Ιεροτελεστία στο Δωμάτιο…

Για εμάς τις παλιές καραβάνες… η Παρασκευή στα δικά μας εδάφη της Λεωφόρου, θα παραμένει πάντα μια ιεροτελεστική διαδικασία..

Είχα πολλά πολλά χρόνια να την κάνω… Χθες κίνησα μαζί με τα παιδιά μου για το πρώτο βάπτισμα… Ήταν αναμφισβήτητα μια μέρα που θα μείνει χαραγμένη, βαθιά στο μυαλό τους… Για πάντα… ΑΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Μόνο που κοιτούσα τα πρόσωπα τους, τις κινήσεις τους, τις αντιδράσεις τους όταν περνούσαν το κατώφλι του θρυλικού Δωματίου, για πρώτη φορά…

Εκεί η υποδοχή στα παιδιά ήταν κάτι παραπάνω από ζεστή… Συγκινητική – πολύ –  για μένα… Νέα πρόσωπα και παλιά… Φίλοι που δεν άλλαξε και δεν μπορεί ποτέ να μας αλλάξει ρότα η ζωή, σύντομες κουβέντες στο όρθιο, για το χθες, το σήμερα και το αύριο που έρχεται…

Και αναμνήσεις. Πολλές αναμνήσεις. Με φίλους καλούς, αγαπημένους, φίλους που μερικοί δεν είναι πια εδώ… Παρασκευή στο κατηχητικό με τον Αρχηγό, “α ρε πούστη μου” σκέφτηκα χθες, να μην υπάρχουν τότε κινητά όπως σήμερα να έχει καταγραφεί μια από εκείνες τις ομιλίες του Χατζηχρήστου Παρασκευή βραδάκι στο Δωματιάκι.

Μια μηχανή σήμερα, δυνατή, καλογρασαρισμένη, με στόχους, ελπίδες, όνειρα… Αντάμα με το χθες… Συγκίνηση… Χτυποκάρδι… ΑΕΚ… ORIGINAL. Όπως τότε την πρώτη φορά καβάλα σε ένα ξεχαρβαλωμένο παπί… Έψαχνα ανάμεσα σε ουρανοξύστες και Δίδυμους Πύργους, τη Σωτηρίου Χαραλάμπη με το σημαδιακό Νο 13…

Στο Δωμάτιο του Δημήτρη, ο κυρ Χρήστος και η Μαμά του λόχου… Εισιτήρια σε δέσμες, εφημεριδάκια παντού, σε ντάνες να βυθιστείς στην αγκαλιά τους… και ένας τηλεφωνητής Panasonic, μια κουμούτσα της εποχής που κουβάλαγα με προσοχή από τη Νέα Υόρκη, για να μην μας πιάσουν στο τελωνείο και ζητάνε δασμούς! Με τη διπλή κασέτα και την ασημένια λαβή να περιστρέφεται για να τίθεται σε ανάλογη λειτουργία…

“Αδέρφια Ενωσίτες σας μιλάει η κίτρινη φωνή της Νέας Υόρκης, σας μιλάει η καρδιά του Συνδέσμου Οπαδών ΑΕΚ Νέας Υόρκης…” Έτος 1988. Και έπειτα το πρώτο ραντεβού στη Βικτόρια με τον Δ.Χ. “Ρε συ, εσύ είσαι; Μικρός είσαι; Εγώ σε είχα για 35άρη…”

“Και πως δουλεύει αυτό το μαραφέτι ρε Νίκο;”…. 64… Σκηνές από το μακρινό χθες…  Όλες πέρασαν σαν γρήγορο αστραφτερό φλας το βράδυ της Παρασκευής, μετά από χρόνια, χθες… Γελαστά πρόσωπα, αγωνία, ετοιμασία, σχεδιασμός, ξεσηκωμός ψυχής… Πίνακας του Τσαρούχη… Latino… οι μαγικές βραδιές της ζωής μας με Μαργαρίτη, Έφη, Άκη, Κοτσώνη, Τσάκα, Χριστινάκι, Γαρυφαλλίδη και τον Θέμη που και που να μας λέει το Σάλι..

Ευχαριστώ αδέρφια για τη ζεστή, γνήσια υποδοχή.. Ραντεβού στα πέταλα της ιστορίας μας…

Romeo