Περί Αναστάσεως

Δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς το θάνατο, γιατί αλλιώς δεν είναι ανάσταση.

Οι αναστάσεις της ανθρωπότητας, πολλές και συνάμα διδακτικές.

Η του Χριστού Ανάστασις, η επ-ανάσταση των σκλαβωμένων Ελλήνων έναντι των Οθωμανών, “η ανάσταση“ το πασίγνωστο έργο του Τολστόι, έδειξαν ένα πέρασμα:

από τον κάτω κόσμο στους ουρανούς, από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από την βίωση της αδικίας στην έκφραση διαμαρτυρίας αντίστοιχα.

Οι αναστάσεις συνήθως έχουν ένα κοινό. Το πέρασμα από τα τάρταρα στην κορυφή. Καμία ανάσταση δεν ήρθε κατά τύχη ούτε προέκυψε. Όσοι την έζησαν πέρασαν βασανιστικά, βίωσαν προδοσία, αγώνα, εξευτελισμό, κοινωνική κατακραυγή και άλλα. Είτε πιστεύουμε σε αναστάσεις, είτε όχι, διαβάζοντας για αυτές, μπορούμε να διδαχτούμε μέσα από αυτές.

Η φυσική ροή των πραγμάτων φέρνει μια κατάσταση που για να σηκωθείς πρέπει πρώτα να πέσεις, Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και αυτό είναι εξέλιξη. Αλλιώς μόνο περπατάς.

Πόσες φορές θα σκοντάψω ΑΕΚάρα μου, άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι πάντα θα σηκώνομαι. Η αίσθηση του να είμαι μαζί σου, μου δίνει χαρά, ελπίδα για την ανάστασή μου.

…ΑΕΚ ανέστη!

iRia