EDITORIALS
Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι… από το Χονγκ Κονγκ!
Η ιστορία έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Δεν διαγράφεται, ούτε σβήνει…
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν… Παίκτες χωρίς χρήματα, παίκτες που σήκωσαν τίτλο με το πάθος της φανέλας και τον κόσμο να τους αγκαλιάζει σε κάθε τους δράση… Ο Παπαδόπουλος, ο Τσαούσης, ο Μπακαούκας, ο Γεωργιάδης, ο Καφφάτος και τα άλλα παιδιά… Με τον Αρβανίτη, τον Αλεπουδέα και την παρέα τους.
Τότε λοιπόν ένας άγνωστος από το Χονγκ Κονγκ (!!!) επ΄ονόματι Δημήτρης, εκστασιασμένος από τους Μάγκες, τηλεφώνησε στο AEK LIVE και ζήτησε να δώσει με εγγύηση πριμ 1000 ευρώ σε κάθε αθλητή και μέλος του προπονητικού τιμ. Το πρώτο σοκ και η ιδέα μιας κακόγουστης φάρσας, ξεπεράστηκαν σχετικά γρήγορα μετά από συνεχείς επαφές με αυτόν τον άνθρωπο που ήταν κάτι περισσότερο από αληθινός…
Εγώ, ως Έφορος Ποδηλασίας τότε, μέλος δηλαδή της ORIGINAL διοικητικής προσπάθειας, έπρεπε να δώσω και μια σκληρή εσωτερική μάχη. Να μην περάσουν τα χρήματα αυτά ως έναντι των οφειλόμενων της διοίκησης προς τους παίκτες και τους προπονητές. Ήταν πριμ. Έξτρα πριμ από έναν Ενωσίτη της Διασποράς. Δεν ήταν χρήματα από τα ήδη δεδουλευμένα… Έδωσα πραγματική μάχη για αυτό, στεναχωρήθηκα με κάποιους, δεν πειράζει… όμως γιατί οι άνθρωποι που μας χάρισαν αυτή την ασύλληπτη για τις εποχές χαρά, πήραν αυτό που άξιζαν και κυρίως αυτό που ήθελε να πράξει ο άνθρωπος που τους σκέφτηκε από μια μακρινή γη!
Έστειλε λοιπόν ο Δημήτρης, ο οποίος ποτέ δεν θέλησε να αποκαλύψουμε το επώνυμο του, μέσω του αδερφού του που διαμένει εδώ, 19.000 ευρώ, τα οποία μου παραδόθηκαν στο χέρι… Έφτιαξα 19 διαφορετικούς φακέλους, όπως βλέπετε και στο βίντεο και τους παρέδωσα με ασφάλεια σε κάθε έναν από τους λατρεμένους πρωταγωνιστές της εποχής… Καθαρά και ξάστερα… ΑΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Νικόλας Αγγελίδης
Υ.Γ. Τον Δημήτρη δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, ούτε γνωρίζω πως μοιάζει εμφανισιακά… Θα μπορούσε να πίνει καφέ δίπλα μου στην αγαπημένη “Κίτρινη Γκαζόζα” και να μην ξέρω ποιος είναι. Αυτό για μένα, έτσι όπως έγινε, είναι το μεγαλείο της ΑΕΚ και δεν το αλλάζω με τίποτα…