Ψυχανάλυση στον πλανήτη ΑΕΚ

Προφανώς και πήγαμε σε ψυχαναλυτή για να βοηθηθούμε για την κατάσταση μας. Οι συμβουλές του: Πρώτον, να δούμε πραγματικά, είμαστε ΑΕΚ όσο λέμε ότι είμαστε; Δεύτερον, να τραγουδάμε τον ψυχίατρο, πρωί μεσημέρι βράδυ όσες περισσότερες φορές μπορούμε.

Πού ξεκινάει και πού τελειώνει η αγάπη μας για την ΑΕΚ ; Είναι άπειρη στ’ αλήθεια; Ή το λέμε απλά για να φανούμε ΑΕΚ; Το σίγουρο είναι πως η απογοήτευση επικρατεί δικαίως. Δεν ήρθε στην πρώτη δυσκολία, ούτε στη δεύτερη ήττα. Και υπομονή κάναμε, και από μέσα μας κλάψαμε και φανερά στεναχωρηθήκαμε και κρυφά ταραχτήκαμε. Δικαίως όλα. Λίγα δεν περάσαμε, ούτε τον τελευταίο χρόνο, ούτε τα περασμένα χρόνια, ούτε ποτέ.Και έρχονται και άλλα δύσκολα. Και όλα αυτά, μας δίνουν και ένα “παράσημο”, αυτό που παρόλα αυτά που μας συμβαίνουν, εμείς στέκουμε όρθιοι. Και ό, τι κι αν γίνει αύριο, εμείς θα στέκουμε όρθιοι, γιατί μέσα μας ξέρουμε πως γεννηθήκαμε από τις στάχτες. Και όπως είχαμε κάνει τότε έτσι και τώρα κοιτάμε το σήμερα και εμπρός. Να αναγνωρίσουμε τι πρέπει να γίνει. Πού να στοχεύσουμε ή πού να μην στοχεύσουμε για να αλλάξει κάτι.

Ο προπονητής, πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά από έναν αγώνα είναι αυτός που εκτίθεται πιο πολύ από όλους, πιο πολύ και από τους παίκτες, τον πρόεδρο. Και γίνεται στόχος σχολίων. Για τα όποια λάθη των παικτών, θα ρωτηθεί ο προπονητής, για την ήττα, για τις αποβολές, για όλα, και είναι αυτός που θα έρθει να “απολογηθεί” μετά το ματς, και ας μην ευθύνεται αυτός για όλα, τις ατυχίες, τις αστοχίες. Σε αυτόν θα πέσουν όλα τα φλας.Είναι λοιπόν αρκετά δύσκολο το επικοινωνιακό κομμάτι που καλείται να αντιμετωπίσει ο προπονητής. Και ενδεχομένως ο Ματίας Αλμέϊδα να το διαχειρίζεται πάρα πολύ καλά, γιατί παραμένει πιστή η μερίδα των οπαδών που τον υποστηρίζουν. Είναι πρόβατα; Εκτιμούν την ειλικρίνειά του ; Ή μήπως τον βλέπουν ως μαχητή υπέρ της ιδέας τους ; Όλα μαζί ; Αυτό το ξέρουν οι ίδιοι και ο Ματίας.

Ορθώς λέμε όχι στην προσωπολατρεία. Και το καλό της ΑΕΚ πάνω απ’ όλα. Επίσης και το καλό όσων επιθυμούν το καλό της ΑΕΚ. Είπε ο Πελάδο “δεν δέχομαι να μου ζητούν να φύγω”, και έτρεξαν όλοι να πούνε πως είναι νάρκισσος και πως δε δέχεται την κριτική. Είναι αυτό γόνιμη κριτική, ή ενοχλούμαστε απλά και μόνο με το ότι δεν φεύγει; Μα αυτός νιώθει την ΑΕΚ, τόσο πολύ μέρος της ζωής του, νιώθει ένα με τον σύλλογο, που ακούει αυτή την φράση σαν να είναι προσβολή. Σαν να λες σε κάποιον “φύγε από το σπίτι σου γιατί δεν αξίζουν αυτά που έδωσες”, και να σου απαντήσει “ε όχι και να με διώξεις από το σπίτι μου!” Ναρκισσισμός ή αίσθημα αδικίας ; Είναι προσωπολατρεία όσοι τον θέλουμε εδώ, ή απλά τον αναγνωρίζουμε ως ΑΕΚ και αδυνατούμε να σκεφτούμε να πορευόμαστε χωρίς αυτόν;

