Νέος προπονητής στον δικέφαλο!

Η ΑΕ Καλαμπακίου, ο δικέφαλος της Δράμας που αγωνίζεται στην Γ’ Εθνική ανακοινώνει την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Σπύρο Φιλίππου, πρώην προπονητή της Γυναικείας ομάδας Αμαζόνες Δράμας (μεταξύ άλλων…)

Ας γνωρίσουμε το νέο τεχνικό του δικεφάλου μέσα από μια πρόσφατη συνέντευξη του στα xronikadramas.gr

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το χώρο του ποδοσφαίρου;

Τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανα όπως όλα τα παιδιά της γενιάς μου στη γειτονιά μου και στις αλάνες, όπου με κάθε ευκαιρία διοργανώναμε ένα παιχνίδι. Σε οργανωμένο επίπεδο ξεκίνησα στην Ακαδημία της Δόξας Δράμας το 1989, μια χρονική περίοδο που η ομάδα βρισκόταν σταθερά στην τότε Α΄ Εθνική και αποτελούσε μηχανή παραγωγής ταλέντων, τροφοδοτώντας με πολλούς ποδοσφαιριστές ομάδες μεγαλύτερης εμβέλειας.

Τι είναι αυτό που θέλεις να προσφέρεις σαν άνθρωπος στο χώρο του ποδοσφαίρου;

Ανεξάρτητα από το επίπεδο που βρίσκομαι στόχος μου είναι να είμαι ικανός να παράγω συγκεκριμένο έργο και να απολαμβάνω εγώ, οι συνεργάτες μου και οι ποδοσφαιριστές μου το ποδόσφαιρο και την προπονητική διαδικασία. Υπηρετώ πλέον τον χώρο όχι ως ποδοσφαιριστής αλλά ως προπονητής και οι ευθύνες μου έχουν πολλαπλασιαστεί. Ο ρόλος μας είναι πολύπλευρος και επιθυμία μου είναι να μπορώ να καθοδηγώ σωστά την ομάδα μου με ξεκάθαρους κανόνες και να μπορώ να επιδρώ στον τρόπο που αγωνίζονται αλλά να επιδρώ και σε αυτούς. Εξίσου, θεωρώ πως οφείλω να παιδαγωγώ και να διαμορφώνω σωστά τους χαρακτήρες και τις νοοτροπίες τους, γιατί αυτό θα βελτιστοποιήσει την απόδοση τους. Το παιχνίδι είναι απλό και η σωστή νοοτροπία δεν αποτελεί κάποιο επτασφράγιστο μυστικό. Είναι γνωστά σε όσους έχουν ασχοληθεί με τον χώρο εμπεριστατωμένα και είναι εφικτά στην εφαρμογή τους. Η εξέλιξη και η βελτίωση δεν περιορίζεται σε ηλικίες και επιθυμητός μου στόχος είναι να το πετυχαίνω στις ομάδες μου, έτσι ώστε να έρχονται ομαδικές και ατομικές διακρίσεις για τον σύλλογο που κάθε φορά υπηρετώ.

Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις κατά την γνώμη σου για να γίνεις ένας επιτυχημένος προπονητής;

