ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Στην Αυστραλία σε ερωτεύτηκα ξανά!
Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια στην ξενιτιά… Ζόρικα, μα και τόσο ρομαντικά. Απλώσαμε τη σημαία της ζωής εκεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Και ο δικέφαλος αετός γραπώθηκε τότε στις κορυφές των Δίδυμων Πύργων στο Μανχάταν…
1988…
29 χρόνια μετά, η όμορφη μοίρα με έφερε στο Νέο Κόσμο, στη γη down under, στην Αυστραλία.
Η γκαραζόπορτα… έκρυβε μέσα της τα πιο γλυκά συναισθήματα της ζωής. Σε ένα αυτοκίνητο με το τιμόνι ανάποδα, λίγο νωρίτερα, τριγυρίζαμε στα δρομάκια της Μελβούρνης μέχρι να φτάσουμε στο όνειρο. Αυτός ήταν ο σκοπός. Κάτι ανάποδες στροφές, κάτι φανάρια που μας καθυστερούσαν, η στεναχώρια μου που δεν ήταν μαζί μου ο Στράτος και να σου η μαγική γκαραζόπορτα για την οποία τόσα είχα ακούσει. Ξεπρόβαλε μπροστά μας, στο στενάκι των ονείρων…
Οι μάγκες άνοιξαν με γρήγορες κινήσεις και από μέσα ξεπετάχτηκε το κιτρινόμαυρο της καρδιάς μας… Μέχρι να ανέβει ολοκληρωτικά η γκαραζόπορτα και να δω το σπίτι της ΑΕΚ στην ξενιτιά της Αυστραλίας, το μυαλό μου ένιωθα να παραλύει από ηδονή.
Λάβαρα της ΑΕΚ, φωτογραφίες στους τοίχους, το θρυλικό πανό της ORIGINAL Μελβούρνης, μια τηλεόραση στο κέντρο. “Εδώ μαζευόμαστε στις 4 το πρωί και βλέπουμε την ΑΕΚ” μου είπαν τα παιδιά με νόημα και χαμογέλασα γιατί κάποτε θεωρούσα άθλο να ξυπνάμε στις 7 το πρωί στην Αμερική και να ακούμε την ΑΕΚ από το ξύλινο – σχεδόν προπολεμικό… ραδιοφωνάκι της Τζέσης Στέλλα.
Το χτυποκάρδι όταν βρισκόμουνα μέσα στο Club της ΑΕΚ στη Μελβούρνη ήταν αξεπέραστο. Στην άλλη άκρη του πλανήτη, η φωλιά της ΑΕΚ ζεστή, έτοιμη να υποδεχτεί ανά πάσα στιγμή στην αγκαλιά της το μεγαλείο του δικέφαλου αετού.
Κάτσαμε εκεί κάμποση ώρα, χάζευα, παρατηρούσα, θαύμαζα, ονειρευόμουν κάτι τέτοιο να ξαναγίνει – ακριβώς με την ίδια συνταγή – και στα δικά μου παλιά λημέρια, στη Νέα Υόρκη.
Σκέφτηκα αμέτρητες φορές τον Γιώργο μου, τον έβλεπα συνέχεια στα παθιασμένα μάτια αυτών των παιδιών, που έχει γεννηθεί επίσης εκεί… μακριά της, πολύ μακριά της, αλλά την αγαπούν με ένα πάθος απαράμιλλο.
Ήταν για μια μένα μια μοναδική ιεροτελεστία. Στιγμές αξέχαστες, δευτερόλεπτα πόθου για ότι αντίκριζα γύρω μου. Ένα παλιό πανό με τη μορφή του Νίκου Λυμπερόπουλου, μια φωτογραφία από την ομάδα μπάσκετ που είχε φτιάξει το Club παλιότερα και ο δικέφαλος στο βάθος με τη σφραγίδα Αθλητική Ένωσις Κωνσνταντινουπόλεως… Και στον τοίχο ζωγραφισμένοι οι χάρτες της Ελλάδας και της Ευρώπης και πάνω τους σε διάφορα σημεία φωτογραφίες από τα ταξίδια των παιδιών κοντά της, κοντά στην μεγάλη καψούρα τους, την ΑΕΚ!
Ο Παράδεισος απλώθηκε μπροστά μου. Είναι τόσο υπέροχο να τα ζω όλα αυτά, να τα βλέπω μπροστά μου. Νιώθω ευλογημένος – μέσα στην τρέλα μου για τα τρία αυτά μαγικά γράμματα της ζωής μας – που μου δίνεται αυτή η μοναδική ευκαιρία… Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα φανταστεί ότι θα έπαιζε η ΑΕΚ στην Αυστραλία (καθημερινά…) και θα ήμουν εκεί!
Μαγκάκια αξίζετε πολλά, θα είμαι πάντα δίπλα σας.
Νίκος Αγγελίδης