Αθηναίοι και Μήλιοι

«…οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται…» ξεκαθάρισαν κάποτε οι Αθηναίοι στους Μηλίους

Αυτοί δεν συμφώνησαν το δίκαιο επικαλούμενοι και ακριβά το πλήρωσαν! Το ίδιο έπαθαν και οι Σάμιοι, που την ουδέτερότητά τους και αυτοί τότε διεκδίκησαν. Στην εποχή του «Χρυσού Αιώνα» αυτά τα γεγονότα και όχι σε χρόνους σκοτεινούς και βάρβαρους. Τότε που η Δημοκρατία άκμαζε και οι Αθηναίοι Πολιτισμό δίδασκαν! Μία Δημοκρατία κι ένας Πολιτισμός, που πρότυπα μέχρι σήμερα παραμένουν. Όπως ακριβώς και το Δίκαιο του Ισχυρού, που πάντα ίσχυε, εξακολουθεί να ισχύει και στο διηνεκές θα συνεχίσει να ισχύει. Κι εδώ αρχίζει ο προβληματισμός, με τον λογισμό να ψάχνει και λογαριασμούς να κάνει…

Ήταν τότε η Μήλος αλλά και η Σάμος τόσο πολύτιμες για τους Λακεδαιμόνιους, όσο οι ίδιες νόμιζαν; Ασφαλώς όχι! Η παγερή αδιαφορία των ισχυρών Σπαρτιατών για την τραγική τύχη των μικρών αυτών «όμαιμων» συμμάχων τους αυτό τουλάχιστον έδειξε. Είχαν άραγε δίκιο, που τα όσα τους επέτρεπε η αδυναμία τους ξεπέρασαν και τη δύναμη του δυνατού καθόλου δεν υπολόγισαν; Η ολική καταστροφή και ο τελικός εξανδραπόδισμός τους απόδειξαν ότι την ισχύουσα τότε πραγματικότητα λάθος εκτίμησαν και τον κυνισμό του ισχυρού αντίπαλου ούτε που κατάλαβαν. Υπήρξαν αξιοπρεπείς απέναντι στις ιδέες και τις παραδόσεις τους και συνεπείς με τις αρχές και τις αξίες τους; Σίγουρα ναι! Από προσώπου γης όμως οι ίδιοι χάθηκαν και τον τόπο τους Αθηναίοι έποικοι κατέλαβαν. Με τούτα όλα στο μυαλό μας, στο σήμερα ας έλθουμε…

Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν οι δυνατοί, που όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κάνουν και πάντοτε το παρακάνουν, υπάρχουν και οι αδύναμοι, που συνήθως υποχωρούν, με κάποιους μάλιστα να προσκυνούν και τα όσα δίκαια ή άδικα οι δυνατοί τους επιβάλλουν αδιαμαρτύρητα να αποδέχονται, την ησυχία τους πρόσκαιρα για να εξασφαλίσουν! Έλα όμως που ο κάθε δυνατός έναν άλλον δυνατό απέναντί του πάντα έχει και όσα του επιτρέπει η δική του δύναμη και αυτός κάνει. Σε αυτήν την περίπτωση ο αδύναμος τι κάνει; Με τους «Αθηναίους» συμμαχεί ή πιστός στους «Λακεδαιμόνιους» μένει; Μεγάλο το δίλημμα και η όποια απάντηση δύσκολη! Γιατί με την επιβίωση, την ευημερία και την ιστορική συνέχεια ενός κοινωνικού συνόλου έχει να κάνει. Όχι με τα θέλω, τα καπρίτσια και τον καιροσκοπισμό κάποιων, που τις τύχες αυτού του συνόλου έχουν αναλάβει και ερήμην του συνήθως ενεργούν, στα ζάρια αυτές τις τύχες παίζοντας! Όπως ο δικός μας Μητσοτάρχης σήμερα ποιεί…

Εντάξει, μέλη μιας Στρατιωτικής Συμμαχίας και μιας Οικονομικής Ένωσης είμαστε και συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντί τους έχουμε. Δυνατοί αυτοί, αδύναμοι μπροστά τους εμείς, για τούτο και κάτω από την ομπρέλα τους μπήκαμε! Άλλους δυνατούς και ισοδύναμους, όταν χρειαστεί, να αντιμετωπίσουμε. Αν κι εφόσον αυτοί οι δυνατοί μας σύμμαχοι είναι πρόθυμοι, όταν εμείς τους χρειαστούμε, όσα η δύναμή τους επιτρέπει για πάρτη μας να κάνουν. Κάτι, που αμφίβολο δείχνει και κανένα σημάδι δεν το βεβαιώνει! Από την άλλη, υπάρχουν και οι δυνατοί, που προχτές στην Ουκρανία μπουκάρισαν και τα εκεί συμφέροντα των δικών μας δυνατών αμφισβήτησαν. Πριν δε αλέκτωρ λαλήσει εμείς οι αδύναμοι, που δεκανίκια από όπου να΄ναι μονίμως χρειαζόμαστε, μπροστά από όλους τους δυνατούς και τους αδύναμους βρεθήκαμε και λέγοντας ή πράττοντας σε έναν πόλεμο εμπλακήκαμε, τον «κακό» μεν δυνατό δε, εχτρό μας έτσι κάνοντας! Επειδή ένας καβαλημένος μαζί με μία παράνομη, άσχετη και υποταχτική κουστωδία έτσι αποφάσισαν…

Δηλαδή, όχι μόνο επιλέξαμε τον, έτσι κι αλλιώς επιλεγμένο, δυνατό, το διαλαλήσαμε κιόλας και κατάμουτρα τον απέναντι «κακό» φτύσαμε! Με πράξεις, ενέργειες και λόγια, που κανένας μα κανένας Νόμος μας δεν προβλέπει. Με κορωνίδα το Σύνταγμα, που τέτοιες αποφάσεις σε κάποιο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής παραπέμπει. Ένα Συμβούλιο στο οποίο συμμετέχουν όλα το κόμματα της Βουλής και πολίτες, που έχουν τη γνώση και την πείρα (Άρθρο 82, παρ. 4). Τέτοιο όμως Συμβούλιο δεν υπάρχει! Για να κάνει ο κάθε ΠιΘιΚούλης ό,τι γουστάρει κι ελεύθερος να μένει, φίλους να επιλέγει, εχτρούς να κάνει και όπου αυτός επιθυμεί, τη χώρα να οδηγεί. Με μας τους παρακατιανούς, άσχετοι οι περισσότεροι, άλλοι να χειροκροτούμε και άλλοι να βρίζουμε. Καληνύχτα μας…