Κοιτάω την ώρα κάθε δέκα λεπτά. Η ησυχία τριγύρω μου μοιάζει να κόβεται με μαχαίρι.
Είναι η νηνεμία πριν την Κιτρινόμαυρη καταιγίδα.
Στο μυαλό μου μέσα παίζει επαναλαμβανόμενα το “FORZA ΑΕΚΑΡΑ”.
Ως γκομενάκι γύρω στα 20 ψάχνω να δω τι θα βάλω αύριο, πόσα κασκόλ θα κουβαλήσω, τι ώρα θα φύγω και αν θα είμαι έτοιμη για το ΠΑΡΤΥ!
Ταυτόχρονα σκέφτομαι όλη την χρονιά, τι ζήσαμε, γελάω ευτυχισμένη, θλίβομαι για τους ανθρώπους που δεν θα το ζήσουν σε αυτό το πάτωμα, χοροπηδάω και κρατώ λίγη ακόμα ψυχραιμία.
Το ξέσπασμα θα έρθει, Θεού θέλοντος, ΜΕΤΑ! Όταν με το καλό θα δω να υψώνεται η κούπα στον έναστρο ουρανό της Πατρίδας μας.
Να χαρώ μαζί με τον ενορχηστρωτή αυτού του κοντσέρτου, τον μεγάλο. Λοιδορήθηκε, έκανε λάθη, μας σύγχισε, μας χαροποίησε αλλά επέμεινε σε κάτι που εμείς ακόμα δεν τολμούσαμε να πιστέψουμε. Σε ένα όραμα που απλά αχνοφαινόταν.
Να χαρώ μαζί με τον μεταμορφωτή της ομάδας ,τον Πελάδο, που άλλαξε κυρίως τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ΑΕΚ. Από τους παίκτες, από τον περίγυρο (ΞΥΔΙ ΤΟΠ, το καλύτερο) και από εμάς τους ίδιους.
Να χαρώ μαζί με τους παίκτες (αρκετούς από αυτούς τους είχαμε κάνει ήδη πακέτο με άγνωστο παραλήπτη) που έπαιξαν σαν θηρία και άντεξαν.
Να χαρώ μαζί με σας, για σας. Για σας κ τους άλλους. Τους ανθρώπους των σκιών που γελάνε και χαίρονται μαζί μας.
Αύριο μάγκες μου έμεινε λίγο ακόμα. Και αν το σεβαστούμε κ το εκμεταλλευτούμε σωστά …LET THE PARTY BEGIN.
Ας κάνουμε τις κερκίδες afterαδικα. Ας ξεγοφιαστούν τα ισχία μας, ας βγουν οι φωνητικές χορδές να φτάσουν στο Άλσος.
Μπάλα αυτοί μέσα στο χόρτο; Τσι μουρλής εμείς στα πέριξ!!
Απανταχού αδέρφια ξεχυθείτε από όλα τα μέρη της οικουμένης και ελάτε να γίνουμε έξω από το γήπεδο μια τεράστια αγκαλιά!!!
Τελικά ..ειδοποίησε μάλλον…
