ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ e-mail: aeklivegr@gmail.com

ΜΠΑΣΚΕΤ

Τούλσον: «Δεν πρόκειται να ξεχάσω τους οπαδούς της ΑΕΚ

Ο Άντι Τούλσον θυμάται το πέρασμά του από την Ελλάδα, όπου τόνισε ότι δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό τους τους Ενωσίτες οπαδούς.

Published

on

Ο Άντι Τούλσον θυμάται το πέρασμά του από την Ελλάδα, όπου τόνισε ότι δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό τους τους Ενωσίτες οπαδούς.

pegasus_LARGE_t_1041_106033967Ο παλαίμαχος Αμερικανός μπασκετμπολίστας που είναι πατέρας έξι παιδιών (!) μίλησε στο SentraGoal και στα «Χρόνια και Ζαμάνια» για τη σύντομη θητεία του σε ΑΕΚ και Μαρούσι, θυμήθηκε την δικαστική περιπέτεια που πέρασε, όπως και τα… περίεργα που συνάντησε στην χώρα μας…

«Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, έκανα καλούς φίλους, ενώ είχα και πολύ καλούς γείτονες (Γέλια)! Το επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό με κύρια χαρακτηριστικά τις δυνατές μονομαχίες κοντά στο καλάθι. Μπορώ να πω ότι πολλές φορές το παιχνίδι ήταν και σκληρό, ενώ το σκορ παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα. Καμία σχέση με την Ισπανία όπου επίσης είχα την τύχη να αγωνιστώ»

Οικογένεια… Χωραφά!

«Όπως θα γνωρίζεις αποσύρθηκα από την ενεργό δράση το 2001 και ήθελα εκείνη την περίοδο να ασχοληθώ με την προπονητική. Είχα την τύχη τότε να εργαστώ ως βοηθός προπονητή του Στιβ Κλίβελαντ στο Brigham Young University για τέσσερις σεζόν. Άλλωστε ήταν και το κολέγιο από το οποίο αποφοίτησα, χωρίς όμως να καταφέρω να γίνω ντραφτ στο ΝΒΑ. Το 2005 αποφάσισα να αφήσω την προπονητική και εργάστηκα αρχικά στην αεροπορία ενώ στη συνέχεια άνοιξα μια δική μου επιχείρηση με την επωνυμία `Toolson Wealth Management΄όπου παρέχουμε μέχρι και σήμερα οικονομικές συμβουλές και διάφορες άλλες υπηρεσίες για την καλύτερη διαχείριση της περιουσίας. Παράλληλα έκανα το χόμπι μου στο μπάσκετ, αφού συνεργάστηκα με ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου είχα τον ρόλο του σχολιαστή, κυρίως στα παιχνίδια του στο Brigham Young University» λέει αρχικά ο 47χρονος Τούλσον, ο οποίος έχει και… μεγάλη οικογένεια!

«Είμαι παντρεμένος εδώ και 24 χρόνια με την Χόλι και έχω έξι παιδιά. Πέντε αγόρια κα ένα κορίτσι. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από έξι έως και 22 ετών και όλοι μαζί κατοικούμε στο Αλπάιν της Γιούτα, που απέχει 30 λεπτά οδικώς από το Σολτ Λέικ Σίτι» είναι η… αρχική σύσταση της οικογένειας Τούλσον με τον περήφανο μπαμπά να στέκεται στον έναν του γιο ο οποίος βαδίζει στα χνάρια του: «Ο Κόνερ τελείωσε το λύκειο και ήταν ο βασικός γκαρντ στο Lone Peak High School που ήταν το πρώτο σχολείο των ΗΠΑ αυτή τη χρονιά. Τώρα θα πάει στην εκκλησία των Μορμόνων και στη συνέχεια θα παίξει κολεγιακό μπάσκετ στο Τέξας».

«Θυμάμαι που είχα τραυματιστεί την εποχή που ήμουν στο Μαρούσι και δεν μπορούσα να συνεχίσω στην ομάδα. Τότε δεν πληρώθηκα ούτε το μισό από το εγγυημένο συμβόλαιο που είχα υπογράψει και οφείλω να ομολογήσω ότι έγινα πιο σοφός όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Έμαθα ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται να πληρώνεσαι πάντα σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου σου»
«Υψηλό επίπεδο με σκληρές μονομαχίες»