Μακάρι να γνώριζα την απόλυτη απάντηση σε αυτό. Σίγουρα για να φτάσεις σε υψηλότερο επίπεδο είναι συνδυασμός πολλών παραμέτρων. Οι εμπειρίες και τα βιώματα που έχει κάποιος ως ποδοσφαιριστής αποτελούν μια αφετηρία, και όποιος έχει παίξει σε υψηλό επίπεδο έχει ένα προβάδισμα. Δεν αρκεί όμως αυτό, κάτι που έχει αποδειχθεί με πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν πέτυχαν ανάλογη καριέρα σαν προπονητές. Ένας προπονητής χρειάζεται να κατέχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά του ποδοσφαιριστή και απαραίτητη είναι η επιμόρφωση του. Έχουμε δει προπονητές, χωρίς διάσημο ποδοσφαιρικό υπόβαθρο να πετυχαίνουν σπουδαία πράγματα. Βέβαια η επιμόρφωση από μόνη της δεν αρκεί για να πετύχεις στον «πάγκο» μιας ομάδας. Για να είμαστε ρεαλιστές όμως και όλα τα παραπάνω να έχει κάποιος δεν επαρκούν τις περισσότερες φορές. Είναι ένας χώρος με υψηλό ανταγωνισμό και πάντα εξαρτάσαι όχι μόνο από τα αποτελέσματα, αλλά και από την κρίση άλλων ανθρώπων, που δεν έχουν πάντα την κατάλληλη γνώση ή εξυπηρετούν συμφέροντα που δεν συμβαδίζουν με τον αθλητισμό. Πρέπει να πείσεις με το έργο σου ή να εμπνεύσεις τον κατάλληλο άνθρωπο να σου δώσει την ευκαιρία σου. Από το σημείο αυτό και μετά η μικρή μου εμπειρία στο χώρο μου δείχνει πως θα πρέπει να είσαι εργατικός, ειλικρινής, τίμιος, δίκαιος, ηθικός, πιστός στην φιλοσοφία σου και ευέλικτος χωρίς να καταργείς τις αρχές σου. Πέρα από τις γνώσεις στο αντικείμενο πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς ανθρώπους με διαφορετική ψυχοσύνθεση και χαρακτήρα, αποκομίζοντας από τον καθένα το μέγιστο. Να έχεις επιμονή και υπομονή και να διαθέτεις ψυχικές αντοχές γιατί το επάγγελμα είναι ψυχοφθόρο, ειδικά αν θέλεις να κάνεις την δουλειά σου με συνείδηση και να παράγεις έργο, και ο δρόμος για την καταξίωση δύσβατος. Το επάγγελμα του προπονητή είναι δυναμικής φύσης και είναι απαραίτητη η διαρκής επιμόρφωση μας, η παρακολούθηση των τάσεων και η αυτοδιδασκαλία κι αυτομόρφωση του καθένα μας.

Στην Ελλάδα συνήθως όταν η ομάδα δεν πάει καλά την «πληρώνει» ο προπονητής. Είναι ένα μεγάλο λάθος των συλλόγων αυτό;

Το φαινόμενο αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε παγκόσμια κλίμακα, απλά στην Ελλάδα είναι πιο υψηλό ποσοστό. Είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια και η προβολή της θέσης που κατέχουμε, που η φθορά έρχεται πιο γρήγορα. Οπότε η απομάκρυνση μας είναι η εύκολη λύση σε μια δυσχερή κατάσταση. Το λάθος των συλλόγων ενδεχομένως βρίσκεται σε δύο χρονικές στιγμές. Ή αρχικά δεν υπάρχει γνώση και κρίση για την σωστή επιλογή του κατάλληλου προπονητή οπότε όντως η αρχική επιλογή ήταν λάθος ή στην πορεία κακώς δεν υπάρχει υπομονή και εμπιστοσύνη στο προπονητή που πάνω από όλα είναι συνεργάτης και σίγουρα επιθυμεί και αυτός εξίσου την επιτυχία. Και στις δυο περιπτώσεις η αιτία είναι η έλλειψη γνώσης εκ μέρους των υπευθύνων της ομάδας. Για αυτό τον λόγο χρειάζεται οι υπεύθυνοι να συνδυάζουν την ποδοσφαιρική εμπειρία και γνώση με την τεχνοκρατική και κριτική σκέψη. Πρέπει να υπάρχουν ευδιάκριτα κριτήρια στην πρόσληψη του προπονητή και ξεκάθαρο πλάνο, ώστε να αποδίδονται σωστά οι ευθύνες και να μην είναι ο προπονητής το εξιλαστήριο θύμα. Για όποιον γνωρίζει την διαδικασία η κατάλληλη πίστωση χρόνου είναι απαραίτητη για την επίτευξη των στόχων, και αυτό αποδεικνύεται και με αναγνωρισμένης αξίας προπονητές σε δημοφιλείς ποδοσφαιρικούς συλλόγους.

