Παίζοντας βιολί με τα φτερά της ΑΕΚ… στον Κεράτιο

Η δημοφιλής μουσικοσυνθέτρια Ευανθία Ρεμπούτσικα μιλά στο ΑΕΚ LIVE για την σύνδεσή της με την Κωνσταντινούπολη, την αγάπη της για την ΑΕΚ, την συμμετοχή της σε ταινίες σταθμούς για τον προσφυγικό ελληνισμό όπως το ”1968” και η ”Πολίτικη Κουζίνα” και όλα όσα ετοιμάζει το επόμενο διάστημα

Παράλληλα είχαμε την ευκαιρία να θίξουμε προς συζήτηση μια σειρά από κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που έχουν προκύψει την περίοδο της πανδημίας και την εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη που έχει δημιουργηθεί για τους καλλιτέχνες αφού οι περισσότερες παραστάσεις ακυρώθηκαν, την όξυνση της έντασης στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και την ΑΕΚ, η οποία όπως μας λέει είναι στάση ζωής.

Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Στογιάννο:

Eίναι μεγάλη μας τιμή που σας φιλοξενο;yμε στο AEK LIVE. Με την Κωνσταντινούπολη πώς δεθήκατε τόσο πολύ με την έννοια ότι είναι σπάνιο το δέσιμο για κάποιον που δεν έχει καταγωγή από αυτά τα μέρη;

Η σχέση μου με την Πόλη ξεκίνησε από την αγάπη μου για τα ταξίδια που με οδήγησαν να την επισκεφτώ οικογενειακώς. Σε εκείνο ταξίδι ήμασταν μαζί με τον φίλο και σκηνοθέτη Τάσο Μπουλμέτη που έγραφε το σενάριο για την «Πολίτικη Κουζίνα». Εκεί έγινε και η πρόταση από τον Τάσο να γράψω την μουσική για την ταινία. Περπατούσα στα σοκάκια και ένιωθα την ψυχή μιας χαμένης πατρίδας, μύριζα τα φαγητά που έφτιαχναν οι νοικοκυρές, άκουγα τις φωνές τους. Το νήμα των αναμνήσεων σε οδηγεί στους Ίωνες στην αρχή του κόσμου της σκέψης…  

Η συγκίνηση κάθε φορά που βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη είναι  πρωτόγνωρη, βαθιά ανθρώπινη, σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να ανήκει από πάντα σε αυτόν τον τόπο. 

Εφόσον έχετε αυτήν τη σύνδεση, παρακολουθείτε τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, σας απασχολεί η εξωτερική πολιτική και η ένταση που υπάρχει στο Αιγαίο;

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον και δεν σας κρύβω με κάποια αγωνία και φόβο να μην συμβεί κανένα κακό σε κανέναν. Πάντα πίστευα πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν παρά μόνο οι πολιτικές σκοπιμότητες είναι εκείνες που διαιρούν. Το παρελθόν υπάρχει ακόμα, δεν έχει σβηστεί  παρά το γεγονός πως είμαστε στο 21ο αιώνα. Κανένας λαός δεν πρέπει να ξεχνά τι έχει περάσει αλλά και τι λάθη πιθανόν να έχει κάνει.

Πιστεύω πως η μουσική είναι η μούσα που ενώνει και δεν χωρίζει. Έχουμε τόσα όμορφα να μοιραστούμε χωρίς φυσικά να ξεχάσουμε την ιστορία. 

Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας με τον σεβασμό που αξίζει σε κάθε λαό. Και αυτό αφορά τους πολιτικούς που αποφασίζουν για εμάς πολλές φορές χωρίς να στοχεύουν στο γενικό καλό. 

Μουσικοί και καλλιτέχνες σε όλη την Ευρώπη προσπαθούν να επιβιώσουν την ώρα που χιλιάδες συναυλίες και παραστάσεις ακυρώνονται, πώς βλέπετε εσείς αυτή την κατάσταση;

Είναι μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για όλους μας.  Μην ξεχνάτε πως για να πραγματοποιηθεί μια συναυλία εργάζονται πολλοί άνθρωποι. Μην εστιάζετε μόνο σε εκείνους που φαίνονται αλλά δείτε και εκείνους που βρίσκονται στην σκιά και χωρίς την δική τους εργασία τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει. Χρειάζεται η κυβέρνηση να σταθεί δίπλα σε όλους όσους έχουν πληγεί από αυτή την πανδημία, από την οποία δεν νομίζω πως γρήγορα θα απαλλαγούμε. 

