Αυτό… είναι ΑΕΚ!

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Και η ΑΕΚ, ως ιδέα, δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Κατά συνέπεια θεωρώ εκ του περισσού να ευχηθώ σήμερα στα γενέθλιά της, χρόνια πολλά. Σήμερα γιορτάζουμε την γενέθλια ημέρα της δημιουργίας της ομορφότερης ιδέας του κόσμου. Ενός συλλόγου που συμβολίζει πολύ περισσότερα πράγματα από μια απλή αθλητική ομάδα. Όπως λέει και το καταστατικό της δημιουργίας της, ιδρύθηκε για να εκπροσωπήσει το αίσθημα των Κωνσταντινουπολιτών οι οποίοι έφυγαν από την Πόλη κυνηγημένοι επειδή ήταν Έλληνες και ήρθαν στην μητέρα πατρίδα για να ξανακυνηγηθούν από τους ντόπιους που τους θεωρούσαν Τούρκους.91 χρόνια μετά λοιπόν για να γιορτάσουμε αυτή την μέρα, θα ήθελα να περιγράψουμε παρέα τι είναι αυτή η ιδέα για όλους εμάς του ταπεινούς ακόλουθούς της. Κάποια εξ΄ αυτών είναι προσωπικά μου βιώματα που είμαι όμως σίγουρος ότι τα έχετε βιώσει όλοι σας.

ΑΕΚ είναι περηφάνεια. Να μπαίνεις σε ένα πούλμαν που πάει σε πολεμική ζώνη, σε μια πόλη που κάθε βράδυ βομβαρδίζεται από ιμπεριαλιστές, για να γίνεις αλληλέγγυος με ένα λαό που δοκιμάζεται σκληρά. Για να του θυμίσεις ότι δεν είναι μόνος. Για να απαιτήσεις το τέλος των βομβαρδισμών αθώων ανθρώπων. Και να εισπράτεις την αγάπη αυτών των ανθρώπων οι οποίοι διέκοψαν από την χαρά τους το φιλικό παιχνίδι, μονο και μόνο για να σε αγκαλιάσουν, να φωτογραφηθούν μαζί σου και να σου πούνε πόσο πού σε θαυμάζουνε, πόσο πολύ σε αισθάνονται αδερφό τους.

ΑΕΚ είναι η δημιουργία ανεπανάληπτων γεγονότων. Να γεμίζεις ένα στάδιο 80.000 θεατών για να κατακτήσεις το πρώτο σου Ευρωπαϊκό κύπελλο μπάσκετ το 1968. Να μπαίνεις στο βιβλίο Γκίνες ως το μεγαλύτερο πλήθος που είδε ποτέ έναν μπασκετικό αγώνα και να κρατάς αυτό το ρεκόρ 47 χρόνια και βάλε. Να μπαίνεις στον αγώνα ως αουτσαϊντερ και να κατακτάς το κύπελλο με μια ομάδα απαρτιζόμενη από ελληνικά παληκάρια. Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι για να επαναλάβεις τον άθλο του Ευρωπαϊκού τροπαίου 32 χρόνια μετά, στον τελικό της Λωζάνης με έναν κορμό Ελλήνων νεαρών, τον ανθό του Ελληνικού μπάσκετ που αποτέλεσε μεγάλο μέρος της Εθνικής μας ομάδας για αρκετά χρόνια.

ΑΕΚ είναι μεγαλείο. Να είσαι η μοναδική αήττητη ομάδα στο Μπερναμπέου, η μοναδική ομάδα που έχει κερδίσει την Ρεάλ Μαδρίτης, που η μεγαλύτερη ίσως Ρεάλ Μαδίτης όλων των εποχών –εκείνη των Γκαλάκτικος με Ζινταν,Ιέρο, Κασίγιας, Ρομπερτο Κάρλος, Φιγκο, Μοριέντες,Γκούτι- να μην σε κερδίζει σε 2 αγώνες της ίδιας χρονιάς και την δεύτερη μάλιστα φορά να ευχαριστεί τον Θεό που σου πήρε το 3-3 στο Νίκος Γκούμας. Να είσαι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει φτάσει στα προημιτελικά και των τριών Ευρωπαϊκών Κυπέλλων ποδοσφαίρου. Να αποκλείεις την πρωταθλήτρια Αγγλίας μέσα στο γήπεδό της. Να κόβεις 63.129 εισητήρια σε ματς με τον πιο μισητό σου αντίπαλο για να στηρίξεις μια ομάδα που είχε δημιουργηθεί μόλις πριν 3 μήνες το καλοκαίρι του 2004, μέσα από τα συντρίμια της, σχεδόν χρεωκοπημένη.

ΑΕΚ είναι πάλη και αγώνας διαρκείας. Να ξέρεις ότι πολύ δύσκολα θα πας να πανηγυρίσεις θετικό αποτέλεσμα και να Την ακολουθείς. Ακόμα κι αν δεν έχεις μία. Να αναγκάζεσαι να μείνεις κατά συνέπεια σε ένα αγγλικό δωμάτιο που το τζάκι δίπλα στο κρεβάτι σου είναι μεγαλύτερο από τον διαδρομο που εχεις για την κοινόχρηστη τουαλέτα. Και να περνάς όλο το προηγούμενο σου βράδυ στο ORIGINAL CLUB LONDON με τον μοναδικό Roli, τον Walid, ton Abbie και τα υπόλοιπα παιδιά και την επόμενη που πας στο Λίβερπουλ να τρως 4 από την Έβερτον και να μην σταματάς να τραγουδάς για την ομάδα σου. Τόσο που οι οι Άγγλοι να σε χειροκροτούν σε standing ovation μετά το ματς και ο πρόεδρος της αντιπάλου ομάδας να εύχεται δημόσια να είχε παρόμοιους οπαδούς για να κατακτήσει άπειρους τίτλους. Να πηγαίνεις Μιλάνο και να ξέρεις ότι δεν έχεις τύχη απέναντι στην τεράστια Μίλαν και να μην σταματάς να τραγουδάς 90΄.

