Ότι μοιάζει επιστημονική φαντασία είναι κοντά στο πραγματικό!

Και μένα μου αρέσουν τα στατιστικά του ποδόσφαιρου με ιστορική αξία, όπως η πρόκριση των δύο μεγαλύτερων ομάδων της ίδιας πόλης για πρώτη φορά στην ιστορία του Τσάμπιονς Λινγκ στο φετινό τελικό Ατλέτικο και Ρεάλ!

Και μένα μου αρέσει να ψάχνω και να ανακαλύπτω ότι μπορεί δυο ομάδες από την ίδια πόλη να συναντήθηκαν για πρώτη φορά, από την άλλη όμως, είναι κανόνας της διοργάνωσης το γεγονός ότι για το τρόπαιο αναμετρήθηκαν αντίπαλοι από την ίδια χώρα, αφού αυτό θα συμβεί για 5η φορά την τελευταία 15ετία. Μάλιστα, φέτος έγινε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, αφού ο περσινός τελικός Μπάγερν – Ντόρτμουντ ήταν αποκλειστικά γερμανικός! Επίσης, για δεύτερη φορά, ο τελικός ήταν ισπανική υπόθεση μετά την αναμέτρηση της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Βαλένθια το 2000, ενώ από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει και ένας… ιταλικός τελικός μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβέντους το 2003 καθώς και ένας αγγλικός τελικός το 2008 με αντίπαλους την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι.

Σίγουρα θα πρέπει να παραδεχτούμε τις πραγματικές ιστορίες «συνομωσίας» που σκαρώνει ο παράγοντας τύχη. Προσέξτε τι ανακάλυψε ο κάλος μου φίλος και εκλεκτό «κομμάτι» του aek-live, ο Νίκος Μπουσμπούκης, σχετικά με την σύνδεση της του έτους 1966 με το 2014: «Το 1966 η Αυστρία κέρδισε την Eurovision. Το 2014 η Αυστρία κέρδισε την Eurovision. Το 1966 ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα. Το 2014 ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα. Το 1966 η Μάντσεστερ και η Μίλαν έμειναν εκτός Ευρώπης. Το 2014 η Μάντσεστερ και η Μίλαν έμειναν εκτός Ευρώπης. Το 1966 η Ατλέτικο κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας. Το 2014 η Ατλέτικο κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας. Το 1966 η Ρέαλ κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το 2014 η Ρέαλ κέρδισε το Τσάμπιονς Λινγκ» Με δεδομένο ότι το 1966 η Αγγλία κέρδισε το Μουντιάλ, είμαι σίγουρος ότι όλοι θα παρατήσετε την ανάγνωση αυτού του καταπληκτικού άρθρου για να τρέξετε σε κάποιο πρακτορείο να ποντάρετε στην κατάκτηση του Μουντιάλ από την Αγγλία!

Ξεπερνώντας τώρα τον παράγοντα τύχη, εξετάζοντας ψύχραιμα τα στοιχεία που παρουσιάζω στις πρώτες παραγράφους του άρθρου, περνάει από το μυαλό μου ότι όλα αυτά μπορεί να μην είναι και τόσο τυχαία. Όλες αυτές οι συμπτώσεις συμβαίνουν γιατί η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί υπόθεση μιας ελίτ ομάδων, προερχόμενες όχι μόνο από συγκεκριμένες χώρες, αλλά και από τα υψηλά πατώματα της πυραμίδας που αφορά στην αγορά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κάπου εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε και τα λεγόμενα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Μισέλ Πλατινί που έλεγε για: «διοργάνωση όλων των ομάδων» και «κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ αδύνατων και δυνατών». «φέξε μου και γλίστρησα».. αυτό δεν το λέει ο Πλατινί, εγώ το λέω!

Και μένα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρων και με ιντριγκάρουν οι λαμπερές και θορυβώδεις μεταγραφές κι ας είναι μακριά από τον τρόπο που εγώ προσεγγίζω το ποδόσφαιρο. Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τότε που η Μίλαν έσπαγε κάθε οικονομικό φραγμό και σπαταλούσε περίπου 15 εκατ. ευρώ σημερινά λεφτά για να αγοράσει τον Τζιαλουίτζι Λεντίνι από την Τορίνο. Μια μεταγραφή η οποία είχε προκαλέσει τεράστιο θόρυβο για τον όγκο των χρημάτων που ξοδεύτηκαν, με αποτέλεσμα μέχρι και το Βατικανό να βγάλει ανακοίνωση για την αλόγιστη σπατάλη χρημάτων. Ήταν η εποχή που ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όντας νεοφερμένος στη Μίλαν, έκανε την απαραίτητη στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, επίδειξη δύναμης.

Και μετά ήρθε ο Μπόσμαν. Η αγορά απελευθερώθηκε και μια τεράστια «φούσκα» δημιουργήθηκε, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι πρόεδροι των ομάδων ώστε να κάνουν, ακόμα και σήμερα, εκκωφαντικό θόρυβο με τις μεταγραφές τους. Μια φούσκα που την εφοδιάζουν με αέρα κοπανιστό η τηλεόραση και φυσικά οι χορηγοί και η οποία ακόμα αντέχει κι άλλο φούσκωμα, αν λογαριάσουμε τις μεταγραφές των Κριστιάνο Ρονάλντο και Μπέιλ που κόστισαν στην πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2014 Ρεάλ Μαδρίτης, πάνω από 90 εκατ. ευρώ.