Πρέπει άμεσα να δοθούν οικονομικά μέτρα στήριξης γιατί η επιβίωση τον χειμώνα που έρχεται θα είναι τρομερά δύσκολη. Για κάποιους συνανθρώπους μας ίσως να είναι και αδύνατη, κάποιοι θα πεινάσουν κυριολεκτικά. 

Με βάση την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, πιστεύεις ότι μέσω της μουσικής μπορεί ο λαός να έχει μια διέξοδο;

Το πιστεύω με όλη μου την δύναμη της πως  η μουσική είναι θεραπεία της ψυχής. Μέσα από τα ακούσματα, όποια επιλέγει ο καθένας ως αγαπημένα, μπορούμε να γίνουμε ξανά δημιουργικοί, να κάνουμε όνειρα. Η μουσική είναι έμπνευση για κάθε ακροατή. Μια παλαιότερη ομιλία μου στην Κύπρο είχε ως θέμα «Μουσική: Η θεία κοινωνία των λαών» και είναι ακριβώς αυτό που πιστεύω. Είχα αναφέρει πως οι μουσικοί φθόγγοι δονούν τις λεπτές χορδές του συγκινησιακού μας οργάνου, που δεν είναι άλλο από την ψυχή και έτσι δημιουργούν μέσα μας , δονήσεις και σε εκείνες τις σπάνιες εξαιρετικές στιγμές, ψυχική ανάταση. Η μουσική είναι η γλώσσα της επικοινωνίας των ψυχών και δεν χρειάζεται κανένας να εκπαιδευτεί σ αυτήν. Αυτή την γλώσσα την ξέρει η ψυχή και την μιλάει αιώνες πριν. 

Μπορεί να είναι η δύναμη που θα ενώσει και θα λυτρώσει τους ανθρώπους ολότελα ξένους μεταξύ τους. 

Ποια γεγονότα θα σημειώνατε ως σταθμούς στη ζωή σας;

Ο μεγαλύτερος σταθμός στην ζωή μου είναι η δημιουργία οικογένειας, η γέννηση των παιδιών μου. Χωρίς εκείνα θα ήμουν σήμερα ένας ολότελα διαφορετικός άνθρωπος. Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί είχα τόσα συναισθήματα και συγκίνηση να εκφράσω, τόση  ομορφιά, δυσκολίες και αγωνία που με οδήγησαν να γράψω μουσική. Μετά την πρώτη γέννα, νέο κορίτσι κι εγώ, ξεκίνησα να συνθέτω και μόνο ως κάτι τυχαίο δεν μπορώ να το σκεφτώ. 

Όταν λίγα χρόνια αργότερα γέννησα το δεύτερο παιδί μου η σύνθεση ήταν πλέον σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. 

Τι ετοιμάζετε για αυτή την περίοδο; Το καλοκαίρι που μας πέρασε το κοινό είχε την ευκαιρία να σας απολαύσει σε αρκετούς συναυλιακούς χώρους ανά την Ελλάδα…

Ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί και προλάβαμε να βρεθούμε και να μοιραστούμε όμορφες στιγμές σε χώρους στην Ελλάδα σε μια περίεργη εποχή που δεν μπορούσες να δεις τα πρόσωπα των ανθρώπων. Όμως τα καταφέραμε σεβόμενοι όλα τα πρωτόκολλα που έπρεπε να τηρηθούν για την υγεία μας. 

Είναι μια περίοδος που συνθέτω για δύο θεατρικές παραστάσεις. Παράλληλα, κυκλοφορεί ο τελευταίος μας δίσκος «Σταθερά στα όνειρα» με τον Γιώργο Περρή σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και την συμμετοχή του Άρη Δαβαράκη. Ένας δίσκος που γράφτηκε όπως παλιά, από την συνάντηση μιας παρέας ανθρώπων που αγαπά να δημιουργεί και να επικοινωνεί. Δουλέψαμε σκληρά με μεράκι και τεράστια όρεξη για να ενώσουμε μνήμες, εμπειρία και αληθινά συναισθήματα. 

Είδαμε έχετε αναλάβει την μουσική επένδυση στους τίτλους αρχής και τέλους του σήριαλ «Αγγελική» στον Alpha, θέλετε να μας μιλήσετε για αυτό;

Το τραγούδι «Καρδιά κοίτα» από τον δίσκο μας «Σταθερά στα όνειρα» άρεσε πολύ στην παραγωγή. Οι στίχοι είναι της  Λίνας Νικολακοπούλου, τραγουδά ο Γιώργος Περρής και συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας. 

