AEK's ON FIRE
Ο τρόμος τους όταν κοιτάζουν αριστερά της φανέλας
Το τρομερό δεν είναι ότι ο Μπακαούκας έπαιξε χτες πλέιμεϊκερ, ούτε ότι ο Φάνης, ο Γιώργος και Παναγιώτης έλειπαν. Δεν εντυπωσιάστηκα από την τρομερή απόδοση του Νίκου Τσιλιμπάρη ούτε από την εκτελεστική ικανότητα του Αλμίρ Μπαλάς.
Το χάντμπολ της ΑΕΚ είναι η ταυτοπροσωπία αυτού του συλλόγου, δεν έχει γήπεδο ούτε λεφτά. Ο ένας έρχεται από την Κύπρο κάθε βδομάδα και αγχώνεται για την διαμονή του στην Ελλάδα η οποία θα διαρκέσει 1-2 νύχτες. Προπονείται μακριά από τους συμπαίκτες του ενώ ο άλλος, ο αρχηγός ταξιδεύει από την Σαλαμίνα για να πιάσει στα χέρια του τη μπάλα που κολλάει, να την παστελώσει τα δίκτυα του αντίπαλου τερματοφύλακα και να ανοίξει τα χέρια του στον πανηγυρισμό με το βλέμμα καρφωμένο στον κόσμο.
Ένας κόσμος ο οποίος έμεινε έξω από το κλειστό στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τον Φίλιππο πριν καμιά βδομάδα και μπήκε μετά για να πάρει η ομάδα την νίκη. Ένας κόσμος ο οποίος βλέπει αυτά τα παιδιά που ζουν για την ΑΕΚ και θέλει να τους δώσει κάτι για ανταμοιβή, έστω ένα τραπέζι (ORIGINAL Κορίνθου, μετά το παιχνίδι με τον Ποσειδώνα στο Λουτράκι).
Το τρελό λοιπόν δεν είναι ότι η ΑΕΚ κατάφερε να πάρει την ισοπαλία με μισή ομάδα και τον Μπακαούκα πλέιμεϊκερ στον Βύρωνα. Το τρελό είναι ότι η ΑΕΚ κατάφερε να μην πάρει το παιχνίδι στο τέλος. Ουσιαστικά τους κορόιδεψε, τους έδωσε την εντύπωση ότι θα έχουν εύκολο έργο, μετά πήρε τα ηνία, μετά τους επέτρεψε να πλησιάσουν στο σκορ, μετά ξαναμπήκε μπροστά, τους άφησε να προηγηθούν και πριν ολοκληρώσουν… ο Μπάκα πήγε στο εξτρέμ και τους ισοφάρισε. Πιστεύω ότι οι Μάγκες στα 4 δεύτερα που είχαν απομείνει θα μπορούσαν να βάλουν ακόμα 1-2 γκολ, δεν ήθελαν όμως. Αν ήθελαν θα το καναν. Γι’ αυτό είναι Μάγκες άλλωστε, επειδή κάνουν ότι θέλουν, ότι γουστάρουν.
Δεν θέλουν να πάρουν το Τσάμπιονς Λιγκ Δημήτρη Λαζόπουλε, δεν θέλουν επειδή τους φτάνει να πατήσουν τον Διομήδη και να πάνε στο πέταλο και να γίνουν έναν με τους άλλους τους Μάγκες. Δεν μπορούν να καθίσουν στον πάγκο για παραπάνω από 1 λεπτό γιατί θα τους φάει το άγχος. Όταν τραυματίζονται (Διονύσης) δεν πονάει το πόδι ή το χέρι αλλά η ψυχή τους μη τυχών και δεν μπορούν να σηκωθούν.
Έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους σε όλα τα επίπεδα. Θα μπορούσαν να κάνουν απεργία, θα μπορούσαν να μην κατέβουν στο πρωτάθλημα, ο Γιάννης Αρβανίτης θα μπορούσε κάλλιστα να τα παρατούσε όλα. Δεν το έκαναν, ταξίδεψαν στη Βέροια, πήραν τον Φίλιππο, επέστρεψαν στην Αθήνα, πήγαν στο ΟΑΚΑ για να δουν τη Βασίλισσα και μετά τη Τετάρτη ξαναπήραν τον Φίλιππο. Πήραν το Κιλκίς, επέτρεψαν στην Αναγέννηση να πάρει το “Χ” και τώρα βλέπουν τον ΠΑΟΚ. Αυτό που τους τρώει για το παιχνίδι με την ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν είναι αν ο Αλβανός θα αγωνιστεί, αυτό που τους τρώει είναι αν το κλειστό στο οποίο θα τον πατήσουν θα είναι μεγάλο σε χωρητικότητα για να χωρέσει τα αδέρφια τους. Αυτό που τους αγχώνει είναι το γεγονός ότι δεν έχουν δεύτερη φανέλα για να δώσουν στα παιδιά της κερκίδας μετά το τέλος του αγώνα.
Διομήδης στο κύπελλο. Τι να τους πει ρε παιδιά ο Διομήδης, τι να τους πει, να τους μάθει χάντμπολ, να τους μάθει τη φανέλα;
Τρομερό λοιπόν δεν είναι η ισοπαλία όμως ήρθε χτες με την Αναγέννηση, τρομερός είναι ο τρόμος τους όταν κοιτάζουν αριστερά της φανέλας.
