Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…

Χθες ο Πεπ Γκουαρντιόλα είδε την ομάδα του να προηγείται 3-0 στο 75’ και τελικά το ματς με τη Φέγενορντ ήρθε 3-3 μέσα σε 14’. Η ομάδα του για πέμπτο σερί ματς δεν είδε νίκη και ο Πεπ εμφανίστηκε στη συνέντευξη τύπου με γδαρμένη μύτη και κούτελο, λες και έπαιξε ξύλο στα αποδυτήρια.

Ευτυχώς ο Πεπ προπονεί στην Αγγλία και όχι στην Ελλάδα. Γιατί ήδη θα ήταν «μυρωδιάς», «παπατζής», «απατεώνας» και όλοι θα ζητούσαν να πάρει δρόμο. Ή μάλλον χειρότερα θα απαιτούσαν από το αφεντικό της ομάδας να… πάρει κεφάλια. Τόση μαγκιά…

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις μόνο συμπτωματική ΔΕΝ είναι.

Η ΑΕΚ μας είναι βαριά άρρωστη. Καμία αμφιβολία. Η εικόνα στο Φάληρο θύμισε άλλες εφιαλτικές εποχές. Μια ομάδα χωρίς πλάνο στο γήπεδο, χωρίς διακριτούς ρόλους, με παίκτες χαμένους και ηθικό στον πάτο.

Φέρει ευθύνη ο Αλμέιδα; Ναι, σίγουρα φέρει. Όπως κάθε προπονητής. Όπως και ο Πεπ Γκουαρντιόλα χθες.

Είναι ο Αλμέιδα όσα του καταλογίζουν οι διάφοροι καφενιακοί τύποι που ζητούν άμεσα την απομακρυνσή του;

Όχι, ΔΕΝ είναι.

Γιατί;

Γιατί στην πλάτη του κουβαλά ένα νταμπλ με ωραία μπάλα, πράγμα που έχουν καταφέρει ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ στην εκατονταετή ιστορία της ΑΕΚ και μια πορεία πρωταθλητισμού τη δεύτερη σεζόν, άσχετα αν τελικά η μάχη χάθηκε την τελευταία αγωνιστική. Και αυτό πρέπει παίδες να το λαμβάνουμε υπόψιν. Άλλο να χάνεις ένα πρωτάθλημα από τον Οκτώβρη, άλλο την τελευταία αγωνιστική.

Που θέλω να καταλήξω;

Επιβάλλεται η κριτική στην ΑΕΚ. Αυτό επιτάσσει το μέγεθός της.

Όμως επιβάλλεται και ο σεβασμός σε ανθρώπους που έχουν δουλέψει σκληρά για την ΑΕΚ. Και ο Αλμέιδα είναι ένας από αυτούς.

Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ περίεργη κατάσταση. Η ομάδα μετέβη απότομα από την εποχή Μελισσανίδη στην εποχή Ηλιόπουλου. Έπεσαν λεφτά στην ομάδα αλλά το ρόστερ έχει δομηθεί ποδοσφαιρικά ανορθόδοξα. Υπερπολυτελές από τη μέση και μπροστά, φτωχό πίσω. Ανισομερές σε επίπεδο συμβολαίων και αντιστρόφως ανάλογο σε προσφορά. Η ΑΕΚ βρίσκεται σε μια δύσκολη μετάβαση και ο Αλμέιδα φαίνεται να πνίγεται μέσα σε αυτήν.

Αυτό φαίνεται στις προπονητικές του επιλογές, στις δηλώσεις του, στο ίδιο του το πρόσωπο. Και τρία χρόνια που είναι στην ομάδα έχουμε μάθει να τον κοιτάμε και να μας κοιτάει στα μάτια χωρίς υπεκφυγές.

Οι λύσεις είναι δύο στον ορίζοντα. Ή πλήρης στήριξη του προπονητή ακόμη και με δύσκολες αποφάσεις ή απομάκρυνσή του με αόριστα ρίσκα.

Προσωπικά τάσσομαι υπέρ της πρώτης επιλογής. Γιατί ο Αλμέιδα μάς έχει δείξει τι μπορεί να δημιουργήσει αν δουλεύει με εμπιστοσύνη και ηρεμία, γιατί ταιριάζει με την ΑΕΚ απίστευτα ιδιοσυγκρασιακά (πράγμα σπάνιο με προπονητές) και γιατί μετά από τόσο καιρό αντιλαμβάνεται πλήρως τις ανάγκες και τα πρέπει του συλλόγου.

Μια απομάκρυνσή του πιστεύω ότι θα διέλυε άγαρμπα ένα πρότζεκτ με μακρά διαδρομή, θα δημιουργούσε φυγόκεντρες τάσεις και θα μας έφερνε σε ένα σημείο μηδενισμού με κίνδυνο να χαθεί ολοκληρωτικά η χρονιά.

Όμως για να είμαι σαφής, δεν υποστηρίζω μια απλή συγκατάβαση στην παραμονή του Αλμέιδα, αλλά μια παραμονή του με ενεργή στήριξη και κρίσιμες αποφάσεις που θα περιλαμβάνουν: Αποσυμφόρηση του ρόστερ το χειμώνα, μεταγραφική ενίσχυση σε θέσεις κλειδιά, δημόσια στήριξη στο προπονητικό team και διάψευση κάθε προπονητολογίας στο ίντερνετ από γνωστούς αγνώστους. Μόνο τότε ίσως το ποδόσφαιρο να νικήσει την παραδοξότητα που βιώνει η ΑΕΚ.

Δύσκολο; Πολύ.

Ανέφικτο; Όχι.

Αρκεί ο οργανισμός της ΑΕΚ να βρει τις συνισταμένες που οδήγησαν σε μέρες δόξας.

Και η βασικότερη όλων είναι η ΕΝΩΣΗ.

Πάμε ρε ΑΕΚΑΡΑ…