Το ταξίδι συνεχίζεται, στον απέραντο “ωκεανό” της ιστορίας της αγαπημένης μας Αθλητικής ‘Ενωσης Κωνσταντινουπόλεως. Το πιο όμορφο ταξίδι του κόσμου, στο πλάι της, ατέλειωτο, από τότε που κάποια καράβια έφεραν από απέναντι εκείνους που εμπνεύστηκαν την ύπαρξή της, ονειρεύτηκαν το μεγαλείο της, ταπεινοί υπηρέτες της δόξας της, εως το σήμερα, μα και για παντοτινά…
Ξημέρωμα Σαββάτου, η σκέψη ταξιδεύει σε κάθε τι κιτρινόμαυρο , οπουδήποτε χτυπά η καρδιά της Α.Ε.Κ. μας, δυνατά και περήφανα. ‘Αλλη μια μέρα πέρασε και μία νέα έρχεται να τη διαδεχτεί, το σκοτάδι ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στις πρώτες ηλιαχτίδες και εμείς φανταζόμαστε τον ορίζοντα να έχει μόνο δυο χρώματα, εκείνα που απαγάγουν το “λογικό” και “συνεσταλμένο” της σκέψης μας και το αντικαθιστούν με το “αυθόρμητο” , με συναισθήματα δυνατά, συνοδευόμενα από ξέφρενα χτυποκάρδια και διανθισμένα με τα τρία πιο όμορφα γράμματα του κόσμου. ‘Ολα μαζί σε φόντο κιτρινόμαυρο, συνθέτουν την πιο όμορφη εικόνα, εκείνο που έγραφε το πανό ενός δυνατού μας club…”A.E.K. – ‘Εκσταση” ή το άλλο “Α.Ε.Κ. – η 6η αίσθηση” μεταφρασμένα από τα Αγγλικά.
‘Αλλη μια ανατολή του ήλιου , στο δικό μας διαφορετικό μέτρημα του χρόνου. Εμείς οι Ενωσίτες, εδώ και καιρό μετράμε αντίστροφα, είναι γνωστό αυτό σε όλους άλλωστε. Τα ειρωνικά σχόλια των αντιπάλων, όλο και πληθαίνουν, φανερώνοντας τον πανικό τους, γνωρίζοντας και οι ίδιοι πως η αναμονή αυτή, μέρα με την ημέρα θα γίνεται όλο και χειρότερη για αυτούς. Το ξέρουν πως πλέον το κοινωνικό αυτό φαινόμενο που λέγεται Α.Ε.Κ. όχι μόνο δε χάθηκε, αλλά απεναντίας θεριεύει, με τις “φλόγες” εκείνες να τη συνοδεύουν από την πρώτη μέρα ίδρυσης του συλλόγου. “Φωτιά” αναγέννησης , “σπίθες” αγάπης, που έγιναν “λάβα”. Το ξέρουν , το αισθάνονται και δικαίως ανησυχούν… Πίστευαν, με το τέλος του πρωταθλήματος, πως απαλλάχθηκαν από την ενοχλητική προσφυγική αντίσταση της Α.Ε.Κ. μας. Τώρα απλά διαπιστώνουν πως λάθεψαν…
Το φώς πια έδιωξε εντελώς τη νύχτα, θυμίζοντας τη λάμψη της ‘Ενωσης που της μοίρας της γραφτό και πεπρωμένο είναι να διαλύσει το “σκοτάδι” του αθλητικού και όχι μόνο κατεστημένου. Μόνο εκείνη μπορεί, άλλωστε, αιώνια σημαιοφόρος της προσφυγιάς, της περηφάνειας, των δίκαιων αγώνων, της αντίστασης, του τίμιου ιδρώτα. Εκείνη και εμείς. Μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι και πεισμωμένοι. Μα κυρίως αθεράπευτα ερωτευμένοι…Τέτοια ώρα, κάποια αδέλφια μας το ξημερώνουν εκεί, στη “Φωκών και Καππαδοκίας” , λαχταρώντας τα όνειρά τους να γίνουν πια πραγματικότητα. Πόσο θα ήθελα κι εγώ να ήμουν εκεί, να δω το φεγγάρι να φέγγει όπως τότε, το ‘Αγιο βράδυ εκείνο, που το σπίτι μας έπαιρνε την πρώτη του μορφή. Να δω με την αυγή, το κάστρο του Βυζαντινού Δικέφαλου αετού, όρθιο να μας περιμένει στην αγκαλιά του. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει…
Είναι σίγουρο πως τέτοιες ώρες, δεν είμαι ο μόνος Ενωσίτης που ονειρεύεται…ξύπνιος.Σαν και εμένα είναι και ο περήφανος αδελφός που έκανε ποδήλατο στην παραλιακή φορώντας τη φανέλα της Βασίλισσας του Ελληνικού μπάσκετ, είναι τα αδέλφια μας στην επαρχία που ετοιμάζονται να μετρήσουν χιλιόμετρα ξανά, από την Κατερίνη ως την Κομοτηνή και από τη Νεάπολη της Σαλονίκης ως το Ρέθυμνο της Κρήτης. Είναι και ένας φίλος αγαπημένος και αδελφός, που περνάει λίγες μέρες ξεκούρασης στην Αστυπάλαια, αλλά η σκέψη του δε φεύγει ποτέ από την αγαπημένη του ΑΕΚάρα. Είναι όσοι δεν εγκατέλειψαν τα “τείχη” της και δεν επιτρέπουν σε καμιά “κερκόπορτα” να ανοίξει ξανά…
Προσμένοντας το δικό της γυρισμό!
Νίκος Καρυστινός , aek-live.gr
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό θέλω να το αφιερώσω με αγάπη στον Ενωσίτη αδελφό μου Μιχάλη που κι εκείνος ξενυχτάει, ονειρεύεται και “ταξιδεύει”,με το βαρδάρη να φυσάει πίσω του και μπροστά του να φωτίζει πάντα ο ήλιος.
