Μετά από πολύ ψάξιμο στα χαμένα κιβώτια των ονείρων μου, εντόπισα τη μικροκασέτα που περιείχε την πρώτη μου συνέντευξη. Το ημερολόγιο έγραφε Ιούνιος του 1984. Εγώ μόλις είχα μπει στα 17… και στη Νέα Υόρκη όπου βρισκόμουν από τα 14 μου… κάθε μου στιγμή, κάθε λεπτό, η ανάσα μου η ίδια ήταν αφιερωμένη στη μεγάλη αγάπη της ζωής μου… Την ΑΕΚάρα

Γράφει ο Νίκος Αγγελίδης

Τότε στα 17 μου δούλευα ως αθλητικογράφος στην ιστορική εφημερίδα “Εθνικός Κήρυξ”. Από τα 15 είχα ξεκινήσει, δίπλα στον αείμνηστο Άρη Μελισσινό, τον βαμμένο Ολυμπιακό…

Όταν ήρθε ο Θωμάς στη Νέα Υόρκη, έχασα τον ύπνο μου… Έβλεπα στα όνειρα μου τη στιγμή που θα τον συναντούσα, θα έπαιρνα ένα αυτόγραφο, θα τον κοιτούσα στα μάτια θέλοντας να του πω ένα αέναο… ευχαριστώ

Πριν τον αγώνα βρεθήκαμε στο εστιατόριο του μεγάλου Ενωσίτη Γιάννη Μουσαδάκου. Για τον Μουσαδάκο και την τρέλα του για την ΑΕΚ, διάβαζα στον “Δ”ικέφαλο από την πένα του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη. Έπρεπε να έρθει ο Μαύρος ο Θεός στην Αμερική για να τον γνωρίσω από κοντά.

Ο Μουσαδάκος ετοίμασε ένα ανεπανάληπτο τσιμπούσι για τον μεγάλο μας προσκεκλημένο. Σε εκείνη τη μάζωξη πήγα και εγώ με σκοπό  να ξεμοναχιάσω τον Θωμά και να του πάρω κάποιες δηλώσεις. Μα το δικό μου όνειρο ήταν να τον ακούσω να λέει ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα.

Ήταν το καλοκαίρι που ήρθε στην ΑΕΚ ο Χόκαν Σάντμπεργκ πακέτο με τον Τσεχοσλοβάκο Φράντισεκ Στάμπαχερ. Αυτές ήταν οι μεταγραφές του Ανδρέα Ζαφειρόπουλου. Και ο Μάκης Χατζής από τον Απόλλωνα.

Στο εστιατόριο του Μουσαδάκου, στην αξέχαστη εκείνη παρέα… εκτός από εμένα, ήταν ο παράγοντας της ΠΑΕ Τόλης Ρίμπας, γιός του θρυλικού Χρήστου Ρίμπα, ο Στέλιος Βασιλειάδης ο οποίος ζούσε τότε στη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας μια υπαίθρια καντίνα με hot dogs στο Μανχάταν (!!!) και ο αείμνηστος Πέτρος Δημητρόπουλος ΑΕΚάρα με τα όλα του. Και φωτογράφος ο Δημήτρης Λαδάς, Κωνσταντινουπολίτης και Ενωσίτης φυσικά…

Πήρα που λέτε το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι με την μικροκασέτα του πατέρα μου και κίνησα για το Μανχάταν για να συναντήσω τον Θεό. Έτρεμα… Ξέρετε πως είναι για έναν 17χρονο να κάθεται δίπλα δίπλα για αρκετή ώρα με τον ίνδαλμα του;

Θα πρέπει από εκείνη τη μαγική ημέρα να κέρδισα 21 χρόνια ζωής…

Την επόμενη μέρα ο Θωμάς πάτησε το πλαστικό χορτάρι (από τότε!!!) του Meadowlands στο New Jersey και αποθεώθηκε μαζί με τον Βασίλη Χατζηπαναγή από χιλιάδες Έλληνες ομογενείς.

Εγώ παρότι μου είχαν τάξει εισιτήριο στα δημοσιογραφικά θεωρία, βρέθηκα στην εξέδρα. Με μια αυτοσχέδια σημαία, ένα κασκόλ της ΑΕΚ τυλιγμένο στο μέτωπο και ένα μικρότερο στο μπράτσο. Παρέα μου ο Τούρκος συμμαθητής μου τότε στο Λύκειο Bayside High School Ercan Ustaoglu, ο οποίος σε ανταλλαγή για να γίνω εγώ Φενέρμπαχτσε (που ήμουν ήδη λόγω του παππού μου), έγινε άρρωστος με την ΑΕΚ. Ήξερε όλη την ομάδα απ’ έξω και ανακατωτά…

Έτσι γνώρισα τον Μαύρο τον Θεό από κοντά. Στα 17 μου… Στην άλλη άκρη του κόσμου. Με την ΑΕΚ στην καρδιά…

Κατάφερα να ψηφιοποιήσω με όλες τις τεχνικές δυσκολίες την συνέντευξη εκείνη που ήταν επαναλαμβάνω σε μικροκασέτα… Είναι κειμήλιο ζωής και το παραδίδω με όλη την αγάπη σε όλους τους φίλους της Ένωσης, μα πάνω απ΄όλα στον λατρεμένο μου Θωμά…

Η αυτοσχέδια σημαία που είχε τη δική της ιστορίας λατρείας, υπάρχει φυσικά ακόμη και σήμερα. Μόνο που τώρα έχει πάνω της, την υπογραφή του Θωμά!