Σηκωνόμαστε, τώρα;

Διάβασα γιά το ατύχημα τού Νέστορά μας καί μούλιασε η καρδιά μου στο παράπονο. Έπεσε από την σκάλα !

Γλύστρησε” λέει. Ρε, ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ο Κώστας Νεστορίδης;;; Α, ρε λεπτοδείκτη Κεντέρη, πόσο γρήγορα χαρακώνεις τις διαδρομές σου πάνω στο κορμί καί την αντοχή μας ! Αχ ρε νειάτα, που απομακρύνεστε σαν κλέφτες ! Αχ, μωρή ζωή, ρουφιάνα τού Θανάτου ! Ρεεεε ! ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ο Νέστορας;; Αυτός που “έπεσε” από γλύστριμα. Να πω γιά όσους δεν ξέρουν.
Είμαι πολύ μικρός ακόμα (ΣΣ: Γιά να μην κρυβόμαστε, είμαι λίγο μικρότερος απ’ όσο φαίνομαι, πάνω κάτω τόσα), αλλά παρ’ όλα αυτά, τον θυμάμαι το 1958, στο γήπεδο τού Αιγίου. Μικρή πόλη, με τον κουλουρά της μεγαλύτερο έμπορο τού τόπου καί τον σαγματοποιό, δηλ. τον σαμαρά (ΣΣ: καμμία σχέση με το ρημάδι που κυβερνάει) να είναι ο μόνος με προίκα αφάγωτη καί χρυσό δόντι στην πάνω σειρά, φάτσα στο χαμόγελο, καϋμός τών θηλυκών. Φτώχεια. Γιά να πας στο γήπεδο, ήθελες εισιτήριο. Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά στοίχιζε κάτι σαν το σημερινό …αεροπορικό εισιτήριο ! Γιά να το αγοράσεις έπρεπε να την βγάλεις με ψωμοτύρι δυό μέρες πριν, καί να προλάβεις την μάννα σου μεσάνυχτα, γιά να ξαφρίσεις πρώτος εσύ το παντελόνι τού πατέρα.
Με λίγα λόγια σε κάθε αγώνα μέσα στο γήπεδο υπήρχαν 50 φίλαθλοι (άρχοντες. Με μαξιλαράκι, πασατέμπο κι ολόκληρο πακέττο σέρτικα), δυό σαλεπιτζήδες, ένας με λουκουμάδες καί σάμαλι, ένας με λοταρία κι …εγώ ! (ΣΣ: Μυστήριο πώς τα κατάφερνα. Μεγάλωσα κι ακόμα δεν έγραψα εκείνο το “Εγχειρίδιο τού Τσαμπατζή, να βοηθήσω την φτωχολογιά τών φιλάθλων). Έξω από το γήπεδο υπήρχαν 4.000 όρθιοι στα γύρω υψώματα, 250 στα πέντε μπαλκόνια απέναντι καί ένας σε κάθε πόρτα τού γηπέδου, με το μάτι κολλημένο στην τρύπα ! …Εισιτήριο; …Μαύρη αγορά; Να πω κι εγώ ένα ανέκδοτο;
Αλλά όταν ερχόταν η ΑΕΚ γιά να παίξει, αδελφέ μου, ΠΟΥ ΗΤΑΝ όλος αυτός ο κόσμος; Τίγκα το γήπεδο ! Καθιστοί καί όρθιοι, στριμωγμένοι καί χαμογελαστοί:
-Μήπως σε στρίμωξα, φίλε;
-Τι λες πατριώτη. Δεν βλέπεις ότι μπορώ καί ανασαίνω; Κάτσε πάνω μου με την ησυχία σου.
-Ρε σύ, φιλαράκο, τεντώσου λίγο καί πιάσε μου τα τσιγάρα απ’ την τσέπη.
-Δύσκολο, μπάρμπα. Δεν είναι δικό μου το χέρι που δείχνεις.
Καί όλα αυτά γιατί ΗΛΘΕ καί θα βλέπανε τον Νέστορα ! Το πολυβόλο τών γηπέδων ! Κοσμοσυρροή γιά έναν μόνο παίχτη! Γιά εκείνο το μικρό λουστράκι, πικρό προσφυγάκι, με παϊδια ανάγλυφα καί φλόγα ζεϊμπέκη. Το ψιλόλιγνο αντράκι πιά, που δέχτηκε να χάσει δυό χρόνια απ’ την ποδοσφαιρική του ζωή, γιά να πάει (1955) στην ΑΕΚ, με κείνα τα ανεπανάληπτα λόγια, στον Πρόεδρο τού Πανιωνίου:
-Θα πάω στην προσφυγιά. Εκεί, στην ΑΕΚ, ανήκει η καρδιά μου !
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ο Νεστορίδης καί κρατάτε με να μην γράψω κι άλλα γιά την ΑΕΚ-Αρρώστια καί Μεγαλείο του, γιατί όχι μόνο θα ψάχνει γιά χώρο στο site ο Αγγελίδης, αλλά θα βουρκώσετε Αυγουστιάτικα, καί φτάνει που …βράχηκα εγώ, στην είδηση πως ο Νέστορας, ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΣΤΟΡΑΣ γλύστρισε στο …σκαλοπάτι του ! τόσο στυφή είδηση. Γιά ‘κείνον που “γλυστρούσε” κάποτε ανάμεσα στα μπακ-τσεκούρια τής εποχής του, συχνά σε γήπεδα-λασπότοπους. Με τόση γκάμα από πιρουέττες, ώστε να βγεί πρώτος σκόρερ ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ καί μάλιστα στην μία (1963) με 33 γκολ, γεγονός απίστευτο γιά τα χρόνια εκείνα, που η φράση “Η μπάλλα περνάει, Ο παίχτης όχι” ήταν …σαβουάρ βιβρ ! Συνήθως κάθε μπακ που σεβόταν τον εαυτό του καί το ψωμί (κυριολεκτικά !) που έτρωγε, πήγαινε στο σπίτι του αργά. Έπρεπε πρώτα να περάσει απ’ το Νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν …ο αντίπαλος κυνηγός !
-Συγγνώμην, ε; Είσαι καλά; Τι λένε οι γιατροί;
-Όλα εντάξει. Φέρνουν κι άλλο γύψο. Θα …φτάσει, λένε !
Κι αυτός ο αετός μας, ο κυρ Κώστας πια, ο ζωντανός χάρτης με τόσα τοπία, τόσης δόξας, παραπάτησε σε ένα σκαλοπάτι. Δεν θα σε πιστέψω κυρ Κώστα. Πες μου, τό ‘θελες, ε; Δεν μπορείς να στέκεις όρθιος, δεν το βάσταξες να βλέπεις την Αγιά Σοφιά σου πεσμένη καί κατέβηκες κοντά της. Αυτό είναι κι ας μην το παραδέχεσαι.
Νά ‘σαι καλά, Νέστορά μας, νά ‘σαι καλά σαν την ομάδα τής Υπερηφάνειας σου, που κι αυτή γλύστρισε. Θαρρώ τελικά πως ο δεσμός σου με την μοίρα τής γλυκειάς Προσφυγοπούλας μας είναι η αιτία που γλύστρισες κι εσύ. Ώστε από κει κάτω, που δεν θα σε βλέπουν να κλαις (έχεις κλάψει πολύ τελευταία, παραδέξου το!), να μείνετε χέι-χέρι, γελώντας της, έτσι που να μην ξεχωρίζει το χαρούμενο δάκρυ, απ’ αυτό τού πόνου σου:
-Βλέπεις; Έπεσα κι εγώ, αγάπη μου…. Σηκωνόμαστε τώρα; Α, μπράβο. Περαστικά μας !
Κύριε Κώστα Νεστορίδη, χρυσόδετο βιβλίο ιστορίας π’ ανασαίνει, όλοι ξέρουμε, ακόμα καί οι νέοι μας, πως η προσφυγιά έχει μεγαλείο, ακόμα κι όταν σέρνει τα βήματα τής οργής καί τής ταπείνωσης. Αυτή είναι η μοιραία πορεία μας καί δεν θ’ αλλάξει όσο πλανάρει έστω κι ένας αετός πάνω στην γη ! Κοίταζέ μας: Μαζί σου κι εμείς, γονατίζουμε κοντά σου καί πάνω από την Μάννα-Κουράγιο καί σάς δίνουμε το πολυτιμότερο αγαθό, που ‘σωσε η Πανδώρα, την ελπίδα. Πάντα κοντά σου, πάντα κοντά της, στα χαμηλά ή στα ψηλά, κρύβοντας τον λυγμό μας, λάμπουμε ολόκληροι:
-Σηκωνόμαστε τώρα; Κοιτάξ’ τε: Γέμισε αετούς ο ουρανός τής Φιλαδέλφειας !
Καλό σημάδι, ε;

Νίκος Περδίκης με λυγμό…