Κοίτα με στα μάτια αν μπορείς…

Δεν νομίζω ότι μπορείς…

“Στοίχιωσε” η καρδιά..
Από κείνο τον Απρίλη..
Που είπα “συγγνώμη”..
Για να μην αφήσω τα “λάθη του παρελθόντος” να την κρατάνε δέσμια…
Μα πως να μην κοιτάξεις πίσω..
Και όταν κοίταξα…
Είδα τι άφησα…
Την ζωή μου όλη…
Και συντρίμμια..
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι δεν μετανόησα…
Όχι γιατί δεν εννόησα..
Αλλά γιατί η καρδιά νικάει την λογική…
Εδώ και χρόνια…
Τα ξεπερνάει όλα…
Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει αυτό που νιώθεις…
Διαφορετικότητα στην σκέψη…
Διαφορετικότητα στην αγάπη..
Έμπνευση στην στιγμή…
Που πηγάζει από αυτά που νιώθεις…
Και όσο κι αν οι στιγμές που ζούμε θα αφήσουν πολλά στον ιστορικό του μέλλοντος…
Αλλάξαν οι ζωές μας…
Ζούμε μια απαίσια ζωή…
Γεμάτη ηθικές..κοινωνικές..πολιτισμικές..εκπτώσεις…
Γυναικοκτονίες..
Σκάνδαλα με κυβερνητικές εργολαβίες..
Και μια επίπλαστη δημοκρατία γεμάτη φόβο…
Που βρωμάει φασισμό…
Και δεν κουνιέται φύλλο
Αφουγκράζομαι τον πόνο..
Τον νοιώθω…
Σας νοιώθω…
Μέσα στο αμάξι..
Κοιτώντας την θάλασσα..
Η Χαρούλα.. με τον “Πανσέληνο” της χαϊδεύει το μυαλό μου…
Και το πάει στις στιγμές..
Τώρα που η αλήθεια..δεν θυμώνει..
Και θυμάμαι…
Την σταδιακή μετάλλαξη…
Την κρίση ταυτότητας..
Από την ώρα που τα όνειρά μας..
Έγιναν μπάζα…
Και περιμένοντας να “ωριμάσουν” οι συνθήκες..
“Σάπισαν” οι επιθυμίες…
Και εκείνη δεν είχε τη δύναμη να με κοιτάξει στα μάτια..
Με έκανε να μετανιώσω..όχι γι αυτά που κάναμε..
Αλλά για αυτά που δεν κάναμε..
Και από κείνο τον Απρίλη..
Που της ζήτησα “συγγνώμη”..
Αποσβολωμένος..
Χαμένος στην θολή ματιά των δακρύων..
Εδώ και καιρό..
Αναρωτιέμαι…
“Σκέψου πριν μου πεις…

Ένα αντίο..
Και χαθείς..
Κοίτα με στα μάτια..
Αν μπορείς..
Δεν νομίζω ότι μπορείς…”
Και πως να μπορέσει άλλωστε…
Μέσα σε εκείνο το μικρό Δωμάτιο..
Γράφτηκε μια Ιστορία Αγάπης..
Σου δωσε “ταυτότητα” …
Και “οντότητα”…
Μα κυρίως σε έκανε να νιώσεις τα πιό έντονα συναισθήματα..
Ξέρω..
Γίνομαι γραφικός…
Μάλλον αγκαλιάζω την μοναξιά που με γέμισε…
“Νταχάου”..
Βλέπω την αποξένωση..
Μετά από 2 χρόνια μακριά της..
Μόνη εκείνη..
Μόνο θλίψη…
Εξίσου θλίψη προκαλούν σχεδόν ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι της…
Ελεγχόμενοι…
Δημοσιοσχετίστες..
Έχουν τεράστια ευθύνη…
Και επειδή στην ζωή..
Ότι δίνεις..παίρνεις..
Θα πάρουν στο τέλος αυτό που αξίζει στον καθένα τους..
Σε μια ομάδα που οι “πάντες” αμφισβητούνται..
Να μην υπάρχει ίχνος αμφισβήτησης..
Απλές θεωρίες ότι φταίει το “κεφάλι”…
Μάλλον για όλα φταίει ο Μάνταλος…
Κρατήστε την εικόνα του να σηκώνει την κούπα στην Ριζούπολη..
Θα σας χρειαστεί στο μέλλον…
Όταν καταλάβεις τι εστί ΑΕΚ..
Όσο πιό πίσω θα κοιτάμε…
Τόσο πιό ΑΕΚ θα βρίσκουμε…
Ο κυρ Στέλιος ..έφυγε με “απωθημένο”…
Ο Θωμάς μας έκανε να δακρύσουμε…
Και έμεινα με τις “καμάρες”…
Καμαρούλα μια σταλιά 2 επί 3…
Κόχη… και λατρεία…
Τοίχος …και φιλιά..
Κολλημένος στο παρελθόν..
Με αυτό απέμεινα…
Και μείναν οι “τοίχοι”…
Χωρίς “φιλιά”..
Τι να την κάνεις την καμαρούλα πιά…;;;
Με μιά αγάπη που πονάει…
Κάθε μέρα και πιό πολύ..
Γιατί απομακρύνεσαι από αυτό που πραγματικά ήσουν…;;;
Σε κάτι άλλο που δεν είσαι…
Αυτοαναιρείς την υπαρξή σου…
Και εγώ εκεί σαν τα κεριά κάτω από το βλέμμα του κυρ Στέλιου..
Περιμένω..
Και φαντάζομαι..
Πόση διαφορετικότητα…;
Πόση αγάπη..;
Πόσο έρωτα..

Δεν μπόρεσα να σου δώσω..
Και εσύ απομακρύνεσαι από την ψυχή σου…
Απ ότι σε έκανε τόσο αγαπησιάρα…
Πως σε “καταντήσανε” …
Και ο πόνος χειροτερεύει…
Πιά ..κανένα δάκρυ δεν μπορεί να απαλύνει τις πληγές..
Δεν θα αναθεματίσω..
Πέρασαν χρόνια από εκείνο τον Απρίλη…
Που άλλαξαν όλα..
Έφυγε το κίτρινο..
Και έμεινε το μαύρο..
Μέσα στις καμάρες..
Θα συνεχίζω να ζω με το όνειρο από τα μπάζα..
Κι ας μην μπορεί να γίνει πραγματικότητα..
Και εσύ που ήσουν ..
Ατίθαση…
Ασυμβίβαστη..
Διαφορετική…
Δείχνεις να “συμβιβάζεσαι”…
Και κοιτώντας τον κυρ Στέλιο..
Ξαναγυρνάω στο παρελθόν…
Μόνο εκεί έχω ήσυχη την συνείδησή μου…
Εκεί που υπήρχε “αντίδοτο”…
Για όλα τα “κουρέλια”…

Μείνετε Ενωμένοι….