Διαβάζοντας την ιστορία της Αγγελικής είναι σαν να γράφτηκε για αυτή την γυναίκα που κάποτε «έφυγε πιο πέρα και από την φυγή». 

Κατά το παρελθόν είχατε χαρακτηρίσει τον χώρο της ελληνικής μουσικής εχθρικό, πώς δικαιολογείτε τον χαρακτηρισμό αυτό;

Κυρίως έλλειψη αξιοκρατίας και αλήθειας. Μιας και αναφερθήκαμε στις σχέσεις των δύο χωρών να σας πω ότι στην Τουρκία αντιμετώπισα ένα θερμό καλωσόρισμα, μια εκτίμηση στο πρόσωπό μου και έναν θαυμασμό. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα στην χώρα μου όπου η βιομηχανία της μουσικής δεν επενδύει στην ορχηστρική μουσική  περιορίζοντας τις επιλογές του κοινού. Δυστυχώς στην Ελλάδα σε πολλούς τομείς, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό, λειτουργεί ένα σύστημα στο οποίο αν δεν ενταχθείς θα σε πολεμήσει. Έχω συνειδητά αρνηθεί η ζωή και οι επιλογές μου να καθοδηγούνται από τα κυκλώματα και τις απόψεις τους. Ζω για μένα, γράφω μουσική, μοιράζομαι την ζωή μου με τους δικούς μου ανθρώπους και αν δεν αρέσω στις κλίκες είναι κάτι που δεν με αφορά. Το τίμημα πολλές φορές είναι μεγάλο, όμως έτσι θέλω να λειτουργώ. 

Υπάρχει ένα τραγούδι που δεν έχετε πει εσείς αλλά θα θέλατε πολύ να ήταν δικό σας δημιούργημα;

Υπάρχουν μουσικές που τις ακούω από μικρό παιδί έως σήμερα. Πολλές από τις οποίες είναι μελωδίες και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, μουσικές κινηματογραφικές όπως του Νίνο Ρότα, του Μορίς Ζάρ και πολλών άλλων αγαπημένων που θαυμάζω πολύ. 

Με συμμετοχή σε ταινία σταθμό για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, αναφέρομαι στην ”πολίτικη κουζίνα” αλλά και το ”1968”, με αγάπη για την μεγαλύτερη προσφυγική ομάδα. Πως είναι να ταυτίζεται η μουσική σας με τις θύμησες ενός ξεριζωμένου λαού;

Με τον δικό μου τρόπο μπορώ να μιλήσω μέσα από την μουσική μου για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά που βίωσαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Είμαι πολύ ευαισθητοποιημένη όσον αφορά το προσφυγικό ζήτημα και δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από να  ξεριζώνουν την ζωή και τις ρίζες σου. Ποτέ όμως δεν θα μπορέσουν να σου κλέψουν τις μνήμες, τις αναμνήσεις σου. Ελπίζω να κατάφερα να μιλήσω για αυτά τα συναισθήματα μέσα από τις νότες. Για μένα η νίκη του 1968 δεν ήταν μονάχα η νίκη μιας ομάδας αλλά η νίκη ενός λαού σε όσους θέλησαν να σβήσουν την ύπαρξη του.

Η ΑΕΚ χτίζει το γήπεδό της μετά από πολλά χρόνια προσφυγιάς. Στο 90% των βίντεο αναφοράς στην οικοδόμησή του παίζει τραγούδι σας!  Τι συναισθήματα σας δημιουργεί; Είναι συγκινητικό αυτό για ένα καλλιτέχνη που αγαπάει την ομάδα;

Αισθάνομαι τεράστια συγκίνηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτό το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της. Είμαι ΑΕΚ αλλά ακόμη και αν δεν ήμουν, το να βλέπεις μια προσφυγική ομάδα να δημιουργεί κάτι τόσο σπουδαίο,  να φτάνουν σήμερα οι απόγονοι τους στην δημιουργία αυτού του σπουδαίου αθλητικού χώρου και η μουσική σου να συμβάλει με τον τρόπο της. είναι ένα συναίσθημα που μόνο με μουσική μπορεί κανείς να περιγράψει. 

