Ιεροτελεστία… 64

Το τηλέφωνο μου χτύπησε περασμένα μεσάνυχτα… Κοίταξα και ξανακοίταξα τον αριθμό μέσα στον πρώτο μου ύπνο… 6463403… Έπεσα ξανά, έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα… Κάπου στο παρελθόν, το κοντινό μα τόσο μακρινό, είδα από εκείνα τα όνειρα που είσαι σίγουρος ότι δεν θα ξανάβλεπες ποτέ…

“Σας μιλάει η κίτρινη φωνή της Αθήνας” και σας μιλάει από την άλλη γραμμή του σήματος, υπερατλαντικά “η κίτρινη φωνή της Νέας Υόρκης, η καρδιά του Συνδέσμου Οπαδών ΑΕΚ Νέας Υόρκης…”

1988… Ο Στράτος Γιδόπουλος τηλεφωνάει στο 0017182746560… και με μαγκιά αφήνει μήνυμα στον ξενιτεμένο τηλεφωνητή και στα καπάκια σκάει μούρη στη μπαρουτοκαπνισμένη Λιβαδειά με το κασκόλ του ιστορικού συνδέσμου της ξενιτιάς περασμένο στο λαιμό του… Εκείνο το μαύρο, το απίθανο…

Λίγες ώρες πριν το ματς του αιώνα, στις 7 του Μάη, λίγο πριν το γκολ – έπος του Τάκαρου, το καλύτερο σεξ της ζωής μας, ο Στέλιος Μανωλάς τηλεφωνάει στον τηλεφωνητή της Νέας Υόρκης και αφήνει μήνυμα “Θα το πάρουμε, σας ευχαριστούμε…”

Το 64 γεννήθηκε μέσα από αυτή τη δύναμη ψυχής… κάποιων άρρωστων με την ΑΕΚ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά…

Θυμάμαι στο τελωνείο με ρωτούσαν τι είναι αυτό το μαρκούτσι, ένα ολόκληρο κουτί σαν αυτό που καλύπτουν σήμερα τις τηλεοράσεις ήταν… Μισή βαλίτσα… Όταν προσγειωθήκαμε παρέα με τον τηλεφωνητή στη Σωτηρίου Χαραλάμπη 13, ήταν μυσταγωγική πλέον η όλη διαδικασία… “Να Δημήτρη αυτό το κουμπί γυρνάς δεξιά, και μετά πατάς REC και μετά γυρίζεις την άλλη κασέτα εγγραφής των μηνυμάτων και πάει λέγοντας…”

Το 64 από εκείνη τη βραδιά δεν σίγασε ποτέ… Ποτέ… Θυμάμαι αγωνία για να πιάσουμε γραμμή μετά από ώρες… Από την ξενιτιά… Να ακούσουμε τον Δημήτρη, να πάρουμε δύναμη για τη δική μας συνέχεια…

Αναμνήσεις, θύμισες, η ζωή μας η ίδια… Καλοτάξιδο ξανά το έργο Μήτσο… Μου αρέσει που επιμένεις παραδοσιακά. Όλοι έπιασαν πλέον τις οθόνες, τα κινητά και παίζουν με την εικόνα, αλλά δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η φωνή, η χροιά της, η ένταση και το πάθος της είναι εκείνη που μένει και που σε κάνει να φαντάζεσαι όποια εικόνα έχεις στο βάθος του μυαλού και της ψυχής σου…

Μείνετε ενωμένοι… Έρχονται στιγμές που θα θυμίζουν την ΑΕΚ τη δική μας, την παλιά… τη λατρεμένη

Ρομέο…