Η ζωή μας γέμισε φωτογραφίες ανθρώπων που αναζητούν ελπίδα… Φωτογραφίες κλαμένων μανάδων, πατεράδων να σφίγγουν τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους, νεκρών παιδιών να έχουν παρασυρθεί από τα κύματα της απονιάς και της ξεδιαντροπιάς.

Η διεθνής κοινότητα, οι νταβατζήδες του σύγχρονου ανθρώπινου είδους, σιωπά. Με ερμητικά κλειστό το στόμα οι μεγάλοι του πλανήτη κόβουν βόλτες σαν τα κοράκια πάνω από αδικοχαμένες ψυχές.

Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης

Η Ουγγαρία με φασιστικές διαθέσεις ορθώνει τείχη “σωτηρίας” απέναντι στο κακό… που κουβαλούν μέσα τους οι πρόσφυγες.

Αύριο θα ακολουθήσει ο άλλος Γερμανικός δορυφόρος, η Κροατία. Μεθαύριο κι άλλες χώρες. Μέχρι να σωθούμε από την πανωλεθρία του σμήνους προσφύγων…

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, πέρα των φιλόξενων κοινωνικών ομάδων αλληλεγγύης και υποστήριξης, κοιτάμε με μισό μάτι αυτούς τους “υπάνθρωπους” που ήρθαν  να μαγαρίσουν την ωραία πατρίδα μας με την ατυχή παρουσία τους…

Μια χούφτα άνθρωποι απομείναμε να πονάμε με αυτές τις εικόνες… Οι άλλοι την πάρτη τους… Τον εαυτούλη τους. Και ας ήταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους πρόσφυγες… Η μισή και βάλε… Ελλάδα από την προσφυγιά φτιάχτηκε. Οι μισοί πρόσφυγες ήρθαμε εδώ στην αφιλόξενη πατρίδα που μας υπολόγιζε και τότε, ως ξένο σώμα. Τουρκόσποροι τότε… Σύροι περιθωριακοί σήμερα.

Κάποτε που λέτε… τότε στον πόλεμο, αυτή η χώρα η Συρία γέμισε με δικούς μας… Αγωνιστές που έφυγαν κυνηγημένοι από την πατρίδα, γιατί δεν πρόδωσαν , δεν έγιναν ένα με τις κατοχικές δυνάμεις, δεν υπηρέτησαν και εξυπηρέτησαν… με το κεφάλι σκυμμένο τους κατακτητές. Σήμερα αυτούς που μας δέχθηκαν τους κοιτάμε με μισό μάτι… Τι θέλουν στην πατρίδα τους και κουβαλάνε και τα παιδιά μαζί τους;

Αχ Ελλάδα… Η γαλανόλευκη κυματίζει υπερήφανη… Πόση υπερηφάνεια ακόμη;

Ανοίξτε τις αγκαλιές σας, δεχτείτε αυτούς τους ανθρώπους, αύριο θα είμαστε στην θέση τους. Ξανά…