Όπως οι περισσότεροι που έχουν έρθει στη χώρα μας, έτσι και εκείνος είχε και καλές και κακές στιγμές. Αναμνήσεις που τον έκαναν να γελάσει και αναμνήσεις που ήθελε να… ξεχάσει το συντομότερο δυνατόν. Ας δούμε λοιπόν, τι μας είπε: «Στην Ελλάδα ήρθα για δύο μικρά διαστήματα της καριέρας μου. Αρχικά στα μέσα της σεζόν 1995-96 για λογαριασμό της ΑΕΚ. Θυμάμαι τότε είχα μείνει ελεύθερος από τους Γιούτα Τζαζ και ήρθε ένας Έλληνας ατζέντης που παρακολουθούσε τις προπονήσεις της ομάδας να μου μιλήσει γι’ αυτήν την προοπτική. Φυσικά και τη δέχτηκα μετά χαράς αφού ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό στην καριέρα μου» λέει ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας και συνεχίζει:

«Η δεύτερη φορά που ήρθα στη χώρα σας ήταν το φθινόπωρο του 1998 για λογαριασμό του Αμαρουσίου. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι απόλαυσα την παραμονή μου στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια πανέμορφη χώρα που αξίζει να τη γυρίσει κάποιος! Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, έκανα καλούς φίλους, ενώ είχα και πολύ καλούς γείτονες (Γέλια)! Το επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό με κύρια χαρακτηριστικά τις δυνατές μονομαχίες κοντά στο καλάθι. Μπορώ να πω ότι πολλές φορές το παιχνίδι ήταν και σκληρό, ενώ το σκορ παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα. Καμία σχέση με την Ισπανία όπου επίσης είχα την τύχη να αγωνιστώ».

«Ένα από τα φαινόμενα των ελληνικών γηπέδων ήταν και η συνεχής ρίψη αντικειμένων. Έβλεπα αναπτήρες και καρέκλες να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου. Κάποια στιγμή είχε τύχει να παίξουμε εναντίον μιας ομάδας που είχε τιμωρηθεί και το ματς είχε γίνει μεταξύ συγγενών και φίλων. Τουλάχιστον ήταν ήρεμα (γέλια)»
«Μάλλον πλήρωσαν τον δικαστή για να μην αποζημιωθώ!»

Τον Γενάρη του 1999 ο Τούλσον έμεινε ελεύθερος από το Μαρούσι λόγω τραυματισμού και όπως δήλωσε στη στήλη μας ακόμα τον… στοιχειώνουν τα όσα επακολούθησαν: «Θυμάμαι που είχα τραυματιστεί την εποχή που ήμουν στο Μαρούσι και δεν μπορούσα να συνεχίσω στην ομάδα. Τότε δεν πληρώθηκα ούτε το μισό από το εγγυημένο συμβόλαιο που είχα υπογράψει και οφείλω να ομολογήσω ότι έγινα πιο σοφός όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Έμαθα ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται να πληρώνεσαι πάντα σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου σου» και εξηγεί την δική του εκδοχή για το γεγονός ότι δεν πληρώθηκε από την ομάδα των βορείων προαστίων:

«Τότε και καθώς ολοκληρώθηκε η εκδίκαση της υπόθεσης, ο μάνατζέρ μου, μου είπε ότι πιθανόν η ομάδα να πλήρωσε στον δικαστή τα μισά από όσα έπρεπε να δώσει σε εμένα για να μην λάβω την αποζημίωση. Αποτέλεσμα; Έχασα τη δίκη και δεν πήρα ποτέ τα χρήματα που έπρεπε να πάρω από το Μαρούσι. Η ομάδα ισχυρίστηκε ότι δεν είχα κάρτα εργασίας στην Ελλάδα ωστόσο το συμβόλαιο έλεγε ότι ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να μεριμνήσουν εκείνοι. Εκείνοι έπρεπε να μου τη δώσουν. Γι’ αυτό καλύτερα θα ήταν να είχαν υποσχεθεί πολύ λιγότερα και απλά να τηρούσαν τους όρους που υπήρχαν μέσα στο συμβόλαιο…»

«Είμαι παντρεμένος εδώ και 24 χρόνια με την Χόλι και έχω έξι παιδιά. Πέντε αγόρια κα ένα κορίτσι. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από έξι έως και 22 ετών και όλοι μαζί κατοικούμε στο Αλπάιν της Γιούτα, που απέχει 30 λεπτά οδικώς από το Σολτ Λέικ Σίτι»

«Η φόρμα στο μπαλκόνι από την… τσιγαρίλα»

Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η αστεία. Αυτή που θα έχει να διηγείται με τους φίλους του στη Γιούτα, ειδικά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι οποίες δεν είναι και… μικρές στο Αλπάιν: «Στην Ελλάδα ήταν και η μοναδική φορά στην καριέρα μου που με απέβαλαν από ένα ματς! Θυμάμαι ήμουν στην ΑΕΚ και παίζαμε αγώνα για τα πλέι οφ όταν ένας αντίπαλος μου έριξε μια γερή αγκωνιά στο λαιμό. Μάλλον πρέπει να τον είχα νευριάσει γιατί μέχρι εκείνο το σημείο είχα πετύχει 18 πόντους εναντίον του. Σίγουρα το έκανε επίτηδες, αλλά και εγώ μετά δεν συγκράτησα να νεύρα μου και… απάντησα με μια μπουνιά!» διηγείται ο Τούλσον.