Είδα να τον λένε νάρκισσο γιατί δήλωσε πως το όνομά του θα είναι 200 χρόνια μετά στο μουσείο μας. Ενοχλούμαστε που αυτό που είπε είναι τουλάχιστον ρεαλιστικό, και όντως όσοι δε γουστάρουν την επιτυχία του, δεν γουστάρουν και το γεγονός ότι ο κόσμος μας τον πάει πολύ. Ο Πελάδο είναι ένας ΑΕΚτζής και το όνομά του θα είναι με χρυσά γραμμένο όχι γιατί τον αγαπάει ο κόσμος, αλλά γιατί υπήρξε νταμπλούχος. Αρχηγός. Δεν είναι απλό πράγμα. Γιατί στις νίκες δίνει τα εύσημα στους παίκτες και στις ήττες γιατί αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του. Από ένα σημείο και μετά, όταν επιβεβαιώθηκε για την αγάπη των οπαδών, δεν έχει σταματήσει να τους ευχαριστεί στις συνεντεύξεις. Και αυτά τον κάνουν όχι απλά αρχηγό, αλλά στρατιώτη για την ΑΕΚ και οπαδό της. Ακριβώς για αυτό θέλουμε ο Πελάδο να μείνει. Γιατί πρώτα από όλα αυτός είναι ΑΕΚ και μετά Αλμέϊδα.

Μια μερίδα του κόσμου δεν θέλουμε να φύγει ο Πελάδο. Όχι για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μας επειδή τον πιστέψαμε από την αρχή. Αλλά γιατί κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν της ΑΕΚ, καταλαβαίνει κανείς πόσο απαιτητικό είναι να ενταχθεί και να ενσωματωθεί κάποιος στο σύλλογο. Δεν είναι απλό μια ομάδα να είναι ταυτόχρονα και ιδέα. Και πόσο δύσκολο να βρεθεί ένας προπονητής να κάνει “ζάφτι” και τα δύο αυτά μαζί, και τα τόσα άλλα ιδανικά που συνυπάρχουν για την ΑΕΚ. Γιατί στις τόσες ατυχίες που συνέβησαν στην ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια, είχε την τύχη να γνωρίσει έναν προπονητή, που ήταν ΑΕΚ από πάντα. Όλοι, οπαδοί και φίλοι της ΑΕΚ, θέλουμε το καλό της. Απλά διαφέρει ο τρόπος που εκφράζουμε το θέλω μας.Εκεί είναι που μας συνεπαίρνει ο εγωισμός, ο οποίος ζητάει να ισχύσει η άποψή μας, ας μην τον αφήσουμε λοιπόν. Γιατί τα δύσκολα που έρχονται είναι κι άλλα, και εμείς ας παραμείνουμε ενωμένοι. Όχι να βγάλουμε απλά την χολή μας, όχι να κράξουμε αόριστα τα πάντα, αλλά με κριτική γόνιμη. Τα “πάρτε πόδι” και “δεν είστε ΑΕΚ” καλό να λείψουν, και αφού αναλογιστούμε εμείς, πόσο ΑΕΚ είμαστε. Και είναι μερικοί που το αποδεικνύουν εκτιθέμενοι το πόσο ΑΕΚ είναι. Εγώ κι εσύ που αγνοούμε ιδέες και αξίες, που από την άνεση του καναπέ σχολιάζουμε και πάμε μια στο τόσο να δούμε αγώνα, και όχι μόνο δε στηρίζουμε αλλά βγάζουμε και μίσος στην για κάποιους από εμάς, οικογένεια, πόσο ΑΕΚ είμαστε τελικά;

Καμία προσωπολατρεία! Είναι φορές, που όταν γύρω καταρρέουν και αμφισβητούνται όλα, θες να υπερασπιστείς την ιστορία, γιατί αυτή είναι που σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ξέρεις ποιος είσαι, ξέρεις τι αξίζεις, που έχεις φτάσει και πού μπορείς να ξαναφτάσεις. Γιατί νιώθεις μια άδικη επίθεση στα αδέλφια σου και τότε άμεσα την ανάγκη να τα υπερασπιστείς στην πορεία του ταξιδιού που σας έφερε μαζί εδώ που βρίσκεστε.

…Ψυχίατρε…!!!

iRia