ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Θα τους παίρνατε στο κυνήγι…
Ο Παναγιώτης Αλιατάς παρουσιάζει το επίπεδο προσαρμογής που επιβάλλεται απ’τους κατέχοντες την οικονομική εξουσία
Τοποθετήστε μπροστά σας τρεις κανάτες νερού. Γεμίστε την αριστερή με παγωμένο νερό και τη δεξιά με ζεστό. Τη μεσαία γεμίστε τη με νερό σε θερμοκρασία δωματίου.
Βυθίστε τα χέρια σας στις ακριανές κανάτες επί ένα λεπτό περίπου και στη συνέχεια βάλτε τα και τα δυο μαζί μέσα στη μεσαία κανάτα. Την ίδια θερμοκρασία, εκείνη του δωματίου, θα τη νιώσετε στο ένα χέρι ως υψηλή και στο άλλο ως χαμηλή. Πολύ εύκολα και απλά, έχετε κάνει μια εντυπωσιακή επίδειξη μιας βασικής αρχής του καθεστώτος που δρα εντός αλλά κυρίως εκτός ΑΕΚ. Είναι το περίφημο «επίπεδο προσαρμογής» που μας επιβάλουν οι κατέχοντες την οικονομική εξουσία προκειμένου να δεχτούμε πράγματα που σε νορμάλ καταστάσεις θα τους παίρναμε στο κυνήγι.
Ποιο συγκεκριμένα: 50 δις ευρώ χρέη να έχει μια ποδοσφαιρική ομάδα, αν έχει μια φυσιολογική πορεία στην κορυφαία κατηγορία του εγχώριου πρωταθλήματος, ακόμα και κάτω του συνηθισμένου μέσου όρου της συνολικής της ιστορικής διαδρομής, κανένας οπαδός της δεν πρόκειται να δεχτεί τον εθελούσιο υποβιβασμό της σε ερασιτεχνική κατηγορία για να καθαρίσει από τα χρέη. «Κόψτε το λαιμό σας» θα πει στα αφεντικά της ομάδας και «πληρώστε αυτά που χρωστάτε». Αν όμως σκηνοθετηθεί ένας αγωνιστικός υποβιβασμός, μια μιζέρια και μια αγωνιστική απαξίωση που θα προέρχεται από την συνειδητή επιλογή των μετόχων για διακοπή της χρηματοδότησης της εταιρείας ΤΟΥΣ, τότε μια μεγάλη μάζα οπαδών είναι έτοιμη να δεχτεί οτιδήποτε ως μοναδική λύση.
Εξωποδοσφαιρικό παράδειγμα προετοιμασίας «επίπεδου προσαρμογής»: Αν ένας εργοδότης πριν πέντε, έξι χρόνια ανακοίνωνε στους εργαζόμενους στην επιχείρηση του μείωση μισθού 30%, την επόμενη μέρα θα έβρισκε μέσα μόνο τα ντουβάρια και την έδρα της εταιρείας ζωσμένη από απεργιακό κλοιό. Όταν όμως εκμεταλλευόμενος την καπιταλιστική κρίση δημιουργείς ένα εργασιακό περιβάλλον δυο εκατομμυρίων ανέργων, τότε λες στους εργαζόμενους: «Παιδιά για μην διώξω κανέναν θα σας κόψω από το 30% του μισθού σας» και σου λένε και ευχαριστώ. Μετά βέβαια τους διώχνεις κιόλας αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!
