Η αυθεντική ΑΕΚ ζωντανεύει

Η πραγματική ΑΕΚ δείχνει ότι είναι ξανά εδώ. Με μια εμφάνιση που θύμισε… χρυσές δεκαετίες συνέθλιψε τον Άρη στη Θεσσαλονίκη και μας έδωσε και πάλι την ελπίδα να την πιστέψουμε ξανά.

Και μπορεί το σκορ να μην ήταν συντριπτικό με την κλασική έννοια του ποδοσφαιρικού όρου, η συνολική εικόνα της ΑΕΚ όμως ήταν κάτι παραπάνω από συντριπτική. Εξαιρώντας δηλαδή το πρώτο τέταρτο όπου η Ένωση πήρε τον χρόνο της για να «ζυγίσει» τον αντίπαλό της, η κυριαρχία της ομάδας του Αλμέιδα ήταν αδιαμφισβήτητη για τα επόμενα 75-80 λεπτά.

Και ασφαλώς η αξία μιας τέτοιας επιβλητικής εμφάνισης κερδίζει ακόμα περισσότερους πόντους όταν συμβαίνει κόντρα σε έναν ισχυρό αντίπαλο, σε ένα ντέρμπι. Πόσω μάλλον στην έδρα του αντιπάλου. Αυτά τα ματς είναι που σε ανεβάζουν επίπεδο και η πολύπαθη ΑΕΚ των τελευταίων ετών τα έχει τεράστια ανάγκη για να αποκαταστήσει το πληγέν πρεστίζ της στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ποια ήταν όμως αυτά τα συστατικά στοιχεία που έκαναν την παρουσία του Δικεφάλου τόσο θελκτική στο «μάτι του θεατή»; Πέραν της ασφυκτικής πίεσης που ασκούσαν οι κιτρινόμαυροι στο αντίπαλο τρίτο και στον χώρο του κέντρου, αυτό που ξεχώρισε ήταν ότι η ΑΕΚ ήταν πολύ σίγουρη στις αποφάσεις της. Κλέψιμο, 1-2 πάσες και εκτέλεση. Δεν «κούραζε» δηλαδή τη μπάλα όσο την είχε στην κατοχή της με το εκνευριστικό παράλληλο passing game και τις πολλές σέντρες όπως μας είχε συνηθίσει. Αντίθετα στόχευσε σε γρήγορες κινήσεις στον χώρο και κάθετες μπαλιές.

Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα αυτά ήταν το γεγονός ότι η ΑΕΚ μπόρεσε επιτέλους να αποδώσει σε διάρκεια. Δεν είχε δηλαδή απλά ένα πολύ δυνατό 20λεπτο ή «σπασμένα» 5λεπτα και στο υπόλοιπο του χρόνου οπισθοχωρούσε ή πολύ χειρότερα, «κατέρρεε» από ενέργεια. Όχι. Μέχρι και το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων είχε αστείρευτες δυνάμεις ώστε να μην χάσει καθόλου από την κατοχή της τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά μάλιστα, πραγματοποιώντας τις αλλαγές από το 80’ και ύστερα.

Είχε τον τέλειο συνδυασμό. Τόσο αριστοκρατική και ταυτόχρονα «αλήτικη» εμφάνιση που μας γύρισε πίσω χρόνια, όχι απλά στην πρωταθληματική «φουρνιά» του ’18 όπου κατά κύριο λόγο το πάθος ήταν αυτό που ξεχώριζε, αλλά ακόμα πιο πίσω και στο επιβλητικό ποδόσφαιρο που έπαιζε η ΑΕΚ από μέσα δεκατίας ’90 μέχρι αρχές των 00s.

Μπορεί να φαντάζει ίσως «βλασφημία», για την ώρα, αλλά μια τόσο κυριαρχική ομάδα σε έναν αγώνα τέτοιου επιπέδου δυσκολίας, είχαμε ξεχάσει πώς είναι. Φυσικά, η μεγάλη πρόκληση είναι να δούμε μια ανάλογη ΑΕΚ και στη συνέχεια. Και πολύ περισσότερο, στα ακόλουθα ντέρμπι. Ειδικά κόντρα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό που έρχονται στο διάστημα ενός μήνα. Εν πάση περιπτώσει, ο χρόνος θα δείξει.