Λαχταρώντας τον γυρισμό…

Eίναι κάποιες στιγμές που ο ανίκητος χρόνος λες και παίζει παιχνίδια μαζί σου και με τη διάθεσή σου…Σε ποιόν άραγε δεν έχει συμβεί, ποιός δεν το έχει νιώσει πως άλλοτε ο χρόνος κάνει το λεπτό να μοιάζει ώρα ολόκληρη και άλλες φορές τη μέρα ολόκληρη να περνά τόσο γρήγορα…

Γράφει ο Νίκος Καρυστινός 

Σε αυτό φυσικά συμβάλλει η διάθεσή μας, όταν περνάμε καλά χάνουμε την αίσθηση της διάρκειας, αυτό που ζούμε δε θέλουμε να τελειώσει, ενώ όταν κάνουμε κάτι δίχως να το ευχαριστιέται η ψυχή και η καρδιά μας, αυτό όσο κι αν διαρκεί, σε εμάς φαίνεται “αιώνας”… Τι με έπιασε Σαββατιάτικα να το ρίξω σε αυτή την ανάλυση δίκαια θα αναρωτηθείτε αδέλφια Ενωσίτες. ‘Ομως είμαι σίγουρος πως τα παραπάνω που έγραψα τα ζούμε εμείς οι ΑΕΚτζήδες τούτο το χρονικό διάστημα περισσότερο από ολους τους άλλους…

Δε θα γράψω για τα χρόνια της υπομονής, άλλωστε πάντα η υπομονή μας δε στέρευε και “εφοδιαζόταν” με το απαραίτητο καύσιμο που ατέλειωτο υπήρχε και “ανάβλυζε” από της καρδιάς μας την πηγή. Ούτε θα αναφέρω όσα περάσαμε με αποκορύφωμα την περασμένη αγωνιστική χρονιά. Δεν έχει νόημα, τα έχουμε πει και σκεφτεί αμέτρητες φορές, άλλωστε κανείς δεν ξεχνά, όσα έγιναν και αυτό αποτελεί και την αναγκαία “σταθερά” για να μην τα ξαναζήσουμε ούτε στο ελάχιστο βαθμό. Βήμα-βήμα πια, “κομμάτι-κομμάτι” ζούμε το χτίσιμο της ομάδας που για τον κάθε Ενωσίτη δεν είναι απλά ένα Κυριακάτικο 2ωρο από τη μέρα του. Χτίσιμο εντός και εκτός εισαγωγικών, αναγέννηση εκ της τέφρας στην οποία φυσικά έχει συμμετοχή ουσιαστική ο καθένας μας. “Τέφρα” από εκείνη που χρησιμοποίησαν τότε μια χούφτα άνθρωποι και την έκαναν “μαγιά” για να συνεχιστεί η ιστορία και το ταξίδι του Βυζαντινού Δικέφαλου αετού από την Κωνσταντινούπολη ως τη Φιλαδέλφεια και την Ελλάδα όλη.

Εκείνοι οι “Αγιοι” άνθρωποι, δε σκεφτόντουσαν στιγμή το δικό τους μέλλον, τις δικές τους τεράστιες ανάγκες, το σπίτι τους, παρά μόνο το σπίτι της Α.Ε.Κ. που ήξεραν πως θα είναι και δικό τους. Εκείνοι οι πρόσφυγες σκεφτόντουσαν να κάνουν ό,τι μπορούν με τον ατέλειωτο πλούτο της αγάπης και των συναισθημάτων τους για να γνωρίσουν την Αθλητική ‘Ενωση Κωνσταντινουπόλεως , το καμάρι της Πόλης και της προσφυγιάς και οι επόμενες γενιές…Το πέτυχαν γιατί το έκαναν με γνώμονα και κανόνα το μεγαλείο αυτής της ομάδας. Κέρδισαν οι ίδιοι την παντοτινή ανάμνηση και συνετέλεσαν στο να συνεχίσει να υπάρχει η Α.Ε.Κ. μας ως την αιωνιότητα…

Η “σκυτάλη” τώρα είναι και στα δικά μας χέρια. Ο χρόνος, μετράει αντίστροφα δεν μπορεί να περιμένει. Ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε να περιμένουμε. Την κληρονομιά των παλαιότερων Ενωσιτών, το βαρύ αυτό και ασήκωτο φορτίο, το γεμάτο περηφάνεια, τιμή, παράδοση, χρώματα κιτρινόμαυρα, πείσμα, νοσταλγία και αγάπη, αυτό τώρα κρατάμε εμείς στα χέρια μας, λαχταρώντας το γυρισμό εκεί στης Νεας Φιλαδέλφειας τα μέρη, στα ‘Αγια χώματα με τα προσφυγικά σπίτια, τις γλάστρες, τις μυρωδιές, τον δικό μας διαφορετικό κόσμο που ευωδιάζει από Α.Ε.Κ. Πλησιάζει ο καιρός, φτάνει η μέρα εκείνη της επιστροφής. Μέχρι τότε ας κάνουμε σύμμαχο τον καιρό και το χρόνο, με δύναμη από το κουράγιο εκείνων των ανθρώπων που σε ένα βράδυ, έριξαν το θεμέλιο που μέχρι σήμερα κάνει αμέτρητες καρδιές να χτυπάνε σε μαγικούς Ενωσίτικους ρυθμούς. Δεν περισσεύει κανείς. Για τους παππούδες και πατέρες μας , για εμάς, για τις νέες γενιές Ενωσιτών που έρχονται…89 χρόνια και η ιστορία συνεχίζεται…Για πάντα.