Η ΑΕΚ, ο Κοέλιο, το σύμπαν κι εγώ…

Ήτανε τέτοια η τρέλα μου χθες να ξαναπάω γήπεδο μετά από δύο μήνες, που έκανα τα εξής ακατανόητα:

Στις 7 είναι το ματς.

Στις 6 παρά είκοσι πάω να φύγω φουριόζος από το σπίτι. Τραβάω και κλείνω την πόρτα έχοντας από πίσω τα κλειδιά.

Στις 6 έρχεται ο πατέρας μου (τιμιότατος) με τη μηχανή με τα δεύτερα κλειδιά μπας και καταφέρουμε και ανοίξουμε. Τζίφος.

Στις 6:05 ειδοποιώ το θείο μου που ήταν ήδη γήπεδο, ότι με βλέπω να χάνω το πρώτο μισάωρο.

Στις 6:20 υπερτίμιος κλειδαράς σκάει αμέσως Κυριακάτικα. Ανοίγει σε δευτερόλεπτα.

Στις 6:21 καβαλάμε τη μηχανή του φάδερ.

Στις 6:31 παρκάρουμε απέναντι από το Μικρασιατικό Μεζεδοπωλείο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Στις 6:40 ήμουν έξω από τη θύρα μου.

Στις 6:50 μπήκα.

Στις 7:00 ήμουν στο καρεκλάκι μου δίπλα στο θείο.

Στις 7:19 πανηγύριζα το γκολ του Λιβάι Γκαρσία.

Δεν πιστεύω σε μεταφυσικές και άλλες τέτοιες μπούρδες, αλλά χθες το πίστεψα ότι είναι τόσο μεγάλη η αγάπη μου για αυτή την ομάδα που όλο το σύμπαν συνωμότησε ώστε να είμαι στη θέση μου στην κερκίδα στο σφύριγμα του διαιτητή.

ΑΕΚ σ’ αγαπώ.