EDITORIALS
Μην τρώτε το παραμύθι του «αιμοδότη»
Το σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο των αφεντικών είναι σύμφυτο με το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού στην Ελλάδα, άρα και με τις εκφράσεις του σε κάθε τομέα.
Τα διάφορα προβλήματα και οι πολυποίκιλες στρεβλώσεις, δημιουργούν αλληλοτροφοδοτούμενες συνέπειες και αδιέξοδα. Η ζώσα πραγματικότητα «φωτίζει» πιο έντονα τα συστημικά προβλήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τα οποία δημιουργούν συνεχώς περισσότερα εμπόδια στην εμπορευματοποίηση του (κατ’ αυτούς) προϊόντος. Με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να μεγαλώνει ο κίνδυνος και της τυπικής κατάρρευσής του. Οι πεφτωσυννεφάκηδες έδωσαν πρόσφατα ακόμα ένα σόου περιμένοντας μέσα στην κοινωνία των αφεντικών, η δικαιοσύνη των αφεντικών να καταδικάσει τα αφεντικά του ποδοσφαίρου για διαφθορά, που στον κόσμο των αφεντικών απλά βαφτίζεται προστασία της επιχειρηματικής δράσης – διασφάλιση της κερδοφορίας.
Ακόμα και οι ένθερμοι υποστηρικτές του υφιστάμενου μοντέλου, δεν μπορούν να κρύψουν τη σύμφυτη σαπίλα του. Μπορεί κάποιος σήμερα να μας πει για ποιο λόγο συντηρείται το ποδόσφαιρο των αφεντικών; Για ποιο λόγο δεν έχουν καταργηθεί ακόμα οι ΠΑΕ, όταν σε απλά χρηματοοικονομικά και με μια απλή ανάγνωση των ισολογισμών τους προκύπτει ότι οι ελληνικές ΠΑΕ έχουν φάει τα κεφάλαιά τους, δεν έχουν κεφάλαια. Όταν στους περισσότερους ισολογισμούς ελληνικών ΠΑΕ εκφράζονται επιφυλάξεις, εκ μέρους των ορκωτών λογιστών, σχετικά με την απρόσκοπτη συνέχιση της δραστηριότητας; Όταν οι περισσότερες υποχρεώσεις που αναφέρονται στους ισολογισμούς είναι ληξιπρόθεσμες; Όταν παντού εντοπίζονται δαπάνες χωρίς δικαιολογητικά, εκκρεμότητες φορολογικών ελέγχων και εκκρεμότητες ασφαλιστικών εισφορών;
Θέλετε να θυμηθούμε πόσες φορές και πόσες διαφορετικές ΠΑΕ ακολούθησαν τη διαδρομή της πτώχευσης, της ειδικής εκκαθάρισης, της αλλαγής ΑΦΜ, της επιστροφής στην «καθαρή» από χρέη κανονικότητας κατόπιν διαφόρων τεχνασμάτων, φωτογραφικών ρυθμίσεων κλπ. κλπ.; με τα ίδια δομικά προβλήματα να είναι πάντα γνωστά σε όλους, να αλλάζουν μόνο οι μέθοδοι ανάλογα με την περίσταση;
Ξέρετε πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν επιδικαστεί στις ΠΑΕ από προσφυγές; Μιλάμε για ποσά σε παίχτες, προπονητές άλλα και για χρέη ανάμεσα στις ΠΑΕ. Το ξέρετε ότι αν πιάσουμε τα χρέη των ΠΑΕ σε εφορία, ΙΚΑ κτλ. θα ανακαλύψουμε κάνα χρέος ίσο με τον προϋπολογισμό του κράτους; Η τακτική εδώ είναι γνωστή: Δεν πλήρωνε κανέναν και τίποτα η αφεντικάρα αλλά δε φταίει η ομαδάρα μωρέ, το κράτος φταίει που δεν έλεγχε την αφεντικάρα, (φυσικά αν την έλεγχε την αφεντικάρα, θα λέγαμε ότι κάνει πόλεμο στην ομαδάρα). Κάποια στιγμή και για λόγους ανταγωνισμού ανάμεσα στα αφεντικά του ποδοσφαίρου, ανάλογα πάντα με το ποιος έχει το «πάνω χέρι» το κράτος αποφασίζει να ελέγξει και διαπιστώνει παραβιάσεις. Τότε λοιπόν η αφεντικάρα κάνει μια ρύθμιση, πληρώνει για λίγο και μετά σταματάει να πληρώνει. Όταν «πέσει» η ρύθμιση πάει η αφεντικάρα και κάνει μια άλλη ρύθμιση για την προηγούμενη ρύθμιση. Και παράλληλα μια καινούρια ρύθμιση για τα τρέχοντα, αφού ούτε αυτά πληρώνει η αφεντικάρα.
