Εγώ άνθρωπος

Αμέτρητες φορές στο παρελθόν έκλαψα, θρήνησα, πλάνταξα, κάτω χτυπήθηκα και μοιρολόγησα!

Για τα νεανικά όνειρα που είχαν εξανεμιστεί, για την αυτοεκτίμηση που η αποτυχία είχε σαπίσει, για τις δυνατότητες που στον βωμό της συνήθειας και της ισοπέδωσης είχαν θυσιαστεί, για την ατομικότητα που είχε από τη μάζα ποδοπατηθεί, για όλα μου τα χαρίσματα που από κακή χρήση χαμένα και στράφι είχανε πάει. Χαρίσματα όπως η χάρη των τρόπων μου, η τελειότητα του σώματός μου, η ταχύτητα και η αρμονία της κίνησης, το ορθό και η γλαφυρότητα της σκέψης, η ετοιμότητα και το κοφτερό της γλώσσας μου. Δωτίνες φυσικές, που ελόγου μου για χρόνια αγνοούσα γιατί ο φόβος και η αμφιβολία, το άγχος και ο θυμός, οι τύψεις και το μίσος τις είχαν καταπλακώσει και με απανωτές αποτυχίες στους πιο ασήμαντους στόχους ο άθλιος πορευόμουνα! Μέχρι που τον άνθρωπο μέσα μου ανακάλυψα…

Τον Άνθρωπο, αυτό το μοναδικό και σπουδαίο έργο της Φύσης, το ανώτερο σε λογική, το θαυμαστό σε δομή και λειτουργίες, το ακαταμάχητο σε δράση, το απεριόριστο σε ικανότητες και δυνατότητες, το θεϊκό ως ύπαρξη! Θεϊκό όχι όμως ουράνιο και αθάνατο αλλά γήινο και θνητό με ελεύθερη τη βούληση, για να μπορεί δημιουργός και πλάστης του εαυτού του να γίνει και κύριος της ανάπτυξης και της εξέλιξής του σε Άνθρωπο στη διάρκεια της ζήσης να αναδειχτεί. Έναν Άνθρωπο απελευθερωμένο από δυνάμεις που δεν μπορεί να ανεχτεί και όσες αδυνατεί να κατανοήσει, βασισμένο στη δική του μόνο δύναμη και λογική. Ικανό τους στόχους του να βάζει και τον δρόμο προς το πεπρωμένο του να χαράζει. Και αν ένα θαύμα για τούτο απαιτείται, δίχως δισταγμό να το πραγματοποιεί. Αφού θαύμα της Φύσης ο ίδιος είναι και μπορεί να σκεφτεί, να αποφασίσει και να δράσει. Αρκεί τα χαρίσματα που διαθέτει, να μετρήσει και να χρησιμοποιήσει…

Ελόγου μου τα μέτρησα και Άνθρωπο εαυτόν πλέον θεωρώ! Τη μοναδικότητά μου ανάμεσα στα εκατό δισεκατομμύρια ανθρώπων στο διάβα του χρόνου πια γνωρίζω και τη μία στα τριακόσια τρισεκατομμύρια επιλογή μου κατά τη στιγμή της σύλληψής μου τώρα τιμώ. Το σώμα μου έμαθα να αγαπάω, γιατί τα συστήματα που διαθέτει, στηριγμένα σε διακόσια οστά και πεντακόσιους μύες, μου επιτρέπουν να αναπνέω, να τρέχω, να χορεύω, να δουλεύω, να τρέφομαι, σε ιούς να αντιστέκομαι, να βλέπω, να ακούω, να ερωτεύομαι και ζωή να γεννάω. Το μυαλό μου πλέον σέβομαι, γιατί δεκατρία δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα περιέχει, ώστε κάθε εικόνα, ήχος, γεύση, οσμή, ή άλλο ερέθισμα αμέσως να καταχωρείται κι έτοιμο για άμεση ανάκληση να τηρείται. Την καρδιά μου σήμερα νοιώθω τριάντα έξι μύρια φορές τον χρόνο να χτυπάει, το αίμα σε αρτηρίες και φλέβες μήκους περίπου εκατό χιλιάδων χιλιομέτρων για να στείλει. Και πόσα άλλα χαρίσματα…

Ως μοναδικός κι επιλεγμένος, λειτουργικός και σκεπτόμενος, ζωντανός κι ενεργός, λοιπόν, αδυνατώ στη μάζα να ενταχτώ και σε αφεντάδες να υποταχτώ! Δυσκολεύομαι στη σκιά μαζεμένος να κρύβομαι, παθητικά το μεταφορικό μέσο προς το απόλυτο κενό της σιωπής να περιμένω και την εύκολη διέξοδο της συνήθειας να υιοθετώ. Αρνούμαι αρχηγούς να ακολουθώ και σωτήρες να πιστεύω, τους «καθώς πρέπει» να μιμούμαι και με τον τρόπο που φέρονται οι αγελαίοι και εθελόδουλοι ελόγου μου να φέρομαι. Τα δώρα της Φύσης μετρώ και ξαναμετρώ και όσο το κάνω, τόσο περισσότερο πείθομαι πως κάτι πολύ παραπάνω είμαι, από αυτό που μου λένε όσοι στο περιθώριο της πολιτικής τους με έχουν στριμώξει και στα απορρίμματα της πολιτείας τους με έχουν πετάξει. Γιατί πλέον ξέρω! Γιατί ο παγερός αέρας, που κάποτε το τοπίο γύρω μου σάρωνε και ταπεινωμένο με διατηρούσε, ζωογόνο αεράκι έχει τώρα γίνει, το πρόσωπό μου πια χαϊδεύει και συνεχώς μου υπενθυμίζει:

Αν δε νογάς τη δύναμη,
που σου ΄δωσε η Φύση,
καλύτερα στα τέσσερα
ξανά να περπατήσεις!