Ακούμπησα λίγο στον καναπέ… Τα μάτια μου είχαν πρηστεί από το κλάμα… Ξαφνικά ένιωσα την ανάσα του Οδυσσέα δίπλα μου. Με κοιτούσε με αγωνία, με απορία, δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν. Έσφιξα το δόντια, τον αγκάλιασα και του είπα την μαγική λέξη… Έφυγα για να κρυφτώ… Να μην με βλέπουν έτσι τα παιδιά μου…
Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης
Ο εφιάλτης λίγο πριν… Ο Στράτος με κομμένη την ανάσα να τρέχει πανικόβλητος μέσα στα δακρυγόνα και να με ρωτάει αν πέσαμε σίγουρα… Ένας φίλος μας μάζεψε για να φύγουμε όσο πιο μακριά γινόταν. Ο κυρ Βαγγέλης ήρθε από την Γερμανία για να δει την ομάδα του Νεστορίδη και του Παπαϊωάννου… Ο Βασίλης κλαίει με λυγμούς…
Η ΑΕΚ στα τάρταρα… Αυτό το τρέμουλο ψυχής το έχω ξαναζήσει. Όταν σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης μου ανακοίνωναν τον θάνατο του πατέρα μου… Έτσι νιώθω σήμερα αλλά τι σημασία έχει θα πουν κάποιοι. Πως κάνεις έτσι για μια ομάδα;;;
Άντε να τους εξηγήσω τώρα… Δεν μπορώ κιόλας. Νομίζω ότι έχω πεθάνει… Ναι είμαι νεκρός μέσα μου και συντηρούμαι απλά για να υπάρχω – μάλλον για την οικογένεια μου… Είναι μια θλιβερή μάχη αυτοσυντήρησης που θα έγραφε και ο Λειβαδίτης.
Δεν ξέρω τι να γράψω, δεν μπορώ να γράψω, είμαι κενός μέσα μου… Δεν υπάρχει τίποτα… Απόλυτο σκοτάδι…
Είναι πέντε παρά… Τώρα σταμάτησα να ξεφυσάω στον υποτιθέμενο ύπνο μου. Δεν έκλεισα μάτι. Άκουγα τον μικρό να στριφογυρίζει και νόμιζα ότι πονούσε κι αυτός από διαίσθηση… Δεν έχω καταλάβει τι έχει γίνει, δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα. Δεν καταπίνεται αυτό. Δεν πάει κάτω…
Δεν ξέρω αν αυτή η σελίδα της ιστορίας μπορεί μια μέρα να περιγραφεί… Νομίζω πως πέθανε απόψε η ίδια η ιστορία. Σταμάτησε να καταγράφει, σταμάτησε να καταμετρά…
Κοιτάζω την φωτογραφία του παππού… Κλαίει… Τι να του πω; Πείτε μου τι να του πω;;;
Το κομμάτι αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους αλήτες – δολοφόνους της ΑΕΚ που μας κοίμισαν μια ολόκληρη χρονιά με το παραμύθι – Βιντιάδη. Αυτοί έφεραν την ΑΕΚ σε τούτη την μοίρα. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας της ΑΕΚ με τον πιο στυγνό τρόπο. Είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. θα τους δικάσει η ίδια η ιστορία… Αντί να δούμε τι έχουμε μπροστά μας και τι πρέπει να αντιμετωπίσουμε, ο κόσμος της ΑΕΚ μάθαινε για λυτρωτικές κινήσεις που έρχονταν, έρχονται και θα ξανάρθουν. Μέχρι χθες… Έπεφτε η ΑΕΚ και αυτοί εκεί έκαναν τον χαβαλέ τους… Φταίμε εμείς που το ανεχτήκαμε, φταίει ο κόσμος της ΑΕΚ που κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου και παρασύρθηκε σε μια πλήρη απραξία…
Είμαι πολύ υπερήφανος για την στάση που κρατήσαμε εδώ στο AEK LIVE… Στάση βγαλμένη μέσα από αγνά συστατικά και με ασυγκράτητη τρέλα. Για να μην τολμήσει κανείς και πειράξει την ΑΕΚ. Τελικά την πείραξαν… Δεν τα καταφέραμε… Αλλά είμαι υπερήφανος για όλα τα παιδιά που αγωνίζονται και πασχίζουν μέσα από αυτό το ανεξάρτητο, ακοντρολάριστο και ανεξέλεγκτο αγωνιστικό μετερίζι… Και είμαι υπερήφανος για το AEK LIVE και τους γραφικούς του… γιατί έδειξαν ότι υπάρχει ακόμη και σήμερα αδιαπραγμάτευτη αγάπη για την ΑΕΚ. Και αξιοπρέπεια… Παίξαμε και χάσαμε… Την έριξαν την ΑΕΚ εκεί που ήθελαν… Δεν τα καταφέραμε. Αντισταθήκαμε όμως με όλες μας τις δυνάμεις… Και είμαστε εδώ… Θα φύγουν όλα τα σκιάχτρα από την ΑΕΚ και θα την ξαναχτίσουμε όπως εκείνο το μαγικό πρωινό στο μαγαζί των Ιωνά – Δημόπουλου στην Βερανζέρου…
Παππού μην κλαις άλλο σε παρακαλώ… Σου έχω υποσχεθεί ΔΕΝ θα την αφήσουμε να πεθάνει ποτέ… Πίστεψε με σε παρακαλώ…