Έχεις πλούσιο βιογραφικό ως ποδοσφαιριστής. Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στην προπονητική;

Οι ομάδες, στις οποίες αγωνίστηκα, συμμετείχαν κυρίως στην Δ’ Εθνική και στην Α’ Ερασιτεχνική κατηγορία (Πανδραμαϊκός, ΑΕ Καλαμπακίου, Μ. Αλεξ. Αγ. Αθανασίου, Φίλιπποι Δοξάτου, Μ. Αλεξ. Ηράκλειας, ΑΕ Καρλόβασι κ.α.). Ίσως το ό,τι έφυγα για σπουδές στην Μ. Βρετανία αποτέλεσε τροχοπέδη για να πραγματοποιήσω την διαδρομή που ονειρευόμουν, αλλά η ευκαιρία που μου δόθηκε να αγωνιστώ σε πρωταθλήματα του αγγλικού ποδοσφαίρου, έστω και σε πανεπιστημιακό και περιφερειακό επίπεδο, βελτίωσε τη νοοτροπία μου και μου εμπλούτισε τη φιλοσοφία μου για το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο αποτέλεσε για μένα τρόπο ζωής σε κάθε φάση της ζωής μου. Οπότε όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η επιλογή της προπονητικής ήταν φυσικό επακόλουθο. Σίγουρα μεγάλη επίδραση είχαν τα βιώματα που έζησα από πρώτο χέρι για το επάγγελμα, λόγω της επιτυχημένης διαδρομής σε επαγγελματικό επίπεδο που είχε ο πατέρας μου. Επιπλέον, η προπονητική είναι πολύ κοντά σε φιλοσοφία στο επάγγελμα μου. Είμαι εκπαιδευτικός (πληροφορικός) και η διαδικασία της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης και της καθοδήγησης είναι πολύ οικεία και ευχάριστη σε μένα. Και όταν αντικείμενο αυτής είναι το ποδόσφαιρο που αποτελεί πάθος για μένα, τότε το να είμαι προπονητής είναι ευχής έργον και κάτι που με γεμίζει και με ικανοποιεί σαν άνθρωπο.

Μία ιδιαίτερη στιγμή που θυμάσαι από την καριέρα σου;

Το ποδόσφαιρο όλοι γνωρίζουμε πως χαρίζει απλόχερα έντονα συναισθήματα, τόσο χαράς όσο και λύπης. Σαν ποδοσφαιριστής έζησα πάρα πολλές όμορφες στιγμές με ομαδικές (πρωταθλήματα, κύπελλα) και ατομικές διακρίσεις, ανάλογα βέβαια του επιπέδου που αγωνιζόμουν. Από την άλλη υπήρχαν ήττες και αποτυχίες που προκάλεσαν στεναχώρια και λύπη. Θα επιλέξω μια ιδιαίτερη στιγμή, όμως, από την μετάβαση μου στην προπονητική μου καριέρα. Την πρώτη μου χρονιά που είχα διπλό ρόλο ως παίκτης-προπονητής στην Φτελιά, είχα ξεκινήσει διστακτικά την προσπάθεια, γιατί όπως όλοι οι ποδοσφαιριστές αρνιόμουν ή δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω το τέλος. Όταν όμως η ομάδα κατέκτησε τον τίτλο και την άνοδο και αντιλήφθηκα το πόσο χαρά υπήρχε στο περιβάλλον (παίκτες, παράγοντες, φίλαθλοι), τότε ένιωσα το πόσο σπουδαίο είναι να είσαι προπονητής και διαπίστωσα πόσο ήθελα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο.

Πως προέκυψε και ανέλαβες τις Αμαζόνες;

Το καλοκαίρι του 2016 δέχθηκα μια κρούση μέσω ενός κοινού γνωστού της διοίκησης, που εκτίμησε το έργο μου και τον τρόπο δουλειάς μου στην ομάδα του Άρη Φτελιάς. Η αλήθεια είναι πως αιφνιδιάστηκα, καθώς, πέρα από το ό,τι γνώριζα πως οι Αμαζόνες υπήρξαν πρωταθλήτριες Ελλάδας, ο χώρος ήταν άγνωστος σε εμένα. Αλλά στην πρώτη συνάντηση που έγινε με τους ανθρώπους της ομάδας και συζητήθηκε το πλάνο της ομάδας και ο τρόπος λειτουργίας της προέκυψε η συμφωνία. Το να δουλέψω με επαγγελματικές συνθήκες σε μία ομάδα που συμμετέχει σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα και ξεφεύγει από τα όρια του νομού αποτελούσε ισχυρό κίνητρο και ήταν μέσα στα σχέδια μου. Επιπρόσθετα το γεγονός πως οι Αμαζόνες βρισκόταν σε μια περίοδο ηλικιακής ανανέωσης των ποδοσφαιριστριών τους ήταν μια έξτρα πρόκληση για εμένα.

