Τιμωρίες, πρόστιμα, στενοχώρια και ανασφάλεια…

Από εδώ το φέρανε… από εκεί το φέρανε μέχρι που τελικά βρήκαν το πιο επώδυνο timing για να μας τιμωρήσουν με την αφαίρεση των τριών βαθμών και το κεκλεισμένων των θυρών, με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν στο Περιστέρι.

Και το πρόβλημά μου δεν είναι η απώλεια των τριών βαθμών που θα μας κόψει βαθμολογική δύναμη στα πλέι οφ, αλλά η εικόνα της ομάδας μας, που το τελευταίο χρονικό διάστημα με τρομάζει αρκετά.

Ποτέ δεν φανταζόμουν το «ερχόμαστε» τόσο αγχωτικό και γεμάτο αγανάκτηση. Πίστευα ότι η ΑΕΚ θα έδειχνε ότι παίζει όχι μπάλα, αλλά μπαλάρα. Ποτέ δεν περίμενα ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να σκοράρει κόντρα στην τελευταία ομάδα της super league, ούτε ότι θα έχανε από τους Αγρινιώτες.

Έπειτα κάθομαι αναπόφευκτα και συγκρίνω καταστάσεις. Βλέπω τον Τσιμπούρ που δυστυχώς δεν μπορεί να σκοράρει και βλέπω στην αντίπαλη όχθη έναν Λέτο ο οποίος παρόλο που ήρθε σε άσχημη φυσική κατάσταση στον ΠΑΟ προσπαθεί να σκοράρει και σκοράρει. Δεν γίνεται να μην τα σχολιάσουμε όλα αυτά. Δεν είναι πάντα θέμα προπονητού η ανικανότητα ή αδιαφορία των παικτών. Όταν έχεις στο ρόστερ έναν καθαρόαιμο σέντερ φορ σαν τον Ραφίκ και δεν μπορεί να βρει δίκτυα, τότε η ευθύνη είναι του Ραφίκ και όχι του Πογιέτ. Από την άλλη ο Πέκχαρτ μας βγήκε ο Μακόλει ο 2^ος.

Να μας πω άτυχους; Ας το ρίξουμε στην ατυχία λοιπόν. Μακάρι στα πλέι οφ να γυρίσει ο τροχός και να μας φέρει λίγη τύχη, έτσι ώστε… έστω στην τελευταία στροφή αυτής της σεζόν να σώσουμε τους κόπους μας και την αξιοπρέπειά μας…

Υπομονή ρε αδέρφια… «η ζωή ξεκινά από την στιγμή που ξεβολεύεσαι» είπε κάποιος Φιλόσοφος του οποίου το όνομα δυστυχώς δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή…

-κιτρινόμαυρο νυστέρι-