“ΑΕΚ-ά-ρά! Σ’ά-γά-πώ!”

“ΑΕΚ-ά-ρά σ’ά-γά-πώ!” Πώς να περιγράψει κανείς την ζωντάνια που μας μετέφερες; Αυτή η ζωντάνια μας διαπερνούσε σαν ηλεκτροσόκ

Ξεκινούσες ένα σύνθημα, πριν καν τελειώσει έδινες σήμα για το επόμενο. Πριν καν τελειώσει και αυτό είχες ήδη σηκώσει χέρια. Μια αστείρευτη ενεργητικότητα πάντα.

“ΑΕΚ-ά-ρά σ’ά-γά-πώ!” Ήτανε σαν το ρεφραίν των συνθημάτων γιατί το λέγαμε τις πιο πολλές φορές από όλα, αλλά όχι πάνω από 2 φορές συνεχόμενα. Λες και το είχες μελετήσει από πριν πώς να μένει το ενδιαφέρον μας αμείωτο.

“ΑΕΚ-ά-ρά! Σ’ά-γά-πώ!” – “ΑΕΚ-άρα! Σ’αγα-πώ!”

“Καί πά-ντού σ’άκό-λού-θώ!” – “Και πα-ντού σ’ακο-λου-θώ!”

Είναι το σύνθημα με το οποίο σε έχω συνδυάσει. Σαν να είχες σπουδάσει αυτό που έκανες, έδινες χρώμα στην κάθε συλλαβή, τόνιζες το κάθε φωνήεν. Και στην επανάληψη του συνθήματος άλλαζες τόνους και έδινες άλλο χρώμα στη φωνή. Καμία επανάληψη δεν ήταν ίδια φωνητικά με την προηγούμενη. Την πρώτη φορά μπορεί να το έλεγες πιο κεφάτα και τραγουδιστά, τη δεύτερη πιο δυνατά και πεισματικά, την άλλη πιο ρομαντικά. Εμείς προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε την αλλαγή ύφους.

“Κι όταν σε βλέπω η καρδιά μου χτυπαααά πιο δυνατααά, πιο δυνατααά…”

“ΑΕΚ-ά-ρά! Σ’ά-γά-πώ!” – “ΑΕΚ-άρα! Σ’αγα-πώ!”

“ΑΕΚ-ά-ρά! Σ’ά-γά-πώ!” – “ΑΕΚ-άρα! Σ’αγα-πώ!”

Ήταν φορές  που, αν ήσουν δάσκαλος θα ήταν σαν να ελέγχεις ποιος σε προσέχει. Αλλά ήσουν ο Μίμης και είχες βρει έναν δικό σου τρόπο να συντονίζεις, αλλά όχι μόνο αυτό, να περνάμε ωραία, μας έκανες να γελάμε, να νιώθουμε μια παρέα.

“ΑΕΚ ολεεεέ, ΑΕΚάρα ολεεεέ, Ένωσις ολέ, Ένωσις ολέ…”

“ΑΕΚ-ά-ρά! Σ’ά-γά-πώ! – “ΑΕΚ-άρα! Σ’αγα-πώ!”

“Καί πά-ντού σ’άκό-λού-θώ!” – “Και πα-ντού σ’ακο-λου…”

Και πριν τελειώσουμε καλά καλά τη φράση, εσύ: “ Όσο ζωωω θα τραγουδωωώ, μ’ έχεις κάνει άρρωστοοοο…”

Και απανωτά: “Σαν βρεθείς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη…”

“ΑΕΚ-Ά-ΡΑ Σ’Α-ΓΑ-ΠΏ!”

Στο “σ’αγαπώ” κάθε φορά ήταν λες και έσπαγε η φωνή σου. Πώς γινόταν αυτό, μόνο εσύ θα μπορούσες να το έχεις καταφέρει, μεταμόρφωνες τα συνθήματα σε τραγούδια με συναισθήματα.

iRia