ΔΙΑΦΟΡΑ
Δύο συνταγές… μία φιλοσοφία! (4-4-2 vs 4-3-3)
Στα τελευταία δύο ματς που αγωνίστηκε η ΑΕΚ, ένα για το θεσμό του κυπέλλου κόντρα στον Πανελευσενιακό και αυτό ενάντια στην Καλλονή για το πρωτάθλημα, παρακολουθήσαμε δυο διαφορετικά συστήματα. Αρχικά στον αγώνα κυπέλλου ο Γκας Πογιέτ παρέταξε την Ένωση με το «Αγγλικό» 4-4-2 με δύο εσωτερικά χαφ(Γιόχανσσον-Κορδέρο), δύο ακραία χαφ(Μπουονανότε-Πλατέλλα) και δυο επιθετικούς(Τζιμπούρ-Αραβίδης). Αντίθετα, σήμερα είδαμε ένα 4-3-3 με ένα αμυντικό χαφ(Σιμόες), δύο εσωτερικά χαφ(Γιόχανσσον-Μπουονανότε), δύο εξτρέμ (Αραβίδης-Πλατέλλας) και έναν στράικερ(Τζιμπούρ).
Ελευσίνα-Λέσβος… μεγάλη απόσταση!
Σίγουρα η ποιοτική διαφορά των δύο τελευταίων αντιπάλων της ΑΕΚ, δηλαδή του Πανελευσινιακού και τη Καλλονής δεν είναι αμελητέα. Ωστόσο, αξίζει να συγκρίνουμε τα δύο συστήματα, που παρακολουθήσαμε, αλλά και την γενικότερη φιλοσοφία του Ουρουγουανού τεχνικού.
Της πηγαίνουν τα Εγγλέζικα!
Όσον αφορά το 4-2-2, το οποίο καθιέρωσαν οι Αγγλικοί σύλλογοι στο Ευρωπαικό ποδόσφαιρο, προσέφερε μεγαλύτερη ισορροπία στην ΑΕΚ προσφέροντάς της τον έλεγχο του κέντρου. Με τον Κορδέρο να «μαζεύει» τις μπαλιές στο κέντρο του γηπέδου, κάνοντας τη «βρώμικη» δουλειά και τον Σουηδό να προωθείται και ταυτόχρονα να συνεισφέρει επιθετικά η Ένωση βρήκε την χημεία της μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αναφορικά την επιθετική της ανάπτυξη τα 6 γκολ απέναντι στο λεωφορείο της Ελευσίνας τα λένε όλα, αφού η ΑΕΚ ήταν ουσιαστική στο παιχνίδι της και αρκετά παραγωγική!
Ούζο που φορτίζει δεν ζαλίζει!
Παραγωγική ήταν Ένωση και κόντρα στην Καλλονή με τους κιτρινόμαυρους να σκοράρουν . Η ΑΕΚ κυρίως με τους Γιόχανσσον- Μπουοναότε δημιούργησε προϋποθέσεις και απειλητικές καταστάσεις τόσο στον άξονα, όσο στα άκρα της επίθεσης με τους Αραβίδη-Πλατέλλα να πιέζουν την αντίπαλη άμυνα συνεισφέροντας δημιουργικά και εκτελεστικά. Βέβαια, το 4-3-3 δημιουργεί κάποια κενά στον άξονα όταν η ομάδα αμύνεται, καθώς ο Σιμόες έχει επιφορτιστεί το μεγαλύτερο μέρος του ανασταλτικού παιχνιδιού στο κέντρο, ενώ τόσο καιρό βλέπαμε δίδυμο στα αμυντικά χαφ, αφού ο Πορτογάλος και ο Σουηδός συνυπήρχαν στην μεσαία γραμμή. Στον αντίποδα η ΑΕΚ αποκτά περισσότερους ποδοσφαιριστές να επιτίθενται, με συνέπεια να γίνεται πιο δημιουργική και πιο ικανή να οδηγήσει τους αντίπαλους αμυντικούς σε λάθη, διότι αυξάνεται η πίεση και οι χώροι περιορίζοντα, όταν ο αντίπαλος προσπαθεί να μεταβιβάσει την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση.
Η συνταγή είναι μία!
Παρά τις όποιες διαφορές υπάρχουν στα δύο συστήματα ο Γκουστάβο Πογιέτ διατηρεί την ίδια φιλοσοφία όσον αφορά το στήσιμο της ομάδας και το πλάνο παιχνιδιού. Το 0 στην άμυνα παραμένει απαραβίαστος κανόνας με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές του Δικέφαλου να συμμετέχουν στο ανασταλτικό σκέλος του παιχνιδιού, ενώ πάντα ένα χαφ(Σιμόες/Κορδέρο) επιφορτίζεται το μεγαλύτερο μέρος της «καταστροφής» του παιχνιδιού του αντιπάλου από το κέντρο. Επιπλέον, σε κάθε περίπτωση ο Γιόχανσσον προωθείται και έχει πιο ενεργό ρόλο στην επίθεση αγωνιζόμενος στον άξονα, γεγονός το οποίο τον έχει βοηθήσει να αναδείξει τις ικανότητές του. Εκτός αυτού, η ΑΕΚ του Πογιέτ συγκριτικά με αυτήν του Δέλλα ρισκάρει περισσότερο επιθετικά επιλέγοντας ένα παιχνίδι, το οποίο εμπεριέχει μακρινές μεταβιβάσεις και δεν απαιτεί να βρίσκεται κάτω η μπάλα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, προκειμένου να μην χαθεί η κατοχή. Επιπλέον, έχει περιορίσει την ελευθερία των ακραίων μπακ, χωρίς ωστόσο να τους έχει απαγορεύσει πλήρως να ανεβαίνουν στην επίθεση, αποκτώντας μεγαλύτερη ασφάλεια, όταν ο αντίπαλος επιτίθεται από τα άκρα. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως αφήνει περισσότερους χώρους και μεγαλύτερες αποστάσεις μεταξύ των παικτών του όταν επιτίθεται η ομάδα, γεγονός το οποίο συμβάλει στην επιθετική λειτουργία της Ένωσης, ωστόσο δημιουργεί προβλήματα στις περιπτώσεις, που δέχονται αντεπιθέσεις οι κιτρινόμαυροι.
