Πάμε στη Ρόδο, πάμε στην Κρήτη…

Απ’το ΑΟ Θήρας-ΑΕΚ στη Ρόδο

Η Σαντορίνη στο επίκεντρο τελευταία. Μακάρι να βγει όσο γίνεται αλώβητη, μετά από όλο αυτό. Το νησί το είχαμε επισκεφθεί πέρυσι, για αγώνα βόλλεϋ της ΑΕΚ. Κι έτσι συνδέθηκα μαζί του. Όπου έχει παίξει η ΑΕΚ, μου έχουν δημιουργηθεί και συναισθήματα που με συνδέουν με το μέρος εκείνο. Καλά και κακά, ευχάριστα και δυσάρεστα. Συναισθήματα ευχάριστα, γιατί ανεξαρτήτου αποτελέσματος, όπου πάμε αφήνουμε και το στίγμα μας. Και όπου κι αν πας, αν είσαι δίπλα στην ΑΕΚ, σε νοιάζει αυτό πρώτα, και μετά το αποτέλεσμα. Στη Σαντορίνη γνωρίσαμε και έναν φίλο που μας κάλεσε ο ίδιος στη Ρόδο σε επόμενο αγώνα της Βασίλισσας.

Πάμε στη Ρόδο πάμε στην Κρήτη…

Παρασκευή 31/01, ξεκίνησα από το νησί που δουλεύω με καράβι για το επόμενο νησί από το οποίο θα πετούσα για Αθήνα. Στο Βενιζέλος, είχα περίπου 5 ώρες αναμονή για να πάρω το αεροπλάνο για Ρόδο. Ξανά και ξανά τραγουδούσα από μέσα μου “Και σ’αγαπώ, ΑΕΚάρα σ’αγαπώ…”, για να μη με ρίξει κάτω η νύστα. Η μουσική του “Freed from desire” ηχούσε στα αυτιά μου, και ας μην έπαιζε από κανένα μεγάφωνο. Έτσι έβγαινε από μέσα μου μια ευχάριστη κούραση. Κάπου στη 1 το ξημέρωμα έφτασα στο σπίτι του φίλου μας, ενθουσιασμένη γι’ αυτό που θα ζούσα την επόμενη.

Και σ’αγαπώ…Forza ΑΕΚάρα

Το Σάββατο 01/02, μέρα αγώνα της Βασίλισσας έλαμπε ο ήλιος, και η μέρα φάνταζε πράγματι υπέροχη. Η Ρόδος καλοδιατηρημένη και καθαρή. Ένα νησί που ένιωσα πως είναι “αχταρμάς” πολιτισμών. Με στοιχεία Ιησουιτών μοναχών, Οθωμανικά, Ιταλικά και Ελληνικά στοιχεία, μπερδεμένα, και ενσωματωμένα στην παλιά της πόλη.

Ανυπομονούσα για την ώρα που θα τραγουδούσα συνθήματα με όλη μου την ψυχή, λες και τα είχα μέσα μου καιρό και έπρεπε να τα βγάλω. Η σωματική κούραση δε με ένοιαζε. Απλά περίμενα να πάω στο γήπεδο να ξεκουραστεί η ψυχή μου, να ξεδώσω, να αφήσω πίσω ότι με βαραίνει ψυχολογικά και απλά να στηρίξω την ΑΕΚ μας, με ό,τι εγώ μπορούσα.

Μέχρι το μεσημέρι είχα κάνει μια μεγάλη βόλτα, και συνάντησα και άλλους δικούς μας. Δεν τους ήξερα. Αλλά τους καταλάβαινες από το βλέμμα. Και ας μη μίλησα με κανέναν, μόνο επικοινώνησαν τα βλέμματά μας που έλεγαν: “τα λέμε στις  τέσσερις και μισή. Μόνο ΑΕΚ”. Περπατούσες στα στενά και ένιωθες ΑΕΚ εδώ, ΑΕΚ εκεί… Ένα τέτοιο ωραίο συναίσθημα σε “ξένη” πόλη, μου θύμισε το Μόναχο το 2018, όταν είχαμε παίξει με τη Μπάγερν Μονάχου. Ο φίλος μας τόσο δοτικός, δεν μας άφησε στιγμή. Ό,τι κάνουμε όλοι μαζί για την ΑΕΚ, έκανε και αυτός για εμάς, πουθενά μόνη, πουθενά μόνοι. Γνωρίσαμε κι άλλους από Ρόδο, Χαλκίδα, Αρτάκη, Ν.Ιωνία. Και πλέον νιώθαμε τη Ρόδο δική μας.

