Κάθομαι στο ίδιο μπαλκόνι. Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε… Ο Τάσος παίρνει την μπάλα και την στήνει στην άσπρη βούλα… Οι Σοβιετικοί ανάστατοι περιμένουν κάποιο θαύμα. Τρέμω… Η ασπρόμαυρη Grundig μεταδίδει από την παγωμένη και χιονισμένη Μόσχα…
Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης
Η Δυναμό είναι μπροστά 2-0, έχει ισοφαρίσει το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια… Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν αντέχω. Είναι το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Αν το βάλει ο Κύπριος προκριθήκαμε… Γυρίζω και κοιτάζω αμήχανα τον πατέρα μου… “Λες να το βάλει μπαμπά;” ρωτάω με αγωνία… “Μα τι λες τώρα Νίκο, δεν έχει χάσει ποτέ πέναλτι ο Τάσος” μου απαντά…
Ο διαιτητής σφυρίζει… Είμαι καρφωμένος στο κάγκελο με το βλέμμα απλανές. Δεν θέλω να δω, δεν μπορώ… Η Βάρκιζα τότε άδεια… Δυο τρεις πολυκατοικίες όλες κι όλες στον δρόμο μας και ο κόσμος εξαφανισμένος με το τέλος του καλοκαιριού. Το ημερολόγιο δείχνει 29 Σεπτεμβρίου του 1976.
Θαρρώ πως θα κάνει μπαμ η καρδιά μου και θα ξεριζωθεί από το στήθος μου. Αυτή η διαδικασία διαρκεί αιώνες…
Ο Τάσος παίρνει φόρα.. “Ελα ΑΕΚάρα μου”. Σουτάρει ψύχραιμα και αναπαύει την μπάλα στο βάθος της εστίας του Γκοντάρι. Είναι ο τερματοφύλακας που υπερασπίζεται τα γκολποστ της ομάδας στην οποία αγωνίστηκε ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών, το “Μαύρο πουλί” ο Λεβ Γιασίν.
Γκοοοοοοοοοολ… Η ΑΕΚ στους επτά ουρανούς. Χτυπιέμαι, τσιμπιέμαι να δω αν είναι αλήθεια… Αγκαλιάζω τον πατέρα μου, την μητέρα μου που μονολογεί “αμάν πια με αυτή την ΑΕΚ θα πάθεις τίποτα…”
Σήμερα στα 46 μου ακούω τον ίδιο ακριβώς πρόλογο. Σκέφτομαι αν έχει αλλάξει τίποτα από τότε.Και συνειδητοποιώ πως ναι… Η αγάπη μου για εκείνη… Λένε πως με το πέρασμα του χρόνου ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη και η αγάπη σε συνείδηση και η συνείδηση σε συνήθεια… Πως γίνεται κάθε μέρα να σε ερωτεύομαι όλο και περισσότερο σα να είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω; Αυτή η αναστάτωση μέσα μου… Αυτό το τέλειο χτυποκάρδι που δεν μπόρεσα σε μέγεθος να το πλησιάσω ούτε καν στο πρώτο μου ραντεβού…
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια συναισθήματα για κάτι που οι άλλοι αποκαλούν απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα…
Αναζητώ στις σκέψεις μου το χρονολόγιο της μνήμης, τα δάκρυ του παππού από την Βλάνγκα της Πόλης κάθε φορά που η Ένωσις έβαζε γκολ και κλείνω συνοπτικά την διαδικασία της άστοχης αυτής ερώτησης. Ύστερα ταξιδεύω στη Νέα Υόρκη βάζοντας μπρος την μίζα του παλιού FIAT 128 του 1975, δίπλα στα μεγαθήρια της Plymouth και τρέχω Σαββατόβραδο στην Αστόρια για να βρω το Ευαγγέλιο, την συντροφιά μου για μια ολόκληρη εβδομάδα…
Στην ζωή είμαστε ευλογημένοι… Θυμόμαστε κάποια πράγματα που είναι τόσο μακρινά και ξεχνάμε κάποια άλλα πιο πρόσφατα, φρέσκα. Αυτό που ζούμε τώρα θα έχουμε την τύχη να το ξεχάσουμε. Οικειοθελώς… Εκείνα τα παλιά, η μεγάλη ιστορία της ΑΕΚ δηλαδή ευτυχώς δεν ξεχνιέται και δεν διαγράφεται… Και το πιο θετικό είναι πως είναι την έχουμε μπροστά μας για να αποτελεί φάρο συνείδησης σε όλους όσοι “τρέχουν” τις εξελίξεις στην ΑΕΚ του σήμερα…
