Το ξέρω θα μου πείτε γιατί γκρινιάζουμε πάλι; Παίζει η ΑΕΚ έναν αγώνα γοήτρου και βαθμολογικής σημασίας ταυτόχρονα. Και τα δυο μαζί… Παίζεις με τον Παναθηναϊκό – όπως και να έχει – και με βάση τα δεδομένα μπορείς να κερδίσεις…
Παίζεις σε συνθήκες νίκης και μόνο νίκης μετά την αναπάντεχη ισοπαλία στο εσωτερικό διπλό του Περιστερίου.
Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες – που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να αποτελούν ένα μοναδικό δέλεαρ – εμφανίζεται στο γήπεδο μια ομάδα πτώμα, ένα αγωνιστικό τίποτα. Ένα τίποτα ήταν η ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο. Αν ήταν μια ομάδα να κερδίσει αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός.
Οι φίρμες μας πουθενά… Ο Λιβάγια ας πούμε ο καλύτερος των χειρότερων, ο Μάνταλος με το κλασικό στυλ “εγώ παίζω γιατί είμαι παικτούρα”, έχασε την ανάσα του, λαχανιασμένος στην τελευταία επίθεση που έπρεπε να τους βιδώσει όλους και να τους κόψει τη μαγκιά… από την τρεχάλα…
Ο Μπογιέ, εκτός τόπου και χρόνου, ο Πόνσε από την φάση της σέντρας, φάνηκε ότι σήμερα μάλλον ήταν σε άλλο κόσμο… ΟΛΟΙ ένα τίποτα, μια μιζέρια που ουδεμία σχέση έχει με την ΑΕΚ… Την ΑΕΚ που θέλουμε, την ΑΕΚ που ονειρευόμαστε, την ΑΕΚ που σήμερα θα έπρεπε να είχε μπει αξιοπρεπέστατα στο γήπεδο να έβαζε δυο γκολ στον Παναθηναϊκό και να σταματούσε…
Χάλι αδιόρθωτο. Σε όλα τα μέτωπα… Η δήλωση του Ουζουνίδη περί ικανοποίησης, ως ειρωνική – ΜΟΝΟ – μπορεί να ερμηνευτεί, αλλά εμείς που έχουμε την καψούρα μας, σε τέτοιες ώρες ούτε ειρωνίες θέλουμε να ακούμε, ούτε τίποτα…
Ντροπή…
Νίκος Αγγελίδης
Υ.Γ. Μπράβο στους παίκτες του Παναθηναϊκού… Τα έδωσαν όλα για την ομάδα τους, σε αντίθεση με τους δικούς μας που ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλο…
