Η γκρίνια, στοιχείο του Έλληνα οπαδού!

Ο Γιώργος Ζαβλάρης σχολιάζει με καυστικό τρόπο τις αντιδράσεις μιας μερίδας του κόσμου της ΑΕΚ, που έπειτα από κάθε ήττα, όπως αυτή της Βασίλισσας στη Κρήτη ζητούν …αλλαγές.

Γράφει ο Γιώργος Ζαβλάρης

Η εισαγωγή του σημερινού μου άρθρου, παρότι δε σχετίζεται με το υπόλοιπο κείμενο θα αφορά την ποδοσφαιρική ΑΕΚ και την ”γκέλα” της στη Θεσσαλονίκη. Όλες αυτές οι αναλύσεις που διάβασα τις τελευταίες δύο μέρες είτε από δημοσιογράφους είτε από το κόσμο της ομάδας θεωρώ ότι πραγματικά δεν έχουν κανένα νόημα. Η εμφάνιση της Ένωσης στο Καυτατζόγλειο ήταν αυτό που λέμε η φυσική συνέχεια της πορείας μιας ομάδας με ποιότητα, με νέο προπονητή αλλά χωρίς την αυτοπεποίθηση και την συνήθεια της επικράτησης στα εκτός έδρας παιχνίδια.

Θα ερχόταν και η γκέλα, ούτε ο Σέρ Άλεξ είναι ο Χιμένεθ, ούτε όμως οι παίκτες ικανοί για διαστημικό σερί 10 αγώνων χωρίς αποτυχία. Η ισοπαλία με τον Ηρακλή ουσιαστικά αποτελεί και το πρώτο αρνητικό αποτέλεσμα του Ισπανού προπονητή, που κάποια στιγμή θα συνέβαινε, σε συνδυασμό φυσικά με μια κάκιστη εμφάνιση. Όσοι τώρα συζητάνε πέρι play-off απλά δεν κατανόουν ότι η απόσταση που έχουμε από την Ξάνθη αυτή τη στιγμή βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον προκάτοχο της θέσης του Μανόλο, με τον οποίο η ΑΕΚ έχει κερδίσει στο πρωτάθλημα 6 παραπάνω βαθμούς από την Θρακιώτικη ομάδα. Καταλαβαίνετε δηλαδή τι χάος υπήρχε προηγουμένως. Το αν λοιπόν η Ένωση θα καταφέρε να πάρει το εισιτήριο, το οποιοδήποτε τέλος πάντων, για την Ευρώπη, θα φανεί στη συνέχεια. Το σίγουρο είναι ότι σε περίπτωση που αποτύχει, βασικός υπαίτιος δε θα είναι ο νέος προπονητής.

Στα του μπάσκετ τώρα, μέτα από αυτήν την όχι και τόσο σύντομη εισαγωγή. Είχα γράψει σε ένα άρθρο πρίν από περίπου δύο εβδομάδες το επίπεδο του αντιπάλου στους αγώνες που ακολουθούν, επιτρέπει στον Ζντόβτς να ξεκουράσει τρία-τέσσερα βασικά γρανάζια της ομάδας, δεδομένης της δύσκολης συνέχειας που ουσιαστικά ξεκινάει από τον Μάρτιο. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη. Ο δικέφαλος σε όλα τα παιχνίδια επικράτησε με …τη ψυχή στο στόμα και τους παίκτες κλειδιά στο παρκέ. Μεγάλο κακό αυτό για μια ομάδα, που φέτος για 10 σερί εβδομάδες αγωνιζόταν Τετάρτη – Κυριακή. Θα φανεί στη συνέχεια αν θα καούν ορισμένοι ή και όχι.

Με βάση τα παραπάνω για μένα αυτό είναι και το λάθος του Ζντόβτς, για το οποίο φυσικά ευθύνεται και η πίεση που δέχεται που θα σας εξηγήσω στη συνέχεια. Όταν η τρίτη θέση είναι σχεδόν εξασφαλισμένη και παραπάνω δεν μπορείς να φτάσεις, καλύτερα σε αυτά τα έως και αδιάφορα μάτς να δώσεις χρόνο στους νεότερους, ξεκουράζοντας ταυτόχρονα τις μονάδες σου που έχουν τραβήξει το κουπί μέχρι το μήνα Φλεβάρη. Και η ήττα να έρθει που με σωστή διαχείριση δύσκολα θα συμβεί, χαμένος δε θα βγείς, καθώς το πολύ-πολύ να ακούσεις την γκρίνια του Έλληνα οπαδού, που ούτως η άλλως θα έρθει μετά ακόμα και από την νίκη με καλή εμφάνιση. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Σλοβένος τεχνικός είχε τη δυνατότητα να ”ψήσει” και τον Σκουλίδα, και τον Τσαλμπούρη και οποιοδήποτε άλλο παίκτη είδαμε φέτος προερχόμενο από ομάδα νέων. Όσο και να σε πιστεύω κόουτς, αυτό είναι σφάλμα, καθώς δε ξέρω τι φρεσκάδα θα έχουν οι Ούκιτς,Σάκοτα, Ντίξον, Λαρεντζάκης και πάει λέγοντας τώρα στά …βαθιά που τους χρειάζεσαι.

Βέβαια όταν ο κόσμος μιας ομάδας στέκεται κυρίως στο πόσο βαριά είναι η φανέλα, αγνοώντας ότι πολλές φορές το να βλέπουμε τα πράγματα με σκοπιμότητα είναι πιο χρήσιμο, τότε είναι λογικό να επηρεάζει και τον προπονητή. Δεν το λέω με απόλυτη βεβαιότητα, όμως κατά πάσα πιθανότητα, αν ο Ζντόβτς ταυτιζόταν στις απόψεις μαζί μου προτιμώντας να αγωνιστεί στα εύκολα παιχνίδια με μια πειραματική πεντάδα τότε…και τι δε θ’άκουγε.

Το συμπέρασμα είναι ότι καλό θα ήταν να κρίνουμε το κάθε αθλητή ή και προπονητή στα παιχνίδια που η νίκη σημαίνει πραγματική επιτυχία, ενώ αντίστοιχα η ήττα αποτυχία.