Αθανασιάδη… θέλεις να μοιραστείς τις εμπειρίες σου;

Αξιότιμε κύριε Αθανασιάδη… με τη χθεσινή απόκρουση του πέναλτι ή μάλλον με τον τρόπο που απέκρουσες το πέναλτι, έσωσες την ΑΕΚ από μεγάλη φασαρία και καταστροφολογία και αυτό σηματοδοτεί πολλά καλά για το μέλλον σου… αρκεί να δουλέψεις πολύ σκληρά. Αυτή είναι η ΑΕΚ…

Θα ήθελα να σου μιλήσω σαν παλαιός τερματοφύλακας Δ. Γερμανίας, που δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να παίξω στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, διότι στη συγκεκριμένη χώρα οι τότε απαιτήσεις (όπως και τώρα) ήταν πολύ μεγάλες και ο ανταγωνισμός τεράστιος και αξεπέραστος ειδικά όταν ήσουν Έλληνας ομογενείς.
Πρόλαβα όμως κι έμαθα πολλά πράγματα στις προπονήσεις ως τερματοφύλακας. Οι δικές μας προπονήσεις ήταν διαφορετικές τότε, καθώς προπονούμασταν εναλλάξ (2 και 2 τερματοφύλακες) τις μισές μέρες της εβδομάδας ξεχωριστά από το υπόλοιπο ρόστερ.

Το πρώτο πράγμα που μας δίδασκαν οι προπονητές ήταν να μην φοβόμαστε την μπάλα και ειδικά τις δυνατές μπαλιές που έρχονται κατά πάνω μας με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Μην ξεχνάς ότι την δεκαετία του ’70 και του ’80 οι μπάλες ήταν πολύ βαριές… καμία σχέση με τις σημερινές μπάλες που είναι πανάλαφρες. Αυτό ήταν και το πιο οδυνηρό μάθημα καθότι καθόμασταν και δεχόμασταν πολλές -κατά συρροή- μπαλιές στο σώμα και στο πρόσωπο για να συνηθίσουμε τον πόνο αλλά και για να πατάξουμε τους φόβους μας. Ρινορραγίες και πρησμένα μάτια να δουν τα μάτια σου. Περισσότερο μοιάζαμε με μποξαδόροι που είχαμε φάει χοντρό ξύλο στο ρινγκ. Μπορώ να σου πω, ότι μετά από ένα δίμηνο είχαμε γίνει τόσο σκληροί και ατρόμητοι απέναντι στην μπάλα, που επιθυμούσαμε σε κάθε ματς να έρθει καταπάνω μας και να την μασήσουμε. Τόσο πολύ. Νιώθαμε σαν μπαλομαγνήτες. Ο ρόλος σας, μας έλεγαν, είναι ένας και μοναδικός: «να μην ακουμπήσει τα δίκτυα σας η μπάλα. Τα δίκτυα είναι δικά σας και όχι της ομάδας σας. Είστε υπεύθυνοι για το πλεκτό σας».
Το δεύτερο πράγμα που μας μάθαιναν ήταν κάτι συγκλονιστικό και απίστευτο. Μας εξηγούσαν πως αυτό που χρειάζονται οι τερματοφύλακες περισσότερο από κάθε άλλο είναι ένα και μοναδικό πράγμα: ο έλεγχος της βαρύτητας. Πολύ καλά άκουσες. Πρέπει να τα βάλεις με την βαρύτητα. Πρέπει να «μηδενίσεις» την βαρύτητα… σαν να πετάς στο κενό. Πρέπει να νιώθεις ότι πετάς σε μια δύσκολη απόκρουση και ότι η προσγείωση θα είναι τόσο ομαλή, σαν να πέφτεις στα πούπουλα. Για να το κατορθώσουμε αυτό υπήρχαν δυο πράγματα στο γυμναστήριο ή έξω στο προπονητικό κέντρο όταν το επέτρεπε ο γερμανικός καιρός. Το ένα πράγμα ήταν ένα τραμπουλίνο στρογγυλό και το άλλο ένα ψηλό μαλακό στρώμα, όπως αυτό πάνω στο οποίο προσγινόντουσαν οι αθλητές του άλματος επί κοντώ. Ο προπονητής είχε έτοιμες καμιά δεκαριά μπάλες σε απόσταση περίπου 10 μέτρων και σούταρε προς τους τερματοφύλακες. Ο τερματοφύλακας πριν σουτάρει ο προπονητής έτρεχε, έκανε ένα άλμα πάνω στο τραμπολίνο και έπιανε την μπάλα στον αέρα πριν προσγειωθεί στο στρώμα. Αυστηρή του απαίτηση ήταν να πιάνουμε την μπάλα και όχι να την διώχνουμε με γροθιές. Μας έλεγαν επίσης, πως μόλις πιάνουμε την μπάλα να προσπαθούμε να παραμείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στον αέρα, αισθανόμενοι ότι υπάρχει έλλειψη βαρύτητας. Την μια κάναμε βουτιές αριστερά και την άλλη δεξιά, αφού αλλάζαμε θέση στο στρώμα. Μετά από πολλές αποκρούσεις στο στρώμα, το γυρίζαμε σε πραγματικές συνθήκες… στο τερέν. Δια μαγείας το κόλπο δούλευε. Με αυτή την τεχνική μάθαμε να έχουμε πολύ καλό άλμα (λόγω του τραμπολίνο), να κάνουμε πολύ καλές αποκρούσεις και να μην φοβόμαστε την προσγείωση. «Όταν θα αποκρούεται, θα έχετε στο μυαλό σας ότι θα προσγειωθείτε στο στρώμα σας» μας έλεγαν «στο άδειο στρώμα σας… η γυναίκα θα λείπει» συμπλήρωναν αστειευόμενοι.

