Η ανάγκη να “ξανανιώσουμε” Αεκτζήδες…

Κάτι ο συνεχής κατήφορος του αγαπημένου μας συλλόγου σε όλα σχεδόν τα αθλήματα, κάτι η δύσκολη εποχή που διανύουμε ως έθνος άλλα κυρίως η έλλειψη ενός “σημείου επαφής” (αναφέρομαι φυσικά στο γηπεδικό), έχει μειώσει κατά πολύ το αίσθημα της… “Aεκοφροσύνης” και της υπερηφάνειας του αγνού οπαδού αυτού του τεράστιου συλλόγου.

Έχουν γραφτεί και ειπωθεί εκατομμύρια λέξεις για το ποσό μεγάλη ζημία έκανε στην ΑΕΚ η έλλειψη της έδρας και κατά συνέπια της φυγής από τη Ν.Φιλαδέλφεια. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα έχουν πληθύνει οι συζητήσεις περί αυτού του θέματος καθώς ο Μελισσανίδης από την ημέρα που επέστρεψε στον σύλλογο, έθιξε ως μείζον θέμα την επιστροφή στο… σπίτι. Όλο αυτό λοιπόν έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κύμα ενθουσιασμού αφού 10 χρονιά χωρίς γήπεδο είναι πάρα πολλά για το μέγεθος της ΑΕΚ.

Πως συνδέεται όμως η “Aεκοφροσύνη” με το γήπεδο; Κι όμως. Είναι λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες. Κανένα πρωτάθλημα και κανένας άλλος τίτλος δεν θα δώσει μεγαλύτερη χαρά από εκείνη την Κυριακή που η ΑΕΚ θα δώσει ξανά αγώνα στον χώρο όπου βρισκόταν το Νίκος Γκούμας. Όχι μόνο γιατί θα σημάνει το τέλος της πιο δύσκολης περιόδου στην ιστορία της άλλα γιατί θα σημάνει και την αρχή μιας άλλης εποχής. Ίσως και τόσο ρομαντικής που θα μας κάνει όλους να αισθανόμαστε πως βρισκόμαστε 10ετιες πίσω.

Γήπεδο σημαίνει δύναμη, χρήμα, σεβασμός, ποδοσφαιριστές και γενικότερα αθλητές αντάξιοι του ονόματος της ΑΕΚ άλλα πάνω από όλα σημαίνει φούντωση της φλόγας που καίει μέσα μας και ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΟΠΑΔΩΝ. Όταν ο πατέρας, ο θείος, ο φίλος, έχει την φλόγα ισχυρή μέσα του, τότε ο νεότερος σε ηλικία θα λάβει κάτι πολύ ισχυρό. Η κατάληξη λοιπόν είναι αυτή. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε όλοι πως το νέο μας σπίτι είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο για ένα υγιής μέλλον τότε θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε αυτήν την ΑΕΚ που γνωρίσαμε. Ας ξημερώσει γρήγορα Κυριακή ρε ΑΕΚάρα…

Βασίλης Γεωργιόπουλος