Ξεκινήσαμε για γήπεδο. Φτάσαμε νωρίς και παρόλο που περιμέναμε ώρα, ανυπομονούσα το ίδιο, να δω τη Βασίλισσα να παίζει, να την εμψυχώσω παρέα με τους άλλους, να πάρουμε όλοι μαζί την νίκη, παίκτες, προπονητής, οπαδοί. Όλοι μια ομάδα. Βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, αλλά κάναμε την ανατροπή! Θα’λεγες πως οι παίκτες το έκαναν για την κιτρινόμαυρη Ρόδο και για εμάς, όλους όσους ήρθαμε από χιλιόμετρα μακριά. Ένιωθα τον παλμό της κερκίδας μας, ένιωθα ότι εμψυχώνω τους παίκτες, ένιωθα μέχρι και ότι άκουγαν την φωνή μου, η οποία πολλές φορές χανόταν εκεί που πήγαινε να βγει. Είναι αυτός ο συνδυασμός χαράς, δυνατής φωνής και το συναίσθημα μαζί. Αστεία περιστατικά στην κερκίδα που κάποιος πρέπει να τα ζήσει και δεν περιγράφονται εδώ. Και φυσικά συγκίνηση όταν οι παίκτες ήρθαν προς το μέρος μας στο τέλος του αγώνα. Μας χειροκροτούσαν, χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί μας. Άλλη μια νίκη που την πήραμε όλοι μαζί!

 Ένιωθα την επικοινωνία μεταξύ κερκίδας και αγωνιστικού χώρου. Κάτι τέτοιο δε γινόταν και στο αρχαίο θέατρο; Διάδραση και επικοινωνία μεταξύ σκηνής και κοινού. Αυτό δεν είναι εξάλλου το νόημα; Αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων στη σκηνή και θεατών. Και κάπως έτσι φεύγεις ξαλαφρωμένος μετά το παιχνίδι της ομάδας σου. Είδες την καψούρα σου, τα είπατε, μιλήσατε, και επιστροφή. Την επόμενη μέρα σκέφτεσαι με το που ξυπνάς πότε θα την ξαναδείς. Πότε θα ξαναπάρεις το αεροπλάνο για να είσαι δίπλα της.

Μετά το ματς ήμασταν χαρούμενοι, μιας και ό, τι μας βάραινε πριν, είχε εξαφανιστεί. Μια ευχάριστη κούραση ξανά. Τώρα όμως, η χαρά ήταν μεγαλύτερη μιας και είχαμε κερδίσει!  Από το γήπεδο στην πόλη μας έφερε ο Βαγγέλης. Ο Βαγγέλης είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχω γνωρίσει σε Ενωσίτη. Ο Βαγγέλης μιλάει πολύ, και η σωματική κούραση δε με άφηνε να ακολουθήσω όλα αυτά που έλεγε. Έχει όμως έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις φίλος του με τη μία. Είναι η εξωστρέφειά του, η προσφορά για βοήθεια, η τάση που έχει να μοιράζεται.

…έτσι κυλάει η ζωή μου

Κούραση πολλή. Μα πολλές εικόνες αλησμώνητες ισόβια μες στο μυαλό! Ανάταση ψυχής έλαβε χώρα στη Ρόδο.

Τι μου έμεινε από τη Ρόδο; Ο κιτρινόμαυρος παλμός και η φιλοξενία. Και ένα από τα πολλά συνθήματα:

Από μικρά παιδιά κοντά σου σταθερά, ΑΕΚάρα πόσο σ’αγαπάμε, κι ως τα γεράματα θα’ μαστε γάμα τα, από τα ΚΑΠΗ θα τραγουδάμε.

Απ’το δημοτικό είχα το δάσκαλο, άσε ρε κωλόπαιδο τις τρέλες, κι όταν γεράσω εγώ δε σοβαρευτώ, σε γέρους γαύρους θα πετώ μασέλες.

ΑΕΚ ολέ ολέ ΑΕΚ ολέ ολέ, και κάπως έτσι κύλισε η ζωή μας,

ΑΕΚ ολέ ολέ, ΑΕΚ ολέ ολέ, με τον Δικέφαλο πάντα μαζί μας.

Το τραγουδούσα από μέσα μου στην επιστροφή για να μη με ρίξει η κούραση ούτε εκείνη τη φορά, το τραγουδάω ακόμα όταν ξυπνάω κι όταν δουλεύω…και κάπως έτσι κυλάει η ζωή μου.

iRia