Μπήκε στις 21 η μπουλντόζα, για να κλάψουμε…

Αυτό το χτυποκάρδι μου θύμισε εκείνο των παιδικών μου χρόνων. Τότε που περπατούσα προσεκτικά στο πεζοδρόμιο για να μην σκοντάψω και πέσω και δεν με αφήσουν οι γονείς μου να πάω στη Νέα Φιλαδέλφεια. Να δω την ΑΕΚ. Την ΑΕΚ μου, την αγαπημένη μου ΑΕΚ.

Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης
Θυμάμαι το συναίσθημα εκείνο όταν ξεπρόβαλε το έντονο πράσινο του χορταριού βγαίνοντας από την καταπακτή στις εξέδρες. Και μετά όλα κιτρινόμαυρα…
Εκείνη την ταχυπαλμία δεν μπορώ να την ξεχάσω. Δεν θέλω…
Έκοψα με το μηχανάκι του Κώστα από τη Σμύρνης. «Από εδώ… Να το ευχαριστηθούμε. Να περάσουμε μπροστά από τη Σκεπαστή» είπα…
Μπήκαμε με το μηχανάκι μέσα. Σαν τρελοί. Στα Άγια χώματα. Ψάχναμε μέσα από τα μπάζα να εντοπίσουμε τη μπουλντόζα. Ήταν κρυμμένη. Πίσω από τη 18. Σε μιαμικρή τάφρο αλώνιζε… Η ζωή μας αλλάζει… Τα παιδιά μας θα ζήσουν ευτυχισμένα… Θα δουν όλα αυτά που τους λέγαμε από τις πρώτες του στιγμές… Περιμένω να γυρίσει ο Στράτος μου από το σχολείο να τον πάω… Να δει… Θα του πω ξανά για το Νέστορα που πατούσε σε εκείνον τον ιερό χώρο. Κι ας μην τον πρόλαβα… θα του πω για τον Παπαϊωάννου για το πρώτο μου παιχνίδι το 1973 κόντρα στον Ηρακλή, 3-0.

Θα του πω τόσες και τόσες ιστορίες… Κλαίνε σήμερα ΟΛΟΙ οι Ενωσίτες του κόσμου. Όπου και αν βρίσκονται. Είναι η Αγία ημέρα της ΑΕΚ. 21 Ιανουαρίου 2014…

Θα γίνεις ξανά μεγάλη ΑΕΚάρα μου…