Μέχρι τη νύχτα που έσπασε ο ουρανός 

Από τον κήπο πίσω από το σπίτι θα διακρίνεις το δάσος.  

Θα δεις εκείνο το πυκνό πλέγμα από δέντρα που μοιάζουν να ψιθυρίζουν μυστικά στον άνεμο.  

Δεν είναι τα φύλλα που ταράζουν τη σιωπή, αλλά κάτι βαθύτερο, μια ανάσα που δεν ανήκει σε κανέναν που να περπατά ακόμα στον πλανήτη ΑΕΚ.  

Ο παππούς μου έλεγε πως το δάσος δεν ήταν πάντα εκεί – πως κάποτε υπήρχε μόνο ένας απέραντος κάμπος, μέχρι τη νύχτα που ο ουρανός έσπασε και τα δέντρα φύτρωσαν σαν δάκρυα των προσφύγων.  

Περνάς δίπλα από το βαθύ πηγάδι που οδηγεί κάτω, στο βασίλειο του Χειμώνα.  

Η πέτρα γύρω του είναι υγρή, σκεπασμένη με βρύα που λάμπουν αχνά στο μισοσκόταδο, σαν να φυλάνε κάποιο αρχαίο μυστικό. Ο αέρας που αναδύεται από το βάθος είναι κρύος, σχεδόν παγωμένος, και φέρνει μαζί του έναν ήχο – όχι τον απόηχο του νερού, αλλά κάτι σαν μακρινό τραγούδι, σαν σύνθημα οπαδών σπασμένο και θλιβερό. Λένε πως το πηγάδι δεν το έσκαψαν ανθρώπινα χέρια, μα άνοιξε μόνο του μια νύχτα που ο παγετός έσκισε τη γη… Γη – από Γάμα, όπως λέμε Γ’ Εθνική. 

Στον πυθμένα υπάρχει κι άλλος τόπος. Αν κάνεις μεταβολή εκεί, γυρίζεις πίσω με ασφάλεια. Δεν θα εκτεθείς. Και δεν θα πάψω να σ’ εκτιμώ. Αρκεί να μιλήσεις στους ιθαγενείς και να τους πεις για όλα αυτά που είδες.

Έτσι όπως πάντα αγέρωχος στάσου στο χείλος του πηγαδιού, με την ανάσα σου να αιωρείται στον παγωμένο αέρα, κοιτάζοντας της φιγούρες στην εξέδρα που πια αχνοφαίνονται στο σκοτάδι.

Μη κατέβεις χωρίς να ματώσεις. Γύρνα πίσω, με τα βήματά σου βαριά πάνω στο χορτάρι, και βρες τους ιθαγενείς να σε περιμένουν σιωπηλοί, με μάτια που γυάλιζαν σαν αστέρια. Πες τους για το δάσος που ψιθυρίζει, για το πηγάδι που τραγουδά, για το βασίλειο του Χειμώνα που περιμένει. Κι εκείνοι, χωρίς να πουν λέξη, θα γνέψουν σαν να ήξεραν ήδη.

Το μυστικό θα έχει περάσει, κι εσύ θα είσαι πια ελεύθερος να φύγεις ή να μείνεις – μα ποτέ να ξεχάσεις.