Αρσενικά παλαιάς κοπής και παιδόφιλοι, δίχως ίχνος ανδρισμού

Βαρβάτοι, βιτσιόζοι αλλά και παιδόφιλοι κάποιοι θεατράνθρωποι, θιασάρχες, πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες αποδείχνονται, γιατί έτσι, λένε, τους αρέσει ερωτικά να εκφράζονται!

Μόνοι, κάθιδροι, θλιβεροί, με το παπάρι τους στο χέρι ως σημαία και σύμβολο κυριαρχίας πάνω σε νέες και νέους ηθοποιούς, αυτοί οι ελέω εξουσίας λαμπεροί, γνωστοί και άγνωστοι, μαλάκες ή γαμήκουλες. Αυτοί, που όφειλαν, ως παιδαγωγοί, ερμηνευτές ρόλων και σκηνικοί καθοδηγητές, ήθος να ποιούν και όχι στον χώρο του θεάτρου και των σχολών του ανυπεράσπιστα παιδιά και τα όνειρά τους «να γαμούν και να δέρνουν»! Μηδαμινά, άχρηστα και ανώμαλα ανθρωπάκια όλοι τους…
Ανθρωπάκια, που σε εποχές πολιτιστικής πενίας αναδείχτηκαν, μέσα από σαπουνόπερες, φτηνά σίριαλ και διαφημιστικά σποτ καθιερώθηκαν και χρήμα απόχτησαν και με τις ευλογίες του κίτρινου τύπου και της περιρρέουσας πολιτικής, που τους αναγνωρίσιμους στρατολογεί και αξιοποιεί, «ιερά τέρατα» χρίστηκαν. Έτσι στο σβέρκο μιας απαίδευτης κοινωνίας τούτα τα ξόανα θρονιάστηκαν. Και θρονιασμένα παράμεναν, μέχρι που τα θύματά τους το θάρρος βρήκαν και τα ακατανόμαστα βίτσια των «δασκάλων», θιασαρχών και σκηνοθετών τους με κάθε λεπτομέρεια αποκάλυψαν. Τότε η επίπλαστη λάμψη του παλκοσένικου χαμήλωσε και στο μισόφωτο τα διαχρονικά αίσχη φάνηκαν, που διακριτά πλέον στο πλατύ κοινό έγιναν. Η σιχασιά ακολούθησε, όπως και η αποκαθήλωση των σαθρών θεατρικών ταγών…

Σε όσες και όσους, τους υποκριτές της υποκριτικής τέχνης και τα ανοσιουργήματά τους, στη φόρα έβγαλαν, εμείς ένα θερμό, αν και πικρό, χειροκρότημα οφείλουμε. Γιατί αν η κοινωνία μας, στο ύψος των περιστάσεων επιτέλους αρθεί, τα αποστήματα στον δοκιμαζόμενο χώρο της θεατρικής τέχνης ίσως σπάσουν και σιγά σιγά γιατρευτούν. Φτάνει όμως αυτό; Μήπως θα πρέπει και αυτοί που τον χώρο υπηρετούν, την κάθαρσή του επίμονα να επιδιώξουν; Μήγαρις και η Πολιτεία το ίδιο δεν πρέπει να πράξει; Σίγουρα ναι! Βλέπουμε όμως ανθρώπους του θεάτρου, λίγους αλλά φωνακλάδες, τα σιχάματα να υπερασπίζονται και τα θύματά τους να κατακρίνουν! Παρακολουθούμε την επίσημη Πολιτεία επιλεκτικά πράξεις να κρίνει και συγκεκριμένους ανθρώπους να κατακρίνει, τους κολλητούς της κρύβοντας, αν και κάποιοι από δαύτους υπόλογοι απέναντι στον Νόμο δείχνονται! Καταδικαστέοι λοιπόν οι αυνάνες και οι βιαστές, στο απυρόβλητο όμως οι παιδόφιλοι, γιατί «δικοί» αυτής Πολιτείας τυχαίνει να είναι…

Τα μάλα όλα τούτα με εκνευρίζουν! Γιατί ελόγου μου και πολλοί άλλοι σαν εμένα, με τα παιδιά που κακοποιήθηκαν είμαστε και θέλουμε οι κακοποιοί τους, σύμφωνα με τον Νόμο, οι άθλιοι να τιμωρηθούν. Όποιοι και αν είναι αυτοί! Αξιακά και κοινωνικά, από εμάς τους παρακατιανούς αυτοί έχουν ήδη αποκεφαλιστεί και τις καλλιτεχνικές επιλογές μας έχουμε πια κάνει. Τη σοβαρή Δανδουλάκη από την γατούλα Καρύδη προτιμάμε, τον ακοινώνητο αλλά ντόμπρο Μπέζο από τον φρόνιμο Φασουλή επιλέγουμε, τον «Φατσέα» Σκιαραδέση από κάθε κουλτουριάρη αυνάνα ξεχωρίζουμε! Δεν βλέπουμε δε την ώρα, που η τωρινή υπουργός Πολιτισμού στο σπίτι της θα πάει, με τη γενική καθαριότητα των χώρων του για να ασχοληθεί…