Ο Γιώργος Μητσικώστας γράφει για τη μεγάλη του αγάπη, την ΑΕΚ…

Δηλώνω φανατικός ΑΕΚτζής. Όχι από αυτούς που αναζητούν στο γήπεδο ένα χώρο διοχέτευσης της οργής τους. Αναμφίβολα όμως από τους διατεθειμένους να υψώσουν απτόητοι τη φωνή στο όνομα της ομάδας, σε μια εξέδρα που επικρατεί το αδιαχώρητο.

Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, θα ανέμενε κανείς, για ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Έλα όμως που η δική μου σχέση με την ιδέα της ΑΕΚ και κατ’ επέκταση με το ποδόσφαιρο, άρχισε να σφυρηλατείται με μια μάλλον αναπάντεχη αφορμή.

Απόγευμα του 1976 και οι γονείς μας αποφάσισαν να μας βγάλουν με την αδελφή μου βόλτα στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Την ίδια μέρα θα διεξαγόταν στο «Νίκος Γκούμας» ένα ντέρμπι ΑΕΚ-Παναθηναϊκού. Ήμουν μόλις οκτώ ετών και δεν είχα βρεθεί ποτέ μου σε γήπεδο. Ωστόσο, όλα προμήνυαν πως δε θ’ αργούσε να συμβεί.

Απηυδισμένος από το περπάτημα που είχαμε ρίξει μέχρι να βρούμε την κατάλληλη παιδική χαρά για την αδελφή μου, ένιωσα το βαριεστημένο μου βλέμμα να επικεντρώνεται στην κινητικότητα μπροστά στην είσοδο του σταδίου,λίγα λεπτά πριν τη σέντρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αφήνω το χέρι της μητέρας μου και αρχίζω να τρέχω προς τα εκεί. Έχοντας ξεμακρύνει πλέον αρκετά, μπερδεμένος στο πλήθος των φιλάθλων, ακούω από διάφορα στόματα ταυτόχρονα τη φράση: «Ρε σεις, το παιδί του Προέδρου!».

Την αμέσως επόμενη στιγμή, χωρίς να συνειδητοποιήσω πώς, βρίσκομαι θρονιασμένος στην κερκίδα δίπλα στον Λουκά Μπάρλο, με τα απανωτά αποθεωτικά συνθήματα για τον Πρόεδρο και το. υποτιθέμενο παιδί του να βουίζουν στ’ αυτιά μου. Λίγο αργότερα ειδοποιήθηκαν οι ανάστατοι γονείς μου, οι οποίοι με παρέλαβαν μετά τη λήξη του αγώνα.

Έκτοτε, ως έφηβος, τη δεκαετία του ’80, γήπεδο πήγαινα κυρίως σε κρίσιμα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Με νωπή ακόμη τη μνήμη από την τραγωδία της Θύρας 7, οι δικοί μου με απέτρεπαν. Με το που ενηλικιώθηκα και ανεξαρτητοποιήθηκα οικονομικά, εννοείται ότι το καθιέρωσα.

Η παρεξήγηση που πυροδότησε ο αυθόρμητος παιδικός μου ενθουσιασμός δεν κράτησε πολύ, αλλά μου έδωσε το έναυσμα να αγαπήσω την ομάδα και να γαλουχηθώ με τα ιδανικά της. Κάπως έτσι έπιανα τον εαυτό μου να κάνει όλο και πιο συχνά κοπάνα από το σχολείο για να δει από κοντά τον Παπαϊωάννου, τον Νικολούδη, τον Ιντζόγλου και άλλους παίκτες-σταθμούς που σύχναζαν σε μια καφετέρια κοντά στο σπίτι μου, μετά την προπόνηση.

Μπορεί με τον Πρόεδρο να μη μας συνέδεε ούτε μακρινή συγγένεια, όμως σ’ αυτή την πρώτη μου επαφή με την εκρηκτική ατμόσφαιρα που μόνο ο κόσμος των μεγάλων ομάδων ξέρει να δημιουργεί, χρωστάω το γεγονός ότι έγινα και θα παραμείνω για πάντα ΑΕΚ.

Πηγή:  coppa.gr