ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ
Η επαναστατική διαδικασία της αισιοδοξίας
Αρκετά πράγματα που θεωρούνται δευτερεύων και ήσσονος σημασίας, από εκείνα που ο πολύς κόσμος τ’ αντιπαρέρχεται ως ακατανόητα για την προσήλωση και την αφοσίωση που τους δείχνουν κάποιοι άλλοι, μ’ έκαναν να μείνω με το στόμα ανοικτό. Και πολλά επίσης τ’ αποστήθισα, και σε ανύποπτο χρόνο τα επαναλάμβανα ως μία ηχώ της ιδίας μου ψυχής. Αλλά λίγα, πολύ λίγα διατήρησαν το ενδιαφέρον μου αυτό μέχρι τέλους. Σιγά-σιγά τα έβλεπα με διαφορετικό πρίσμα, πολύ επιτηδευμένα, ανειλικρινή, απατηλά, κενά, και σιγά-σιγά έπαυσα να τα πιστεύω. Η ΑΕΚ όμως το θαύμα των προσφύγων ανέστησε και έδωσε ένα ξεχωριστό χρώμα στην κάθε μου ανάλυση για τη ζωή. Και εξακολουθεί να με κατέχει, να με περιζώνει όρθια, αμείλικτη και θαυμάσια όπως πάντα από το 1924 μέχρι σήμερα. O σύλλογος αυτός με φυλάκισε, με αιχμαλώτισε. Και από την αιχμαλωσία αυτήν χρονολογείται ο θαυμασμός μου.
Βεβαίως τους δικούς μου συλλογισμούς δεν θα τους συμμερισθούν άπαντες, ούτε απαιτώ κάτι τέτοιο, ούτε καν το θέλω. Με τρομάζει να συντάσσονται με αυτά που γράφω όσοι άκουσαν κάποτε τον κρότο που έκαναν οι κτίστες, όσοι πρόσεξαν όταν κτίζονταν τόσα χρόνια τριγύρω μας τα ύπουλα τείχη, και είπαν ότι πρέπει να είμαστε συνετοί και ρεαλιστές και ήσυχα και στωικά να παραμείνουμε έξω από τα τείχη για να μπορέσουν αυτοί που θα είναι μέσα να κάνουν τη δουλειά τους. Εξομολογούμαι πως ούτε κι εγώ είχα καταλάβει τι γίνεται από την αρχή. Άφησα να πυργωθεί τριγύρω μου ο φοβερός φραγμός της επιχειρηματικής «λογικής» και τώρα είμαι εντελώς ανίσχυρος εναντίον του, όπως ο καθένας όταν είναι μόνος του, όταν όμως είμαστε όλοι μαζί είμαστε πανίσχυροι, αυτό είναι που φοβούνται! Και όλο αυτό το κακό έγινε τόσο ανεπαισθήτως, ώστε θα το αγνοούσα ακόμη, δεν θα είχα παρά μία αόριστη υποψία της οικτρής μας τύχης, αν δεν μου το φανέρωνε έξαφνα η ταξική μου συνείδηση, σε όλη της την έκταση, σε όλη της τη φρίκη…
Η ΑΕΚ δεν εικονίζει την τύχη μερικών άτυχων ανθρώπων, αλλά την τύχη που έχουν τα θύματα μεγάλων ιμπεριαλιστικών ιδεών. Είμαστε αντιμέτωποι με ένα σκοτάδι το οποίο μας έχει καταδικάσει στο Άγνωστο. Όταν όμως ζεις στο σκοτάδι, ο πόθος του φωτός είναι η μεγάλη αφορμή για την αντεπίθεση για όλους όσοι το αντιλαμβάνονται και υποφέρουν, και μεταξύ αυτών οι σκέψεις οι ιδέες και τα οράματα των προγόνων μας. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται απαισιόδοξα, λάθος… όταν κατανοήσεις όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις απαισιόδοξα, τότε θα γεννηθεί μέσα σου η επαναστατική διαδικασία της αισιοδοξίας.
ΥΓ. Η ΑΕΚ δεν είναι μια πραγματικότητα φυσική ή υπερφυσική. Είναι μια κοινωνική αξία. Είναι δηλαδή το επιστέγασμα ορισμένων κοινωνικών φανερωμάτων. Κι αυτή η εκτίμηση δεν άγεται στην ατομική αίσθηση και κρίση ούτε σε καμία απόλυτη αρχή παρά σε έναν υπερατομικό κανόνα, που τον δημιουργεί, τον επιβάλλει και τον μεταβάλλει η ίδια η κοινωνική εξέλιξη.
Παναγιώτης Αλιατάς
aliatas74@gmail.com
twitter
facebook