Επίσης δεν ξεχνάει και τα «μικρά γήπεδα στην Ελλάδα. Δεν με πείραζε αυτό. Σε καμία περίπτωση! Όμως σχεδόν όλοι κάπνιζαν! Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ήταν πολύ δύσκολο να παίξεις μπάσκετ με τόσο έντονη τη μυρωδιά του τσιγάρου. Μάλιστα, όταν επέστρεφα στο σπίτι η σύζυγός μου με ανάγκαζε να βάλω τη φόρμα μου στο μπαλκόνι λόγω της τσιγαρίλας. Ελπίζω να το έχουν απαγορεύσει τώρα» αλλά όταν του είπαμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει το συγκεκριμένο φαινόμενο, είπε: «Τελικά τίποτε δεν αλλάζει!»

«Στην Ελλάδα ήρθα για δύο μικρά διαστήματα της καριέρας μου. Αρχικά στα μέσα της σεζόν 1995-96 για λογαριασμό της ΑΕΚ. Θυμάμαι τότε είχα μείνει ελεύθερος από τους Γιούτα Τζαζ και ήρθε ένας Έλληνας ατζέντης που παρακολουθούσε τις προπονήσεις της ομάδας να μου μιλήσει γι’ αυτήν την προοπτική. Φυσικά και τη δέχτηκα μετά χαράς αφού ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό στην καριέρα μου»

«Ακόμα παίζουν… μπουνιές οι οδηγοί;»

Ένα από τα πράγματα που… ενοχλούν τους ξένους που έρχονται στη χώρα μας είναι και το κυκλοφοριακό. Άλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε για την απίστευτη κίνηση στο κέντρο –και όχι μόνο- της πρωτεύουσας, εκτός και αν κάνουν απεργία τα… πρατήρια βενζίνης! «Θυμάμαι κάποια στιγμή που για μια εβδομάδα δεν υπήρχε βενζίνη ούτε για δείγμα στα πρατήρια, και τα αυτοκίνητα είχαν λιγοστέψει στους δρόμους. Ηταν το καλύτερο!! Εγώ είχε τύχει να γεμίσω το ντεπόζιτο μία μέρα πριν από την απεργία και εκεί που ήθελε 40 λεπτά να πάω στην προπόνηση, έκανα την ίδια απόσταση σε ένα δεκάλεπτο. Ηταν η πιο… ήρεμη εβδομάδα στην Ελλάδα (γέλια)».

Και να `ταν μόνο αυτό; Όσον αφορά την περιπέτειά του στους δρόμους, θα έχει να θυμάται και τα… νεύρα των Ελλήνων οδηγών! «Ομολογώ ότι αυτό το πράγμα δεν το έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Νεύρα, βρισιές και φωνές με το παραμικρό. Ε, δεν περίμενα ότι θα τους δω να παίζουν και ξύλο! Μια φορά είχε γίνει μια παρεξήγηση στο δρόμου ώσπου είδα και τους δύο οδηγούς να κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητά τους και να ανταλλάσσουν μπουνιές μέσα στη μέση του δρόμου! Οι Έλληνες έχουν έντονο χαρακτήρα και εκφράζουν αμέσως τα συναισθήματά τους… Ακόμα παίζουν μπουνιές στο δρόμο;»

«Στην Ελλάδα και κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών σχεδόν όλοι κάπνιζαν! Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ήταν πολύ δύσκολο να παίξεις μπάσκετ με τόσο έντονη τη μυρωδιά του τσιγάρου. Μάλιστα, όταν επέστρεφα στο σπίτι η σύζυγός μου με ανάγκαζε να βάλω τη φόρμα μου στο μπαλκόνι λόγω της τσιγαρίλας»

«Μου έλεγαν ότι δεν θα μας αφήσουν οι διαιτητές να κερδίσουμε…»

