Για τον Μάκη…

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Ανδρέα Τσεμπερλίδη στο Basketbook για τον Μάκη Αγγελόπουλο

Οι μόνοι πρόεδροι-ιδιοκτήτες ομάδων για τους οποίους έχω γράψει άρθρα στο Basketbook, είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν βρίσκονται πια στον προεδρικό θώκο. Οι αδερφοί Γιαννακοπούλοι, ο Μάκης Ψωμιάδης και ο Θεόφιλος Μητρούδης.

Και αυτό γιατί θεωρώ ότι εκείνος που πληρώνει πρέπει να κρίνεται με το τέλος των πεπραγμένων του, με όποιον τρόπο έρθει αυτό, είτε με πώληση και αποχώρηση είτε λόγω του απευκταίου σε αυτή τη ζωή.

Σήμερα όμως θα κάνω την εξαίρεση και θα γράψω για έναν πρόεδρο ο οποίος είναι ακόμα ενεργός στο ελληνικό μπάσκετ και μακάρι να συνεχίσει για αρκετό καιρό ακόμα, αν φυσικά το επιθυμεί και ο ίδιος.
Ο Μάκης Αγγελόπουλος…

Δεν υπάρχει μπασκετικός σύλλογος στην Ελλάδα -πλην των δύο εκπροσώπων μας στην Ευρωλίγκα- που τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια δεν χωλαίνει οικονομικά και έχει υποστεί τις συνέπειες της “φτώχειας” ακόμα και με υποβιβασμό, τα παραδείγματα της ΑΕΚ, του Ηρακλή, του Πανιωνίου και άλλων ιστορικών ομάδων είναι αρκετά πρόσφατα.

Ο Μάκης Αγγελόπουλος πρωτοεμφανίστηκε στα δρώμενα του τμήματος μπάσκετ της Ένωσης, το 2014 ως έκτακτος χρηματοδότης ώστε η ομάδα που μόλις είχε κερδίσει την επιστροφή της στην Α1, να μπορέσει να βγάλει τη χρονιά που προμηνυόταν πολύ δύσκολη.

Στην πορεία, πείστηκε -μη με ρωτάτε πως, γνωρίζω τον τρόπο αλλά σέβομαι και τον άνθρωπο που μου το εμπιστεύτηκε εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου στα Άνω Λιόσια- να αναλάβει την ευθύνη της χρηματοδότησης της ΑΕΚ και το 76% των μετοχών περιήλθε στην κατοχή του.

Προσέξτε, μιλάμε για μία ΑΕΚ που το μόνο αντικείμενο αξίας εκείνη την περίοδο ήταν το σήμα με τον Δικέφαλο Αετό και η βαριά ιστορία της, έδρα δεν υπήρχε ούτε εγγυημένα έσοδα από ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Άρα τι απέμενε; Να σπρώχνει χρήμα στον “πίθο των Δαναϊδών” με την ελπίδα ότι ο κόσμος της ομάδας θα την αγκαλιάσει και θα σταθεί δίπλα του.

Εκεί που μπορώ να πω πως η μοίρα τον ευνόησε, ήταν πως κατάφερε να γυρίσει στην ΑΕΚ ο δικός της “Πατριάρχης”, ο Ντράγκαν Σάκοτα που με την εμπειρία του, την αγάπη του για την Ένωση και την πολυεπίπεδη προσφορά του επανέφερε τον σύλλογο στο μονοπάτι των επιτυχιών.

Τα επιτεύγματα της ΑΕΚ επί προεδρίας και ιδιοκτησίας Αγγελοπούλου είναι γνωστά τοις πάσι, ας μην τα επαναλάβω και γίνω κουραστικός. Όπως γνωστά είναι και τα οικονομικά προβλήματα και τα ban από τη FIBA (βλέπετε πως τα γράφω όλα, δεν έχω λόγο να μην το κάνω) αλλά ο αντίλογος λέει ότι ο Αγγελόπουλος τα κάλυψε όλα μόνος του, από τη δική του τσέπη αφού είναι ο μοναδικός και βασικός χρηματοδότης της ομάδας, έφτιαξε από το μηδέν ένα γήπεδο το οποίο ναι μεν παραχώρησε η πολιτεία στην ΑΕΚ (όπως έχει πράξει και με άλλους συλλόγους) ήταν δε γιαπί, προτού ξανά με χρήματα του Αγγελόπουλου ανακατασκευαστεί πλήρως και γίνει ένα γήπεδο ικανό να φιλοξενήσει τελικές φάσεις ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Και όλα αυτά ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι η επένδυση του δεν θα έχει ποτέ ουσιαστικό οικονομικό αντίκρισμα, μόνο ηθικό και ιστορικό από τη στιγμή που η κατάταξη στα εθνικά πρωταθλήματα δεν κρίνει τίποτα ως προς την παρουσία στην Ευρωλίγκα και τα εγγυημένα συμβόλαια της.

Ίσως τελικά ο Μάκης Αγγελόπουλος να αξίζει κάτι περισσότερο από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, επειδή ακόμα και μετά τις “καταδίκες” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα “Μάκη πούλα και τον π#€λο” (να πουλήσει ρε μάγκες, σε ποιον για πείτε μου και εμένα) τα “πάλι το μπαρμπάδι τον Σάκοτα μας κουβάλησε”, δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να παρατήσει την ΑΕΚ, αυτός ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και υλοποίησε ξανά με την οικονομική του αρωγή, την ταινία για το Έπος του 1968.

Δεν είναι απλά ένας επενδυτής ο Μάκης Αγγελόπουλος, είναι ένας Αεκτζής που ευτύχησε να γίνει δικό του ένα κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ και να γράψει και αυτός λίγες σελίδες από τη μεγάλη ιστορία του Δικεφάλου…