Παραμύθια αληθινά, όπως όλα τα παραμύθια 

Τα γήπεδα που έχουμε βρεθεί, τα γήπεδα που μας ενώνουν, τα γήπεδα που έχουμε τραγουδήσει… πέρα από αθλητικοαγωνιστικά κέντρα, είναι και ζωντανές βιβλιοθήκες γεμάτες ιστορίες. Οι οπαδοί της ΑΕΚ, οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών, μετατρέπουν τις αναμνήσεις τους σε παραμύθια. Παραμύθια που ξεπερνούν τα όρια του γηπέδου και κατακλύζουν τις ζωές μας, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια. Σε αυτές τις σελίδες, θα βρούμε ιστορίες που μας συγκινούν, μας διασκεδάζουν, αλλά και μας προβληματίζουν. Ιστορίες που μας θυμίζουν ότι η ΑΕΚ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός αθλητικός οργανισμός. 

Τρελαίνομαι για τις οπαδικές ιστορίες που αρέσει στους μεγαλύτερους οπαδούς της ΑΕΚ να διηγούνται στις παρέες σαν παραμύθια. Σαν παραμύθια σύγχρονα, για μεγάλους. Σαν παραμύθια αληθινά, όπως όλα τα παραμύθια. Τα μοναδικά ψεύτικα παραμύθια είναι τα «νον πέϊπερ» που διακινούνται από την εκάστοτε διοικητική εξουσία των ΠΑΕ – ΚΑΕ στα δημοσιογραφικά γραφεία. Μοναδικός ψεύτης είναι εκείνος που με τον μανδύα του δημοσιογράφου, εμφανίζεται στα Καθεστωτικά Μέσα για να εκφράσει άποψη επί παντός του επιστητού και η οποία πάντα είναι «his master voice». Ο οπαδός δε λέει ψέματα. Λέει μονάχα παραμύθια. Μαλακά και σκληρά, σαν τις ουσίες. Με καλούς και κακούς. Με αγάπη και μισαλλοδοξία. Διαπλεκόμενα. Απρόβλεπτα. Όλα προσωπικά και όλα οπαδικά άρα λαϊκά, που τα αισθάνεται κανείς πιο έντονα, σαν κομήτες που περνώντας φωτίζουν ή τσουρουφλίζουν. Παραμύθια που τελειώνουνε και παραμύθια που συνεχίζουνε. Παραμύθια, κυρίως της εξέδρας αλλά και του δρόμου, ή καλύτερα της διαδρομής προς κάποια εξέδρα της επαρχίας.   

Ιστορίες σαν παραμύθια, παραμύθια σαν ιστορίες και γέλιο… πολύ γέλιο. Πόσο γέλιο έχουμε ρίξει όλα αυτά τα χρόνια στις εξέδρες; Ανεξάρτητα από την κατάσταση της ομάδας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα ενός αγώνα το γέλιο ήταν πάντα άφθονο στην εξέδρα των οπαδών της ΑΕΚ. Σαν ενα φαρμακείο της ζωής μοιάζουν οι εξέδρες που έχουμε βρεθεί, ο οπαδός διαλέγει πάντα το γέλιο για να θεραπεύσει και να θεραπευθεί: το γέλιο που δε φοβάται τους κόσμους που φτιάχνουν τα αφεντικά του κερδοσκοπικού «αθλητισμού», τους κόσμους που επιστρέφουν σαν ψέματα, τα ψέματα που καταλήγουν σε φάρσα. 

Όταν και αν, κάποιοι μεγαλοσχήμονες οπαδοί επιλέξουν να υπηρετήσουν έναν ή πολλούς αφεντάδες, δεν υπάρχει τρόπος να το κάνουν αυτό χωρίς να «πουλήσουν» έναν και μοναδικό κόσμο, αυτόν της εξέδρας, αυτόν στον οποίο ανήκουν. Έναν κόσμο που τρέμει κάθε φορά που η αλήθεια του, βιαστική, κάνει την εμφάνισή της, ακόμα και με τη μορφή παραμυθιού. Το τίμημα αυτής της αλήθειας μετράει μόνο σε ότι βάζει σε δοκιμασία την αξιοπρέπειά μας, που τιμή δεν έχει κι όμως τον καθένα οπαδικό κόσμο για πάντα σημαδεύει. 

Η εξέδρα της ΑΕΚ θα πρέπει να «ανήκει» σε όσους επιθυμούν να γίνουν μέλη της χαρούμενης αίρεσης της «Ταξικά συνειδητής κατανόησης μιας αντικειμενικής πραγματικότητας» και σε όσους ενήλικες θέλουν να ασκούν τα παιδικά τους δικαιώματα ακόμα και τώρα. 

Ας το ξαναπούμε για να το καταλάβει και ο τελευταίος «άπιστος», η ΑΕΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο που ενώνει ανθρώπους ΟΧΙ τάξεις. Μέσα από αυτή τη διαδικασία δημιουργεί αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη συλλογική μας συνείδηση. Κάθε αγώνας είναι μια νέα σελίδα στην ιστορία της, κάθε γήπεδο ένας νέος χώρος γεμάτος πιθανότητες για νέες αφηγήσεις. Οι οπαδοί, με τη δική τους μοναδική φωνή και πάθος, συνεχίζουν να γράφουν αυτές τις ιστορίες, γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Η ΑΕΚ είναι κάτι περισσότερο από έναν αθλητικό οργανισμό, είναι μια ζωντανή απόδειξη της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος και της ικανότητάς μας να βρίσκουμε ενότητα μέσα από την αφοσίωση και την κοινή μας αγάπη.