Ακόμα, για να ξέρετε, μια παρόμοια μεθοδολογία «επίπεδου προσαρμογής»: χρησιμοποιείτε κάθε φορά που θέλουν να ξεπουλήσουν δημόσια – κοινωνική περιουσία, σε κάποιον ιδιώτη. Απαξιώνουμε, ξευτιλίζουμε, καταστρέφουμε, το αφήνουμε να ρημάξει, για εμφανιστεί ο μεγιστάνας ως μοναδική και φυσικά αποδεκτή από τον λαό λύση. Αυτό γίνεται παντού: στους δημόσιους οργανισμούς, ΔΕΚΟ, λιμάνια, τρένα, σε δημόσια εθνικά στάδια όπως το «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας» και το ΟΑΚΑ που σιγά – σιγά ετοιμάζονται για «σκότωμα» μέχρι και στους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους για την αναψυχή του κόσμου όπως το «Πάρκο Τρίτση» το «Άλσος Βεϊκου» και… το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, περιοχές φιλέτα για τους εραστές της επιχειρηματικής δράσης.
Στη λογική της προετοιμασίας του «επίπεδου προσαρμογής» κινείται και αυτό το «Το κάθε πέρσι και καλύτερα» που γινόμαστε μάρτυρες σχετικά με τα γενικότερα δρώμενα στον Ελληνικό Αθλητισμό. Με βάση τις πρόσφατες ανακοινώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Ανδριανού, θα έχουμε νέα μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων στον Αθλητισμό για το 2014, της τάξης του 50% σε σχέση με το 2013. Η καπιταλιστική κρίση και εδώ είναι το ιδανικό πρόσχημα. Ο πραγματικός τους στόχος είναι η ολοένα και μεγαλύτερη απαλλαγή του κρατικού μηχανισμού από τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στον Αθλητισμό. Γιατί η μέριμνα, η επιχορηγήσεις στις αθλητικές ομοσπονδίες, η ανάπτυξη, ο σχολικός αθλητισμός σε συνεργασία με το τοπικό σωματείο, η υλικοτεχνική υποδομή, ΔΕΝ αποτελούν χάρη στον φορολογούμενο πολίτη, αλλά υποχρέωση. Θυμηθείτε πως ο ελληνικός λαός μόνο την τελευταία δεκαετία σε άμεσους και έμμεσους φόρους, χωρίς να υπολογίζονται οι «έκτακτοι», τα χαράτσια, τα κάθε λογής «διόδια» κτλ. έχει πληρώσει πάνω από 500 δισεκατομμύρια ευρώ! Αλλά ακόμα και για σκάκι να θέλει να πάει κάποιος, ή να πάει το παιδί του, θα πρέπει να πληρώσει. Αν όμως προσφέρουν στον λαό όλα αυτά τα προβλεπόμενα πως θα μπορέσουν μετά να τα παραδώσουν στα επιχειρηματικά συμφέροντα;
Και κάπου εδώ κάνει την «εμφάνιση» της η απουσία ενός οργανωμένου πλαισίου κοινής δράσης και διεκδίκησης κυρίως από τις αθλητικές ομοσπονδίες, αλλά και από τα σωματεία που δραστηριοποιούνται σε ερασιτεχνικά αθλήματα, τα οποία τα τελευταία χρόνια, έχοντας αποδεχθεί την κατάσταση, μπαίνουν στη λογική τού «σώζων εαυτόν», αναζητώντας τρόπους επιβίωσης. Για σκεφτείτε πως λειτουργούν τα ερασιτεχνικά τμήματα της ΑΕΚ; Είτε με το …πέταγμα της καυτής «πατάτας» των εξόδων στις πλάτες των αθλουμένων και των οικογενειών τους, είτε βγαίνοντας στο …παζάρι, αναζητώντας χορηγούς, οι οποίοι θα εφαρμόσουν τα σχέδιά τους για κέρδος, είτε, τα πιο δημοφιλή, πέφτοντας στην αγκαλιά κάποιου επιχειρηματία που θα ασχοληθεί μαζί τους όσο αυτός κρίνει και μετά «κλαίνε οι μανούλες κλαίνε και τα ορφανά»!
ΥΓ. Ζήτω το γήπεδο της ΑΕΚ… το γήπεδο της ΑΕΚ… γήπεδο της ΑΕΚ… της ΑΕΚ!
Παναγιώτης Αλιατάς