Όπως διαβάσατε και προηγουμένως, το ντεμπούτο του Τούλσον στην Α1 έγινε στο «Λίντο» της Κρήτης όπου η ΑΕΚ κέρδισε το Ηράκλειο με 67-66 ύστερα από ένα επεισοδιακό παιχνίδι που κρίθηκε από δύο βολές του Δημήτρη Ποδαρά στο τέλος ύστερα από… ανύπαρκτο φάουλ του Σκροπολίθα. Τι είχε να μας πει; «Θυμάμαι είχαμε κερδίσει στο τέλος αυτό το παιχνίδι, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα μας είπαν ότι πρέπει να επαναληφθεί! Οι Κρητικοί είχαν κάνει ένσταση και έπρεπε να παίξουμε ξανά το ίδιο ματς! Μου έλεγαν οι συμπαίκτες μου ότι ο πρόεδρος της ομάδας (σ.σ. Μανώλης Παπακαλιάτης) ήταν φίλος με τον πρόεδρο της λίγκας (σ.σ. Θόδωρο Καρατζά) και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε. Μάλιστα ανέφεραν και τους διαιτητές: `Παίξε δυνατά, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, αλλά ξέχασε τη νίκη. Οι διαιτητές δεν θα μας αφήσουν…» Γέλασα με την ψυχή μου. Δεν ήξερα ότι μπορούν να συμβούν τέτοια πράγματα…»

Φυσικά δεν θα μπορούσε να παραλείψει και μερικά παιχνίδια τα οποία διεξήχθησαν κεκλεισμένων των θυρών! «Ένα από τα φαινόμενα των ελληνικών γηπέδων ήταν και η συνεχής ρίψη αντικειμένων. Έβλεπα αναπτήρες και καρέκλες να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου. Κάποια στιγμή είχε τύχει να παίξουμε εναντίον μιας ομάδας που είχε τιμωρηθεί και το ματς είχε γίνει μεταξύ συγγενών και φίλων. Τουλάχιστον ήταν ήρεμα (γέλια). Δεν πιστεύω ότι συναντάς τέτοια φαινόμενα σε άλλα πρωταθλήματα γιατί έχει να κάνει με την εκρηκτικότητα του Έλληνα στον χαρακτήρα του. Πάντως δεν πρόκειται να ξεχάσω τους οπαδούς της ΑΕΚ οι οποίοι ήταν πάντοτε εκδηλωτικοί. Είτε παίζαμε εντός έδρας, είτε εκτός έδρας. Με γέμιζαν με ενέργεια κάθε φορά που τους άκουγα να ζητωκραυγάζουν…».

«Θυμάμαι είχαμε κερδίσει στο τέλος αυτό το παιχνίδι, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα μας είπαν ότι πρέπει να επαναληφθεί! Οι Κρητικοί είχαν κάνει ένσταση και έπρεπε να παίξουμε ξανά το ίδιο ματς! Μου έλεγαν οι συμπαίκτες μου ότι ο πρόεδρος της ομάδας (σ.σ. Μανώλης Παπακαλιάτης) ήταν φίλος με τον πρόεδρο της λίγκας (σ.σ. Θόδωρο Καρατζά) και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε»

«Πελ και Μικ οι καλύτεροι φίλοι μου στην Ελλάδα»

Ο ίδιος δεν έκατσε πολύ στην Αθήνα. Μισό χρόνο στην ΑΕΚ και άλλον μισό χρόνο στο Μαρούσι έχοντας κάνει μεγαλύτερη καριέρα στην Ισπανία, απ’ όπου και ολοκλήρωσε την καριέρα του φορώντας τη φανέλα της Τζιρόνα. Παρόλα αυτά θα έχει να θυμάται από την Ελλάδα «τον Αντονι Πελ στην ΑΕΚ και τον Ερικ Μικ στο Μαρούσι. Εξαιρετικά παιδιά και κάναμε πολύ παρέα τότε. Βέβαια και οι Έλληνες παίκτες ήταν πολύ καλοί και ομολογώ ότι μου είχαν συμπεριφερθεί όλοι οι συμπαίκτες μου με τον καλύτερο τρόπο. Θυμάμαι και τον κόουτς Σούμποτιτς στην ΑΕΚ. Εξαιρετικός χαρακτήρας» και στέλνει από τη πλευρά του το δικό του μήνυμα στους Έλληνες:

«Όταν κάθομαι και σκέφτομαι τα όσα έζησα στην χώρα σας χαμογελάω. Εγώ και η οικογένειά μου απολαύσαμε την παραμονή μας στην Αθήνα και ήταν μια από τις καλύτερες και διαφορετικές εμπειρίες μας. Ελπίζω να επιστρέψω κάποια στιγμή για διακοπές γιατί θέλουμε πολύ να επισκεφθούμε τα νησιά σας. Να είστε όλοι καλά και σας ευχαριστώ…»

Continue Reading
Advertisement