Γιώργος Μόσχος! Το “αλητάκι” της «Βασίλισσας»!

28 Δεκεμβρίου 1966 κίνησε για την αθανασία ένας αθλητής που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της ΑΕΚ

Γράφει η Σοφία Μανωλάκου

Ο Γιώργος Μόσχος αγωνιζόταν στη θέση του πλέι μέικερ. Με τη φανέλα της Ένωσης κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (1963, 1964, 1965, 1966), τόσα πρόλαβε, ενώ το 1966 έπαιξε με τον Χρήστο Ζούπα στη Μικτή Ευρώπης.

Ο Μόσχος μπορεί να μην ήταν ο πιο προικισμένος αθλητής καθώς το ύψος του δεν παρέπεμπε σε μπασκετμπολίστα (το παρατσούκλι του ήταν «Πικκολίνο»). Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν το τσαγανό του, ο τσαμπουκάς, το θράσος και η ταχύτητά του. «Κοιτούσε κατάματα» ψηλότερους αντιπάλους παρά την υψομετρική τους διαφορά και τρύπωνε στη ρακέτα χωρίς φόβο. Γι αυτή του την μαγκιά τον αποκάλεσαν  «λιοντάρι» και «γίγαντα».  Ένας μικρόσωμος γίγαντας, πραγματικό παλικάρι,  που τα έβαλε στα ίσα και με τον Χάρο.

«Ήταν η ψυχή, η δύναμη, το κουράγιο, το.. αλητάκι της ομάδας μας. Ήταν ο άνθρωπος που με πότισε με την αγάπη για την ΑΕΚ και τη φανέλα που φορούσα», είχε πει ο συμπαίκτης του, Χρήστος Ζούπας.

Με το ίδιο θάρρος που τον διέκρινε στο γήπεδο αντιμετώπισε και τον ισχυρότερο αντίπαλο που είχε ποτέ, τον καρκίνο. Συνέχισε να αγωνίζεται με φοβερούς πόνους, δίχως να αντιλαμβάνεται κανείς από τους συμπαίκτες του τι δοκιμασία περνούσε, μέχρι που το κορμί του δεν άντεξε άλλο.

Ο τελευταίος του αγώνας ήταν 3/3/1966.  Η ΑΕΚ αντιμετωπίζει στο Παλαλίντο του Μιλάνου την Σλάβια Πράγας στον ημιτελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η αποστολή πετάει για Ιταλία αλλά χωρίς τον Μόσχο. «Παιδιά, ο Γιώργος είχε μια προσωπική δουλειά και για αυτό δεν ήρθε μαζί μας». Μόνο που η προσωπική δουλειά του Μόσχου ήταν άλλη μια μάχη με τον καρκίνο, ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο για να κάνει κάποιες θεραπείες. Πήγε όμως, στο Μιλάνο.  Έσφιξε τα δόντια και  πήγε για να ριχτεί κι αυτός στη μάχη με την Σλάβια στον ημιτελικό.

Η ιστορία αυτή “αποτυπώθηκε” στην ταινία-έπος “1968” με τέτοιο συγκλονιστικό τρόπο που είναι δύσκολο να μην δακρύσει κανείς τη στιγμή της σπαρακτικής αποκάλυψης της ασθένειας και κατόπιν με το σφιχταγκάλιασμα των παικτών της ΑΕΚ.

Ο ήρωας των σερί πρωταθλημάτων της μεγάλης ΑΕΚ της δεκαετίας του ΄60, έφυγε από τη ζωή νικημένος από την αρρώστια στις 28 Δεκεμβρίου 1966, μόλις στα 29 του, εννέα μήνες μετά τον αγώνα της Ιταλίας, όπου έγινε γνωστό το μυστικό της ασθένειας.

Στην κηδεία του χιλιάδες κόσμου και φυσικά όλοι οι συμπαίκτες του που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά για την απώλεια αυτού του μικρόσωμου γίγαντα.

Η ΑΕΚ, 14 μήνες μετά, στις 4 Απριλίου του 1968, έπαιρνε τη δική της ρεβάνς απέναντι στη Σλάβια Πράγας (τι σύμπτωση) στον μυθικό τελικό του Καλλιμάρμαρου και στέφτηκε «Βασίλισσα». Ο Μόσχος ήταν εκεί. Οι συμπαίκτες του έπαιξαν και για εκείνον και του αφιέρωσαν την επική νίκη.

Η πρώτη κούπα του ελληνικού μπάσκετ είχε και το όνομά του. Ίσως είναι ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία του αθλητισμού που έχει μετάλλιο, που έχει τρόπαιο δικό του και ας έλειπε από τον τελικό.

Αργότερα η ΑΕΚ θα δώσει το όνομά του στο κλειστό γήπεδο του μπάσκετ που ολοκληρώθηκε το 1989 κι αποτέλεσε την έδρα της «Βασίλισσας», μέχρι να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όταν γκρεμίστηκε το 2003 μαζί με το «Νίκος Γκούμας».

Υ.Γ. Κι αν γινόμαστε συναισθηματικοί και  η συγκίνηση ξεχειλίζει με την θύμηση, δεν πειράζει, η ΑΕΚΑΡΑ μας είναι ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ! Κυρίως ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!