Η Ιστορία όταν γράφεται δεν ξεγράφεται…

Η Ιστορία έχει πολλές φορές παραποιηθεί και καταπώς συμφέρει κάποιους έχει γραφτεί! Αυτό όμως, όταν τα γραφτά στοιχεία έχουν καταστραφεί, χαθεί ή αλλοιωθεί

Όταν τα ντοκουμέντα υπάρχουν και το αληθές δείχνουν, είναι δύσκολο με την Ιστορία κάποιοι να παίξουν και τα δικά τους να πουν. Υπάρχει βέβαια κι εκείνο το «Πίστευε και μη Ερεύνα», το οποίο σήμερα λιγοστοί ευτυχώς ακολουθούν. Για τούτο λοιπόν, στην έρευνα το σημείωμά μου θα εστιαστεί και με στοιχεία την Πολιτεία του ανώτατου ορθόδοξου κλήρου θα φανερώσει. Από την Άλωση της Πόλης μέχρι και τις παραμονές του 1821. Να ξεκαθαρίσω πως το κάνω, γιατί η Εκκλησία μία αναθεώρηση της Ιστορίας έχει εδώ και δέκα χρόνια ξεκινήσει, ώστε το παρελθόν να παραποιήσει και οφέλη για το μέλλον να αποκομίσει. Έτοιμη δε δείχνει στους γιορτασμούς για τα 200 χρόνια να συμμετάσχει και τις δικές της «αλήθειες» να μας αφηγηθεί. Όταν ο τωρινός Πατριάρχης δηλώνει και υποστηρίζει ότι «Τότε ξεσηκώθηκαν κάποιοι ξεβράκωτοι και διέκοψαν την αρμονική συμβίωση μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων»! Ακριβώς έτσι, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Η Πόλη έπεσε και τούρκεψε, επειδή κάποιοι το τούρκικο φακιόλι ήθελαν και την Παπική τιάρα απεχθάνονταν. Τότε, κατά τον Κολοκοτρώνη, « ο Σουλτάνος έναν Βίτσερε διόρισε και την εξουσία της Εκκλησίας του έδωσε. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαναν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος». Πρώτος Βίτσερε ο «κατά την γλώτταν μόνο Έλλην» Γεννάδιος, που τον Σουλτάνο νόμιμο αντιπρόσωπο του Θεού έχρισε και την Εκκλησία υποχρέωσε στις λειτουργίες της να τον πολυχρονίζει. Άκουγε λοιπόν ο ραγιάς το Πολυχρό- νιο στην εκκλησιά του και τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο για αυτοκράτορά του θεωρούσε. Άκουγε και τον παπά του ή τον επίσκοπό του να λέει «ο Θεός μας έδωσε την τυραννίαν εξ αμαρτιών μας και πρέπει να την υποφέρωμεν με καλήν καρδίαν και χωρίς γογγυσμόν, γιατί ον αγαπά Κύριος παιδεύει», από τον φόβο έτρεμε και φυσικά σιωπούσε. «Έτσι ο λαός δούλος από συνήθεια κατάντησε, μεθυσμένος δε από την αμάθεια και την δεισιδαιμονία, τον τύραννο φοβόταν και στις βουλές του υπάκουε, χωρίς το γιατί να ξέρει», όπως ο Ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας, μεταξύ άλλων πολλών, περιγράφει. Με κάτι τέτοια κύλησε ο καιρός και η ιστορία και στις τελευταίες δεκαετίες πριν τον ξεσηκωμό φτάνουμε…

Ο Ρήγας έχει το Μανιφέστο του κυκλοφορήσει και αρκετοί το έχουν διαβάσει, ο Αδαμάντιος Κοραής από το Παρίσι επαφές με Προεστούς και Καπεταναίους στον ελλαδικό χώρο έχει αποκαταστήσει, το Σούλι σε μάχη με τον Αλή Πασά βρίσκεται, οι Κλέφτες και οι Αρματωλοί τον πόλεμο συνεχώς εξασκούν και τα νέα από την Γαλλική Επανάσταση και τον Αμερικάνικο Πόλεμο για ανεξαρτησία ένα μεγάλο κοινό εξιτάρουν. Το Πατριαρχείο όλες αυτές τις εξελίξεις παρακολουθεί και τα χειρότερα φοβάται. Καταδικάζει αμέσως το Μανιφέστο του Ρήγα και μέτρα για περιορισμό του κακού παίρνει. Το 1798 την «Πατρική Διδασκαλία» τυπώνει, που μεταξύ πολλών κατάπτυστων κι εξωφρενικών γράφει:«Εδώ όμως πάλιν, αγαπητοί χριστιανοί, πρέπει να ίδωμεν και να θαυμάσωμεν την άπειρον του Θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, δια να φυλάξη και αύθις αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών, και να σώση τους πάντας.Ήγειρεν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει, τρόπον τινά, να χωλαίνη εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα και ύψωσε την βασιλείαν αυτήν των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην δια να να αποδείξη αναμφιβόλως ότι θείω εγένετο βουλήματι και όχι με δύναμιν των ανθρώπων και να πιστοποιήση πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπο ευδόκησε να οικονομήση μέγα μυστήριον, την σωτηρίαν δηλαδή εις τους εκλεκτούς του λαούς». Πλαστό η Εκκλησία το κείμενο αυτό χαρακτηρίζει…

Μα ακριβώς τα ίδια ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε πει: «Και διατί δεν έφερε ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώσει, μόνον έφερε τον Τούρκον, μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιάν και του το εχάρισε; Ήξερε ο Θεός, πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστη και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Και δια να μην κολασθούμε το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλο να μας φυλάη…» Και αν ο άγιος Κοσμάς δεν πείθει, έχουμε τον μακαριστό πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό, που την «Πατρική Διδασκαλία» με τα γραφτά του και την διδασκαλία του επιβεβαι- ώνει. Εξάλλου ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του τονίζει: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω». Τι άλλο δηλαδή χρειαζόμαστε τα αυτονόητα για να καταλάβουμε και τον ύποπτο ρόλο της Εκκλησίας να αντιληφθούμε; Μεγάλο το θέμα και πολύ ευαίσθητο, για τούτο και την επόμενη εβδομάδα, πρώτα ο Θεός, με αυτό πάλι θα ασχοληθούμε…