Πως ξεκίνησε η επαφή με την ΑΕΚ; Είναι απλά μια ομάδα ή ταυτίζεσαι με την θεωρία των οπαδών ότι η ΑΕΚ είναι πάνω από όλα στάση ζωής;

Είναι μια στάση ζωής, δεν μπορεί να είσαι Έλληνας και να μην νιώθεις πως έστω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής σου ανήκει στην ΑΕΚ. Πάντα, όταν μου δινόταν η ευκαιρία και δεν έλειπα στο εξωτερικό παρακολουθούσα την ομάδα. Έχω ταυτιστεί με την ιστορία και την πορεία της. 

Ο κόσμος της ΑΕΚ συχνά παίρνει θέση για ζητήματα κοινωνικά ή πολιτικά. Σταθερά απέναντι στον ρατσισμό. Θεωρείτε ότι είναι το γήπεδο χώρος για τέτοιου είδους κινήσεις ή είστε του δόγματος ότι δεν χωράει πολιτική στα γήπεδα;

Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, ειδικά για τους φίλαθλους της ΑΕΚ, να τοποθετούνται πολιτικά και κοινωνικά. Ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινωνίας, των γεγονότων που απασχολούν τους συνανθρώπους μας. Η non politica στάση δεν μπορεί να εκπροσωπεί τους απόγονους προσφύγων. Ποτέ δεν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι για ότι συμβαίνει γύρω μας, αλλά να αντιδρούμε και να παίρνουμε θέση.  Να είμαστε σε εγρήγορση, να είμαστε πολεμιστές. 

Στο AEK LIVE έχουμε ανοιχτά ταχθεί στο πλευρό όσων αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα. Βλέπουμε την ΑΕΚ σαν το αποτύπωμα της κοσμοθεωρίας μας στον αθλητισμό. Κόντρα στο ρεύμα της εποχής, απέναντι στην καταπίεση και γεννημένοι από τις στάχτες απλώνουμε το χέρι σε όποιον παλεύει να σηκωθεί. Είναι και δική σας σκέψη ή περιορίζεται στο αγωνιστικό κομμάτι η αγάπη για την ομάδα;

Η αγάπη για την ομάδα ξεκινά από αυτή την τοποθέτηση της για να επεκταθεί στον αθλητικό τομέα. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αν δεν σέβεσαι πρώτα τις ανθρώπινες αξίες όσο μεγάλος αθλητής ή οτιδήποτε άλλο κι αν είσαι, έχεις απλά αποτύχει. Πώς να θαυμάσεις κάτι που δεν έχει αξία. 

Η τάση της εποχής ενισχύει την υποκουλτούρα και τον πολιτισμό των μάνατζερ και των συγκεκριμένων τραγουδιών που επαναλαμβάνονται στα ραδιόφωνα. Δεν είναι κρίμα μια χώρα σαν την Ελλάδα με την τεράστια πολιτιστική παράδοση να εγκλωβίζει την πολιτιστική δημιουργία για χατίρι του κέρδους;  

Η έλλειψη παιδείας είναι το πρώτο στάδιο που βοήθησε σε αυτό που περιγράφετε ότι συμβαίνει σήμερα. Δεν έχω πρόβλημα με κανένα είδος μουσικής και άκουσμα, γιατί πολύ απλά αν δεν μου αρέσει δεν το ακούω. Όμως το να επικρατεί και να επιβραβεύεται οτιδήποτε είναι απλά επαναλαμβανόμενο σε μια βιομηχανία που σκοπεύει κυρίως στο κέρδος, αυτό με βρίσκει αντίθετη. Επικράτησε η προβολή, και όχι η αξία της καλλιτεχνικής μας  δουλειάς.

Μην ξεχνάτε πως οι παρέες που κάποτε δημιούργησαν την νεότερη πολιτιστική ιστορία δεν γεννιούνται πλέον. Και αν γίνονται κάποιες προσπάθειες τελικά σπάνια  καταφέρνουν να ολοκληρωθούν. 

Δύσκολες εποχές υπήρξαν και στο παρελθόν και οι άνθρωποι κατάφεραν να εκφραστούν δημιουργικά. Η ευχή μου είναι , πως ανεξάρτητα με το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, να καταφέρουμε να δώσουμε το φώς πίσω στις ζωές μας, στην χώρα μας, σε όλους τους ανθρώπους που στον 21ο αιώνα παλεύουν ακόμα με την προσφυγιά και τους πολέμους.