ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Θα μας φτύνουν οι Πρόσφυγες από τον ουρανό…
Ο Νίκος Αγγελίδης ονειρεύεται, κλαίει, τραγουδάει και ονειρεύεται ξανά για την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως…
Τη νύχτα όταν ρίχνω το σώμα μου στην αγκαλιά του Μορφέα και τον εκλιπαρώ να με πάρει κοντά του για να με ξεκουράσει έστω και λίγο, προσεύχομαι να μου’ ρθουν όνειρα με σένα για να νιώσω ευτυχισμένος…
Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης
Θέλω να ονειρευτώ ότι σε ονειρεύομαι όπως όταν ήμουνα παιδί… Να μην υπάρχει αυτό ρε γαμώτο που ζούμε. Αυτός ο Εφιάλτης που μπερδεύει τις σκέψεις πολλών… λόγω των βαρύγδουπων δημοσιευμάτων και των αποθεώσεων σε όλα τα μέτωπα.
Η αποθέωση της ΑΕΚ εκεί που βρίσκεται είναι ένα φαινόμενο που θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να το αναλύσουμε…
Από την μία είναι το πάθος όλων μας για υποστήριξη της μεγάλης μας αγαπημένης σε αυτή την τόσο δύσκολη καμπή της ιστορίας της και από την άλλη είναι η πλήρης αποδοχή και αποθέωση όσων ζούμε και όσων εφιαλτικών θα ζήσουμε κόντρα στο Περιστέρι, την Τριγλία, τα Ζωνιανά και την συμπαθητική (λόγω Στέλιου Μανωλά) Νάξο.
Μπορεί και να είμαι αχάριστος ή αχόρταγος αλλά για το τελευταίο δεν φταίω εγώ, φταίει η ιστορία σου ΑΕΚάρα μου, φταίει ο τρόπος που συνειδητοποίησα και εγώ μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη πιστούς ότι ξεχωρίζεις. Γιατί είσαι ΑΕΚ…
Στην σκέψη μου ταξιδεύει η ομάδαρα του Φάντροκ, το κλάμα στην Πατησίων με τα αναμμένα κεράκια μετά τον θρίαμβο επί της ΚΠΡ. Ταξιδεύει στο νου μου και η φωνή του μεγάλου Λουκά Μπάρλου να τραγουδά στα αφτιά μας εκείνες τις μαγικές λέξεις… “Ζήτω τα ηρωικά μας παιδιά, ζήτω η ΑΕΚ”.
Ταξιδεύει τέλος κάπου στην Τούμπα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με 50+ πούλμαν απ΄όλη την Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη να αποθεώνει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο την Πρωταθλήτρια Ελλάδος, των Μελισσανίδη – Καρρά.
Δεν είναι τυχαία η αναφορά των δυο αυτών ονομάτων μιας και το ένα έγινε πλέον συνώνυμο της αναγέννησης της ΑΕΚ, του χτισίματος του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια και της επανόδου της Ένωσης στην φυσική της κατηγορία και προφανώς θέση…
Κοιτάξτε φίλοι μου. Εγώ δεν πρόκειται να αποθεώσω κανέναν. Δεν υπάρχει κανείς πάνω από τον Δικέφαλο αετό… Ούτε ο ίδιος ο Μπάρλος, ούτε ο συγχωρεμένος (επίσης…) Χατζηχαραλάμπους, ούτε ο τιτανοτεράστιος (που θα έγραφε και ο δάσκαλος Φ.Κ.) Νίκος Γκούμας… Ούτε ακόμη και η θρυλική παρέα της Βερανζέρου. Και αυτοί όλοι που έδωσαν νόημα στην ζωή μας, κάτω από τις φτερούγες του Δικέφαλου “κοιμήθηκαν” μια μέρα… Ποτέ από πάνω του…
Είδα τυχαία το Χριστινάκι που σχολίασε με αγωνία και τρόμο (προφανώς…) τα ονόματα των αντιπάλων της ΑΕΚ. Είναι ένα σοκ που το ζήσαμε και θα το ζήσουμε όταν πρωτοδούμε την μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου να αγωνίζεται κόντρα σε ομάδες γειτονιάς, συνοικιών και οικοδομικών τετραγώνων. Ναι γιατί και η Ραφήνα έχει δυο εκπροσώπους. Μια την ιστορική Τριγλία που έχει προσφυγικές καταβολές και φορά κιτρινόμαυρα με Δικέφαλο και μια άλλη από την άλλη πλευρά της περιοχής που φυσάει φαίνεται πιο πολύ και έχει Θύελλα… μερικές φορές…
Σε όλα αυτά αδέρφια σας παρακαλώ να μείνουμε προσηλωμένοι στον τελικό μας σκοπό… Εκεί είμαστε κι αυτό πρέπει να κάνουμε. Αλλά να μείνουμε κοντά της με σεβασμό, χωρίς τυμπανοκρουσίες και διθυράμβους σε στυλ κατάκτησης του Champion’s League.
Γιατί αν δείξουμε ότι είμαστε τόσο ανιστόρητοι και τόσο αχάριστοι σε αυτά που μας χάρισε αγωνιστικά αυτή η ομάδα θα αρχίσει να βρέχει από τον ουρανό ροχάλες από τους Πρόσφυγες που έχτισαν πετραδάκι πετραδάκι την ομορφότερη ιδέα του κόσμου.
Όλοι κοντά της με σκεπτικισμό, με σεβασμό, με προβληματισμό για αυτά που ζούμε και για την ατιμωρησία που βιώνουμε απέναντι σε αυτούς που την κατέστρεψαν και την έφεραν σε τούτο το εξευτελιστικό επίπεδο…
Πέρυσι το σύνθημα που συγκλόνιζε τη σκέψη μας ήταν εκείνο που έλεγε “Όποιος μιλάει για Β’ Εθνική, αυτός και η…”
Φέτος στην εξέλιξη αυτού του θρήνου καλό θα είναι να ΜΗΝ ακούμε πως όποιος δεν συμφωνεί με αυτόν τον Εφιάλτη “γιατί έτσι έπρεπε να γίνει…” ας πάει κι αυτός μαζί με την…
Η ιστορία αν δεν την σεβαστούμε θα πέσει να μας πλακώσει… Λίγο σεβασμός και λίγο πόστα παιδιά. Δεν πήραμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Λίγο κράτη γιατί η ιστορία θα μας χαστουκίσει…
ΟΛΟΙ κοντά της δίχως ανάσα χαμένη, όλοι δίπλα της όπου κι αν παίζει.
Για σένα ΜΟΝΟ τραγουδώ… Ένωσις ολέ