Είναι φορές που τα λόγια δεν έχουν αξία μπροστά στα αισθήματα που μπορεί να νιώθει κάποιος άνθρωπος.
Από τη μία προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου,έχοντας πλέον καταλάβει ότι δεν θα σε ξαναδώ με το Δικέφαλο Αετό στο στήθος, αλλά από την άλλη είμαι πεπεισμένος ότι απόφαση σου ήτανε συνειδητή, και από καρδιάς.
Γράφει ο Μιχάλης Μικελλής
Ίσως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έζησε τόσο έντονα όλο αυτό το χρονικό διάστημα που παλεύεις με τα αισθήματά σου για το αν θα πρέπει να συνεχίσεις ή όχι.
Ξέρω επίσης ακριβώς τι έχει γίνει,πως έφτασες σε αυτή την πολύ δύσκολη απόφαση,αλλά επίσης ξέρω και το πόσο πολύ αγαπάς την ΑΕΚ ΜΑΣ ρε αδερφέ.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες και μέρες για όλα αυτά που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια,για τις αγωνίες σου για την ομάδα,τους αγώνες που έπαιζες τραυματίας,τα όνειρα σου για μια μεγάλη ΑΕΚ στο χάντμπολ σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά και τις πίκρες που σε πότισαν,σε κορόιδεψαν,πολλές φορές σε χλεύασαν άνθρωποι πουέτυχε να διοικούν την μεγάλη σου καψούρα.
Φεύγεις με ψηλά το κεφάλι δίχως να πεις κακιά κουβέντα για κανέναν, παρόλες τις πίκρες που εισέπραξες ιδίως τα τελευταία χρόνια, παρά μονάχα ευχαριστίες και αυτό δείχνει το μεγαλείο σου σαν άνθρωπος και σαν αθλητής.
Κλείνοντας θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για όσα προσέφερες στην ΑΕΚ ΜΑΣ, και να ευχαριστήσω τον καλό ΘΕΟ, που με αξίωσε να γνωρίσω ένα τόσο μεγάλο αθλητή, αλλά και να έχω έναν πραγματικό φίλο και αδερφό, τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.
Υ.Γ Δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας αδελφέ μου