Τι θα μπορούσαμε να πούμε κάνοντας έναν πρώτο απολογισμό της χρονιάς για την ομάδα;

Μόνο θετικό είναι το πρόσημο στον απολογισμό της φετινής χρονιάς. Το περασμένο καλοκαίρι πάρθηκε η απόφαση, από κοινού με την διοίκηση, για ριζικές αλλαγές και μείωση του budget. Αποχώρησαν για διαφορετικούς λόγους επτά παίκτριες του βασικού κορμού. Οι μεταγραφικές μας κινήσεις δεν είχαν τις καταλήξεις που σχεδιάζαμε, μια και οι μεταγραφές στο γυναικείο είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Έτσι ο αριθμός των παικτριών που ήρθε δεν ήταν αρκετός και η χρονιά ξεκίνησε με περιορισμένο ρόστερ και υψηλό ρίσκο. Παρόλα αυτά η εξέλιξη σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά. Καθεμία ξεχωριστά ποδοσφαιρίστρια βελτιώθηκε και πρόσφερε τα μέγιστα και αξίζουν όλες πολλά συγχαρητήρια και τον σεβασμό μας. Η φιλοσοφία και η νοοτροπία της ομάδας φέτος έφτασε πολύ κοντά σε αυτό που επιθυμώ. Αγωνιστικά η ομάδα βελτιώθηκε τόσο στην επιθετική λειτουργία, με το συνδυαστικό παιχνίδι να υιοθετείται σε υψηλό βαθμό, αλλά πολύ περισσότερο στην αμυντική της, κάτι που αποτελούσε και πρωταρχικό στόχο με βάση την εικόνα προηγούμενων χρόνων. Σε ένα τόσο μικρό ρόστερ υπάρχουν 10 αθλήτριες, που αποτελούν πλέον μέλη των Εθνικών ομάδων (2 στη Γυναικών, 5 στη Νεανίδων, 1 στη Κορασίδων και 2 στην Εθνική Κύπρου). Η ομάδα φέτος κέρδισε την αναγνώριση όλων των αντιπάλων για το ποδόσφαιρο που έπαιξε και αποκόμισε εγκωμιαστικά σχόλια τόσο από τους ισχυρούς όσο και από τους αδύναμους του πρωταθλήματος. Με βάση τα δεδομένα η 4η θέση στο πρωτάθλημα και η διάρκεια στην απόδοση της αποτελεί τεράστια επιτυχία των ποδοσφαιριστριών. Προσωπικά, ανεξάρτητα με το αν παραμείνω ή όχι, εύχομαι να διατηρηθεί η φετινή ομάδα, γιατί με λίγες προσθήκες είναι ικανή να κυνηγήσει τον τίτλο του χρόνου και να φέρει άλλη μια διάκριση στη Δράμα.

Ο κόσμος βοήθησε την προσπάθειά σας;

Ένα από τα αδύνατα σημεία του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι και η μικρή του απήχηση στο φίλαθλο κοινό. Οι Αμαζόνες δεν αποτελούν εξαίρεση σε αυτό και η στήριξη όλη τη χρονιά προερχόταν κυρίως από ένα μικρό πυρήνα ανθρώπων, που βοηθούσαν όμως πιστά με τον τρόπο τους στην προσπάθεια των αθλητριών. Σίγουρα χρειάζεται ενίσχυση στο μέλλον τόσο στο συγκεκριμένο θέμα, όσο και στην γενικότερη προβολή του αθλήματος. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως στο τελευταίο εντός έδρας αγώνα, που διεξήχθη στο Καλαμπάκι και παρά την βροχή η παρουσία του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά και πολύ εκδηλωτική. Κάτι που ίσως αποτελεί ένα σημάδι για την διοίκηση και το πως πρέπει να κινηθεί στο μέλλον. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να καλέσω τους τοπικούς επιχειρηματίες να βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την ομάδα και τους Δραμινούς φιλάθλους να έρθουν πιο κοντά την νέα χρονιά. Είναι μια ομάδα που κατάφερε να κάνει πολύ κόσμο στην υπόλοιπη Ελλάδα να ασχολείται με την Δράμα.

Τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου πάνω στην προπονητική;

Η αλήθεια είναι το μέλλον ενός προπονητή δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα δικά του σχέδια και τις δικές του διαθέσεις. Προσωπικά, τα τελευταία χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ με το αντικείμενο σε πολύ μεγάλο βαθμό και πλέον οι ώρες του προπονητή έχουν κυριαρχήσει έναντι του εκπαιδευτικού στην καθημερινότητα μου. Επιδιώκω τη συνεχή επιμόρφωση και τριβή με το αντικείμενο, σε διαφορετικούς τομείς, όπως καθοδήγηση, ανάλυση, προπόνηση, διοίκηση, management κ.α. Πέρα από την βιβλιογραφία και την online αυτοεκπαίδευση μέσω Διαδικτύου, στις 25 Μαΐου ολοκλήρωσα τη φοίτηση μου στη σχολή της ΕΠΟ για το δίπλωμα UEFA A. Επιθυμία μου είναι, αν με ευνοήσουν οι συνθήκες, να παρακολουθήσω και την σχολή για το Elite Youth και το PRO. Να αποκτήσω όλα εκείνα τα εφόδια που θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ στον χώρο και να κάνω την προσπάθεια μου όσο καλύτερα μπορώ. Αν σε βάθος μιας πενταετίας δεν εξελιχθούν τα πράγματα όπως σχεδιάζω, τότε στην σκέψη μου υπάρχει η αποκλειστική ενασχόληση με τις αναπτυξιακές ηλικίες είτε μέσω κάποιου συλλόγου, είτε δημιουργώντας την δική μου ακαδημία. Αυτή τη στιγμή τελείωσε η χρονιά για τις Αμαζόνες και μαζί έκλεισε κι ένας κύκλος τριών ετών. Έγινε ριζική ανανέωση στην ομάδας και διαμορφώσαμε ένα σύνολο κι ένα βασικό κορμό παικτριών που αγωνίζονται βάση μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας και νοοτροπίας. Το εγχείρημα πέτυχε και η ομάδα παρέμεινε στο ισχυρό γκρουπ του πρωταθλήματος, αλλά από δω και πέρα πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα. Πρέπει να ενισχυθεί η ομάδα και να κινητροδοτήσει υψηλότερους στόχους για τον καθένα μας. Για το σύλλογο αυτό νιώθω ευγνωμοσύνη και μόνο θετικά συναισθήματα, γιατί αποτέλεσε το έναυσμα να ασχοληθώ εκτενέστερα με την προπονητική και σίγουρα αισθάνομαι ό,τι για να ολοκληρώσω το έργο μου πέρα από όσα πετύχαμε σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο λείπει η κατάκτηση κάποιου τίτλου. Για να συνεχίσω όμως να μπορώ να προσφέρω θα πρέπει να αλλάξουμε επίπεδο. Με τα ίδια δεδομένα θα είναι πολύ δύσκολο να δώσω κίνητρο και να εμπνεύσω τις αθλήτριες μου για να πετύχουν κάτι, μετά την φετινή μας πορεία που εξαντλήσαμε κάθε δυνατότητα. Θα χρειαστεί μια διαφορετική προπονητική φωνή. Εύχομαι να βρεθεί λύση πρώτα για τον σύλλογο και μετά για τις ποδοσφαιρίστριες, έτσι ώστε να εκπληρώσουμε τον στόχο μας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω την εφημερίδα «ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας», το xronikadramas.gr και προσωπικά τον Τεγξίζογλου Ντίνο για την πρόσκληση και την τιμή που μου έκαναν να συζητήσουμε για το ποδόσφαιρο.

Τεγξίζογλου Ν.