Real Madrid vs Atletico Madrid 4-1 All Goals… από All_Goals

Μπορεί κάτι τέτοια να «φτιάχνουν» την οπαδική ψυχοσύνθεση, μπορείς όμως να παραβλέψεις αυτή την αλόγιστη σπατάλη χρημάτων, είτε από οικονομικά εύρωστες ομάδες είτε όχι; Κλείνεις τα μάτια μπροστά στη δημιουργία μαύρων τρυπών στα οικονομικά των συλλόγων, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να καταστραφούν; Δεν εντοπίζεις κανένα πρόβλημα στο επιχειρηματικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον εντός της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε ακόμα και σήμερα; Όλα αυτά τα υπάρχοντα δεδομένα που οδηγούν χιλιάδες ομάδες με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή σε αφήνουν αδιάφορο;

Μεγάλο παράδειγμα η Premier League. Σύμφωνα με τους ίδιους τους ισολογισμούς των ομάδων, για την περίοδο 2011/2012 τα συνολικά τους έσοδα έφταναν στα 2,4 δις στερλίνες. Από αυτά τα λεφτά, περίπου το 1,6 δις στερλίνες πήγαινε σε μισθούς και συμβόλαια ποδοσφαιριστών. Κοινώς, οι ομάδες ξόδευαν ετησίως κατά μέσο όρο το 67% των εσόδων τους για μισθούς. Αν αναλογιστεί κανείς πως το 42% των εσόδων για μισθούς και συμβόλαια θεωρείται η τέλεια αναλογία για να διατηρείται η οικονομική ισορροπία σε μια ποδοσφαιρική εταιρεία, σύμφωνα πάντα με έρευνες, μπορούμε να καταλάβουμε σε τί μονοπάτι βαδίζουν οι αγγλικές ομάδες.

Προσέξτε: Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2012 ξοδεύτηκαν 77 εκατ. στερλίνες για αμοιβές μάνατζερ. Τη σεζόν 2010/2011 οι ζημιές που παρουσίασαν οι 16 από τις 20 ομάδες της Premier League ήταν 484 εκατ. στερλίνες. Μιλάμε για υπέρογκα ποσά, μια φούσκα χωρίς πάτο σε ένα πρωτάθλημα που θεωρείται από τα κορυφαία στον κόσμο.

Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι όπως και να είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι μια χρυσή ευκαιρία κάποιος λαϊκούς ανθρώπους να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα. Είναι όμως έτσι; Το επίπεδο μισθών όλων των άλλων ειδικοτήτων, πέρα από ποδοσφαιριστές γενικούς διευθυντές και μάνατζερς δεν είναι το ανάλογο. Συνήθως μάλιστα ο μισθός ίσα που εξασφαλίζει τα προς το ζην. Ειδικά όσον αφορά τους ωρομίσθιους, οι αμοιβές θα χαρακτηρίζονταν και ως εξευτελιστικές. Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2008 από την fair play network, διαπιστώθηκε πως ενώ από το 1992 τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών, οι χορηγίες και τα έσοδα από την τηλεόραση αυξήθηκαν κάθετα, οι μισθοί του υπόλοιπου προσωπικού συρρικνώθηκαν. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η παρέμβαση μέχρι και του Δημάρχου του Λονδίνου πρόσφατα, ο οποίος απαίτησε να αυξηθούν οι μισθοί των υπαλλήλων των ποδοσφαιρικών σωματείων σε ένα ανεκτό επίπεδο, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή οι καθαρίστριες και γενικότερα όσοι ασχολούνταν με μικρές αλλά σημαντικές δουλειές την ημέρα του αγώνα, έπαιρναν χαρτζιλίκι και όχι κανονικό μισθό. Παράλληλα, στην Αγγλία είναι μόδα και ασκείται έντονη κριτική ακόμα και σήμερα στις ομάδες που ζητούν απόφοιτους πανεπιστημίου ή και άλλα άτομα να δουλέψουν σαν εθελοντές στην εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Το επαγγελματικό – κερδοσκοπικό ποδόσφαιρο παγκοσμίως, είναι μια «κούρσα» που βρίσκεται εν εξελίξει. Και εγώ έγραψα αυτό το κείμενο ξέροντας πως ότι μοιάζει επιστημονική φαντασία είναι κοντά στο πραγματικό!

ΥΓ. «Αν υπήρχε κάτι που μισούσε περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών , από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ’ έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι: οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες, που είχαν εισχωρήσει στο ευγενέστερο επάγγελμα του κόσμου». «Το ποδήλατο του Λεονάρντο» του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, από τις εκδόσεις Άγρα, (σελ. 121-122)

Παναγιώτης Αλιατάς

aliatas74@gmail.com

https://www.facebook.com/profile.php?id=100007008786566

Tweets by aliatas74

http://aekblog-aliatas.blogspot.gr/