Μαθιό άκου…

Η δουλειά του προπονητή είναι να τα ακούει όλα, να βλέπει, να κρίνει και να εκτελεί εντός αγωνιστικού χώρου…

Η δουλειά του προπονητή είναι να δέχεται, να ακούει ακόμα και να πικραίνεται από την αχαριστία… Να ανέχεται…

Εσύ είσαι μεγάλος προπονητής. Άκου… Δέξου… Παράπονο είναι αυτό που ακούς… Αυτός ο κόσμος είναι πλασμένος με άλλα συστατικά. Έχει άλλη ρίζα. Βαστάει από τα μαύρα χρόνια, το κυνηγητό, τους διωγμούς, τον ξεριζωμό, την Αντίσταση. Είναι Άλλη Εντελώς Κατάσταση εδώ Μαθιό. Εδώ πεθαίνουμε για εκείνη. Λιώνουμε… Ανασαίνουμε για την ανάσα της… Δακρύζουμε στη χαρά και στον πόνο της… Είμαστε ερωτευμένοι μαζί της. Με πάθος ασίγαστο, αροντάριστο, ανεξέλεγκτο, αέναο. Νιώσε το… Μπορείς…

Θέλω να κάτσουμε ένα βράδυ να ακούσουμε μαζί “Τα σπίτια είναι χαμηλά” και να σου πούμε την ιστορία. Έχει κι άλλο από αυτό που διάβασες και έμαθες μέχρι τώρα…

Να σου πούμε και για τον Κοντούλη… Να σου μάθουμε τον Μαρόπουλο και τον Τζανετή και τον “Βαλεντίνο”, τον Νεγρεπόντη, τον Μίμη μας, τον Νέστορα και τον Θωμά που μας έστελνε στον Παράδεισο μαζί με τα πλασέ στην εστία του Σαργκάνη.

Να κάτσεις να πούμε για τον Γιώργο τον Μόσχο, για τις νεκροφόρες του Αμερικάνου, για τον τρελάρα τον Αρδίζογλου που ντρίμπλαρε και το δοκάρι… Να σου πούμε για τον ήρωα του Μπέιζμπολ Γκράουντ, για τον Μάντικα και τον Παπαβασιλείου, για τον Βάσκο και τον Λουλούκο…

Να σου πούμε και για τον πρώτο σύνδεσμο ομάδας του εξωτερικού που έγινε ποτέ στον πλανήτη. ΑΕΚ, Νέα Υόρκη, 1988.

Μαθιό, άκου… Μπες και κάνε αυτό που ξέρεις. Θα σε αγαπάμε να ξέρεις όπως και να έχει… Και θα σου φωνάζουμε, από καψούρα…

Δες αυτή τη φωτογραφία που την έκαναν σημαία οι ξενέρωτοι για να πουν στην “καθώς πρέπει κοινωνία” τι είναι αυτά; Και φαντάσου τι κ@υλα πήρε αυτός ο λαός όταν ένιωσε ότι μπορείς να γίνεις ένας από εμάς…

Καλή δύναμη Ματίας. Κάνε αυτό που ξέρεις και εδώ θα είμαστε. Μαζί σου! Μέχρι τέλους…

Νικόλας Αγγελίδης