Μας έλεγαν επίσης, ότι το μάτι του τερματοφύλακα είναι το Α και το Ω. «Ποτέ να μην αφήνετε την μπάλα από τα μάτια σας» μας έλεγαν και μας έλεγαν επίσης ότι «αντανακλαστικά καλά έχει εκείνος, που δεν αφήνει την μπάλα από τα μάτια του».
Δεν θα αναλύσω καθόλου την επιστήμη περί τείχους στα στημένα και πως την απόλυτη ευθύνη στησίματος του τείχους την έχει τερματοφύλακας και μόνο και άρα ο τερματοφύλακας στήνει το τείχος και όχι οι συμπαίκτες. Ποτέ μην ξεχνάς ότι «το τέρμα και τα δίκτυα είναι δικά σου και όχι των συμπαικτών σου».
Τέλος, θυμήθηκα μια επίσκεψη του μεγάλου γερμανού τερματοφύλακα στο προπονητικό μας κέντρο… του Σεπ Μάγιερ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τερματοφύλακας άλλων διαστάσεων και είχε και πολύ χιούμορ. Θυμάμαι ότι μας πήρε μαζί του και τους τέσσερεις τερματοφύλακες και περπατούσαμε γύρω από το γήπεδο συζητώντας για ποδόσφαιρο. Ο Σεπ τόνιζε ότι είναι σημαντικές οι καλές σχέσεις που πρέπει να έχεις σαν τερματοφύλακας με τους αμυντικούς σου και σε προσωπικό αλλά και σε αγωνιστικό επίπεδο. «Τερματοφύλακας και άμυνα είναι ένα γκέτο… μια οικογένεια» έλεγε και συνέχιζε «είμαστε το τελευταίο οχυρό… και πρέπει να το προστατεύσουμε από τους εισβολείς». Γνώριζε απ’ έξω και ανακατωτά την συμπεριφορά των αμυντικών του στο τερέν και οι αμυντικοί ήξεραν πολύ καλά τις κινήσεις του Σεπ.

Η δουλειά του τερματοφύλακα είναι η πιο αγχώδης και η πιο δύσκολη, διότι είσαι μόνος σου και όταν φτάσεις στο σημείο να πρέπει να αποκρούσεις, σημαίνει ότι οι υπόλοιποι 10 συμπαίκτες σου κάπου δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους.

Υ.Γ.

Με το παρόν άρθρο δεν προσπαθώ να κάνω υποδείξεις στους προπονητές της ΑΕΚ, ούτε στους τερματοφύλακές της… τους οποίους σέβομαι, εμπιστεύομαι και εκτιμώ πολύ. Το μόνο που θέλω είναι να μοιραστώ κάποιες δικές μου προπονητικές εμπειρίες στη θέση του τερματοφύλακα… που τόσο αγαπώ.