ΑΕΚ είναι αστείρευτη, ατέλειωτη χαρά. Να πηγαίνεις στο Καραϊσκάκη, να παίρνεις νίκη πρόκρισης, να τραγουδάς καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Και να συνεχίζεις να τραγουδάς 45 λεπτά μετά το τέλος του αγώνα. Ειρηνικά. ‘Θα πάρετε του χρόνου τον Ραβούση, τον Βαμβακά καινούριο γυμναστή…’. Και να αναγκάζονται οι ΜΑΤατζήδες να σε παρακαλάνε να εκκενώσεις το γήπεδο για να πάνε κι αυτοί σπίτι τους. Ποιοι; Αυτούς που σε περίμεναν 3 ώρες νωρίτερα σε παράταξη για να σε χτυπάνε με τα γκλομπ από την ώρα που είχες βγει από τον ηλεκτρικό μέχρι να σε βάλουν στο γήπεδο.

ΑΕΚ είναι να απογοητεύεσαι και να συνεχίζεις. Να χάνεις ένα πρωτάθλημα σε ένα ματς τελικό επειδή ο Φερούζεμ είχε γίνει γιο γιο. Και μια εβδομάδα αργότερα, απέναντι στον ίδιο μισητό αντίπαλο να πανηγυρίζεις την κατάκτηση του Κυπέλλου.

ΑΕΚ είναι να πηγαίνεις ενάντια στις πιθανότητες. Να έχεις τον μισητό σου αντίπαλο με απείρως ποιοτικότερη ομάδα να σε περιμένει στο ΟΑΚΑ, την τότε έδρα του, για να σε νικήσει και να πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Να είναι μάλιστα τόσο σίγουρος ο πρόεδρος του, που έκοβε τούρτες τίτλων στον πύργο του, την Αίγινα. Και να πηγαίνει σε ένα ματς που δεν θα ξεχάσει κανένας μας ποτέ, ο αμυντικός σου ο Τάκαρος να κάνει κούρσα 70 μέτρων για να πλασάρει μετα από ντρίπλα με το κακό του πόδι και να σκοράρει. Και να μας χαρίζει ένα απίστευτο πρωτάθλημα.

ΑΕΚ είναι πείσμα. Να φεύγεις από το σπίτι σου αλλάζοντας 3 λεωφορεία για να πας να υποδεχτεις τον προπονητή που είχες αγαπήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να έρχεται στο γήπεδο σου με την ερυθρόλευκη φορμίτσα. Και να βρέχει τόσο πολύ… Και εσύ να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Να σε ενδιαφέρει μόνο να γίνει το παιχνίδι και να τον κερδίσεις. Και όταν τελικά το παιχνίδι αναβάλλεται λόγω της συνεχόμενης βροχόπτωσης να γυρίζεις σπίτι μούσκεμα, να κάνεις σχέδια και να ετοιμάζεσαι για την επόμενη μέρα. Και την επόμενη μέρα να ξαναπηγαίνεις στο Νίκος Γκούμας και να πανηγυρίζεις το 2-0 με τα γκολ των Ντέμη, Κωστή. Και να βλέπεις τον πρώην, να φεύγει με το κεφάλι σκυμμένο.

Η φωτό που βλέπετε είναι από τον εορτασμό της ΑΕΚ για τα 80 χρόνια του μεγαλύτερου συλλόγου στον κόσμο. Όπως καλά θα θυμάστε, εκείνη την χρονιά ο εορτασμός έγινε καθυστερημένα λόγω των οικονομικών προβλημάτων της ομάδας. Όταν εκείνο το καλοκαίρι ο Ντέμης Νικολαΐδης ανέλαβε την ομάδα αποφάσισε την διεξαγωγή του διπλού φιλικού με την Γαλατασαράι με τον πρώτο αγώνα στις 11/10/2004 στην Πόλη μας και την ρεβάνς στο ΟΑΚΑ στις 13/11/2004.
Μια δεκαετία αργότερα, γιορτάσαμε τα 90 χρόνια μας, ζώντας τις χειρότερες στιγμές του συλλόγου με την ομάδα να παίζει με κάτι χωριά στην Football League 2. Φέτος, στα 91α γενέθλια της ομάδας, η ομάδα έχει εξασφαλίσει την άνοδό της στην κατηγορία που ανήκει, τα νέα που ακούγονται για την δημιουργία του νέου μας σπιτιού είναι πολύ αισιόδοξα, η ομάδα αγωνιστικά και διοικητικά αποπνέει υγεία, το απόστημα της εγκληματικής οργάνωσης που διοικεί το ελληνικό ποδόσφαιρο φαίνεται να είναι έτοιμο να σπάσει, κι οι ΑΕΚτζήδες κάνουν ξανά όνειρα για τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις.
Όλα αυτά όμως είναι εντελώς περιστασιακά. Γιατί η ΑΕΚ είναι ιδέα. Μια ιδέα που γεννήθηκε πριν γεννηθούμε εμείς και θα παραμείνει αφότου εμείς έχουμε αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο. Εννοείται ότι καθόλη την διαρκεια ζωής ενός ζωντανού οργανισμού θα υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Σημασία έχει να κρατάς αναλλοίωτη την ιδέα της δημιουργίας, τα ιδανικά που πρεσβεύεις, να τιμάς τις αξίες των προγόνων σου. Αυτό είναι Α.Ε.Κ.

Α.Α.21