Στράτος Αγγελίδης: Η μικρογραφία της επανάστασης, μέσα από τον αθλητισμό

Χθες ζήσαμε κάτι εξωπραγματικό που συγκλόνισε όλο τον κόσμο και αυτή τη φορά δεν έχει να κάνει με την ΑΕΚ…

Έχει να κάνει με το πείσμα και την αφοσίωση 23 ανθρώπων την Εθνική που ταξίδεψαν στην Αγγλία για να αφιερώσουν τη νίκη στο φίλο τους George. HUEFA MAFIA δεν ανέβαλε τον προγραμματισμένο αγών παρά το αίτημα, δείχνοντας στο κόσμο την πολιτική του ποδόσφαιρου… όπου δεν χωράνε συναισθήματα, αγάπη, στεναχώρια… Όλα μετριούνται μόνο σε χαρτονομίσματα.

Την ίδια ώρα τα γνωστά παπαγαλάκια ασχολήθηκαν με την αξία του σπιτιού του ποδοσφαιριστή και πόσο ωραίο ήταν το μέρος όπου έμενε και σε ποιον όροφο… Όλα αυτά την ίδια ώρα κάποιοι πονάνε πολύ για τον χαμό του…  Μια αναλυτική… ντροπιαστική ανάλυση χωρίς κανένα σεβασμό στην οικογένεια και τους ανθρώπους που αγαπάνε αυτόν τον άνθρωπο.

Μιλάμε για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή, έναν εργαζόμενο που δουλεύει σκληρά για να πετύχει και να έχει το σπίτι που ενόχλησε τον κ. Λιάρδα… Μιλάμε για έναν επαγγελματία που δεν έχει την ευκαιρία να κάνει τη ζωή που θα μπορούσαμενα κάνουμε εμείς οι λοιποί… γιατί πρέπει να προσέχει… για να έχει καλή και διαρκή απόδοση.

Ας μας πει ο κύριος Λιάρδας λοιπόν τι έχει στο όνομα του και πως τα κατάφερε…  Το πως τα κατάφερε, παίρνοντας και από αυτό το τελευταίο παράδειγμα, έχει μεγάλη σημασία… Ξεφτιλίζοντας το ανθρώπινο είδος… Στα λόγια όλοι καλοί είναι, αλλά όσο εμπορευματοποιημένο και να κάνετε το ποδόσφαιρο αυτό από τη φύση του θα ‘ναι το παιχνίδι του απλού ανθρώπου της αξιοπρεπείας της συμμαχίας, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της εργατικής τάξης που στα δύσκολα μπορεί να πάει κόντρα σε όλη τη κλίκα του κεφαλαίου.

Χθες η πρώτη νίκη της Εθνικής μας κόντρα στην Αγγλία, τη φιναλίστ στο Euro, έδειξε πως οι παίκτες ήθελαν να αποδείξουν κάτι παραπάνω από μια καλή εμφάνιση που θα μπορούσε απλά να φέρει νίκη… Αντίθετα όμως πήγαν κόντρα στα προγνωστικά, τη λογική, τη δύναμη του αντίπαλου που αξιολογείται ως μεγαλύτερη. Με συναίσθημα πήγαν και πήρανε αυτό το ωραίο διπλό γιατί όταν έχεις ένα παραπάνω λόγο από τους αντίπαλους, όποιος και να ‘ναι αυτός… θα τους κατανικήσεις με όλες σου τις δυνάμεις. Αυτός ο παραπάνω λόγος δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε κάτι άλλο, παρά μόνο η αξιοπρέπεια και η δικαίωση. Σου πασάρουν κάτι ως ανίκητο, αχτύπητο που δεν μπορεί να αναμετρηθείς μαζί του… Όμως η ψυχή του ανθρώπου δεν καταλογίζει τέτοιες δυνάμεις και ετοιμάζεται για να εκπλήξει τον άλλον στο πως όλα είναι εικονικά και πως στο γήπεδο υπάρχουν άνθρωποι με ψυχή και καρδιά… και όχι λεφτά.

Μια φιλοσοφία που ταιριάζει σε αυτήν του Αλμέιδα. Οι παίχτες μέσα στο γήπεδο είναι 11 απέναντι σε 11. Χωρίς διακρίσεις. Νομίζω ταιριάζει να αναφέρουμε πως και η ΑΕΚ έχει δώσει τέτοια απάντηση. Στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Μια νίκη όχι μόνο αγωνιστική, αλλά μια νίκη κόντρα στον φασισμό. Η ΑΕΚ απέδειξε πως τσακίζεται ο φασισμός μέσα στα γήπεδα, και όχι μόνο… Η ψυχολογία των παικτών μας τότε που τους στείλανε να παίξουν ανάμεσα στους δολοφόνους, δεν κλώτσησε… Δεν τους φόβισε η ατμόσφαιρα. Μαχητικά σηκώσαμε το περιβραχιόνιο στην κερκίδα των ναζί, μαχητικά σηκώσαμε και στη Νέα Φιλαδέλφεια, μπροστά τους… τη μπλούζα του Μιχάλη.

Αποστόμωσαν τότε οι παίκτες μας, μια ομάδα πολλών εκατομμυρίων με δυνατές πορείες στις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έπαιξαν για τον άνθρωπο τους που τον ακούμε ΠΑΝΤΑ να τραγουδάει μαζί μας τα συνθήματα. Οι επαναστάσεις είναι μεγάλες και επιτυχημένες γιατί δεν διστάζεις να χτυπηθείς με αυτά που σου πασάρουν ως “λογική” και κανονικότητα. Δεν διστάζεις να κοιτάξει κατάματα τα “μεγάλα κεφάλια” και να κοντραριστείς μαζί τους δίπλα στους “αδύναμους” (όπως μας αποκαλούν…) τους απλούς, τους λαϊκούς ανθρώπους. Οι απλοί άνθρωποι, οι λαϊκοί άνθρωποι της εργατιάς και του μόχθου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αδύναμοι. Έχουν στα χέρια τους όλα τα μέσα παραγωγής και δημιουργίας. Με τη μόνη διαφορά ότι δεν τους ανήκουν… Μελλοντικός στόχος είναι (και πρέπει…) να συγκρουστούμε με αυτούς που μας καθορίζουν τη ζωή, με αυτούς που έχουν τις περιουσίες τις οποίες η εργατική τάξη έχει δημιουργήσει. Το σύστημα της κερδοφορίας που δεν καταλογίζει θανάτους, ατυχήματα δεν είναι ανίκητο. Έχει αρχή, μέση και σίγουρα ΤΕΛΟΣ… Για τους Μιχάληδες, τους Γιώργους… Όλοι όσοι λογίζουν τους ανθρώπους, την εργατική τάξη μόνο ως προϊόν κερδοφορίας, θα δουν στην πορεία ότι με την πινελιά των λαϊκών οικογενειών, των μαχητών της ζωής… θα σκοράρουμε κόντρα σε σε Αγγλίες και Κροατίες, όπως τότε για τον Μιχάλη, όπως χθες για τον George… που δεν μας ενδιαφέρει πόσο μεγάλο ήταν το σπίτι του, αλλά ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ το χαμόγελο του παιδιού του…

Κι οι αστοί τρομάξανε…