Η αντίσταση αποκτά νόημα όταν έχει στόχο

Ενδεικτική της σήψης και της αποδόμησης στην οποία βρίσκεται το άλλοτε κραταιό πρωτάθλημα της Ιταλίας είναι η τοποθέτηση του μεγαλομάνατζερ Μίνο Ραϊόλα:

«Με τα οικονομικά δεδομένα στο ιταλικό ποδόσφαιρο και παρατηρώντας τα ρόστερ των ομάδων, μόνο η Γιουβέντους μπορεί να είναι ανταγωνιστική στην Ευρώπη. Όποτε προτείνω να συγχωνευθούν κάποιες παραδοσιακές αντίπαλοι όπως η Μίλαν με την Ίντερ και η Λάτσιο με τη Ρόμα»!

Εντάξει, ο Ραϊόλα δεν είναι και το υπόδειγμα του σοβαρού ανθρώπου. Του αρέσει να προκαλεί και να βρίσκεται συνέχεια στο επίκεντρο. Όμως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η τραγική κατάσταση στο «Καμπιονάτο», ένα πρωτάθλημα που κάποτε ήταν κορωνίδα του συστήματος κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου, που έχει αποτελέσει κατά καιρούς πρότυπο λειτουργίας και εισροής εσόδων για τις ποδοσφαιρικές εταιρείες από τους ντόπιους ταγούς της επιχειρηματικής μορφής του ομορφότερου και δημοφιλέστερου παιχνιδιού στον κόσμο.

Φυσικά από αυτούς που έχουν στα χέρια τους την εξουσία ΚΑΙ στα του ποδοσφαίρου, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Γι΄ αυτό οι λαοί όλου του κόσμου, οι οπαδοί όλων των ομάδων πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα. Πρέπει να μοιράσουν ξύδι σε ορισμένους που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ένας οπαδός μπορεί να πει και «όχι» στον εκάστοτε φιλάνθρωπο μεγαλοκαρχαρία που εκμεταλλεύεται την ομάδα του. Χρειάζεται ετοιμότητα για να αντιμετωπίσεις τις αναλύσεις των ειδικών για τη ματαιότητα που κουβαλά κάθε οπαδικό «όχι» στα «θέλω» του κατά περίσταση μεγιστάνα. Η συζήτηση γύρω από τα οπαδικά «όχι» είναι αντικειμενικά εγκλωβισμένη, γι’ αυτό και επιτρέπει σε κάθε σαλτιμπάγκο να σπεκουλάρει και να εμπαίζει όποιον αντιστέκεται.

Η αντίσταση αποκτά νόημα όταν έχει στόχο. Αντίθετα, διάφορα «όχι» και αντιδράσεις που προσπαθούν να στοιχίσουν τους οπαδούς μιας ομάδας πίσω από τα συμφέροντα αυτού ή του άλλου βιομήχανου, εφοπλιστή, καναλάρχη και τραπεζίτη υπονομεύουν εξαρχής τα γνήσια και αντικειμενικά συμφέροντα ενός συλλόγου. Αυτήν την υπονόμευση αξιοποιούν όσοι πανηγυρίζουν για τα ιστορικά οπαδικά «όχι» που στην πορεία γίνονται «ναι».

Για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα, την Λιβόρνο μην αγγίξει κανείς και όλοι οι άλλοι να πάνε να συγχωνευθούν.

Παναγιώτης Αλιατάς
aliatas74@gmail.com
https://twitter.com/aliatas74