Η αφεντικάρα ή η προεδάρα πάντα θα είναι στη θέση της για να μας θυμίζει ανά πάσα στιγμή πόσο κοντά στον κίνδυνο είμαστε αν τον χάσουμε. Αυτός η κουστωδία του και τα παπαγαλάκια του έχουν χίλιους τρόπους να μας αποδείξουν ότι δεν είναι τυχαία η συμμετοχή τους στο θίασο των «σωτήρων». Το ρεπερτόριό τους δεν έχει τέλος. Απέναντι σε κάθε τρομερό γεγονός, απαντάνε παίζοντας τρεις θαυμάσιους ρόλους. Πρώτα το ρόλο του θιγμένου: το πρόσωπό τους στις τηλεοπτικές κάμερες γκρο πλαν, αυστηρό, του στιλ «πώς τολμάτε να τα βάζετε με την ομαδάρα». Δεύτερος ρόλος: του θύματος. Ναζωραίον ύφος, μέσα σ’ ένα βουβό δράμα ψάχνουν να σηκώσουν το σταυρό του συλλόγου τον ανύπαρκτο. Τρίτος ρόλος: του ήρωα. Αγέρωχο ύφος, και μια υπενθύμιση που την προφέρουν αργά, σα να μας μαθαίνουν ελληνικά, ότι είναι οι μόνοι που τα έβαλαν με τους εχθρούς της ομαδάρας. Τους έδειξαν την οδοντόβουρτσά τους αντί για τα δόντια τους! Αυτά τα αφήνουν για αργότερα… Και σας ρωτάω εγώ βλέποντας τον θίασο που ηγείται στις εταιρείες που εκμεταλλεύονται το ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί δεν καταργείτε χθες τις ΠΑΕ; Τι ρόλο βαράνε και ποιους σκοπούς εξυπηρετούν;
Όταν ο Αιγύπτιος ιερέας έλεγε: «Σόλων, Σόλων, οι Έλληνες είστε αιώνια παιδιά. Δεν υπάρχει Έλληνας γέρος», το έλεγε γιατί δε γνώριζε το ποδόσφαιρο των Ελλήνων αφεντικών. Αυτοί έφεραν και το τέλος μιας παιδικότητας, ακόμα και σε εμάς που μέσα από το ποδόσφαιρο νιώθουμε δυο φορές πάντα παιδιά, ένα συναίσθημα που έσβησε μέσα στη μηχανή της εμπορευματοποίησης. Το να μην εμπιστεύεσαι τίποτα, το να είσαι συνέχεια σε μια κατάσταση ετοιμότητας, μια πολεμική μηχανή από το πρωί ως το βράδυ, γέρασε πρόωρα τον Έλληνα οπαδό, που η αμεριμνησία του ήταν το κέντρο του, το νερό απ’ όπου έπιναν όλοι οι άλλοι. Η πιο τραγική στιγμή που ζουν οι Έλληνες οπαδοί στα χρόνια της «τούρμπο» εμπορευματοποίησης είναι ότι, ενώ έχει πάρει κλίση το καράβι και βουλιάζει, το πλήρωμα συγκρατεί τον κόσμο, φωνάζοντας ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για κανέναν. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς με την ομάδα σου στη Γ’ Εθνική και αισθάνεσαι υπέροχα εκεί στο βυθό της θάλασσας, γιατί το «πλήρωμα» σε έπεισε ότι έτσι πρέπει να αισθάνεσαι. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις καθησυχαστικές φωνές στην οπαδική ζωή μας! Και πόσες φορές δε βρεθήκαμε μόνοι μας στη… θάλασσα, εμείς οι φουκαράδες οι οπαδοί και η ομάδα μας; Έτσι για να καθαρίσει η εταιρεία. Γιατί ποτέ το κράτος δεν έχει φροντίσει να ανακληθεί καμιά άδεια από αυτές τις ανώνυμες εταιρίες; Τι ρόλο βαράει και τι δουλειά κάνει η περιβόητη Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού; Ποιος προσπαθεί να τα βάλει με την αντικειμενική πραγματικότητα και επειδή δεν μπορεί πλέον να την κρύψει ολοκληρωτικά επιχειρεί να την διαχειριστεί επ’ ωφελεία του συστήματος;
Οι σωτήρες του ποδοσφαίρου των αφεντικών μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει καταφεύγουν στη μαγγανεία: για κάθε «ναυάγιο» που προκαλούν, κατηγορούν τη «θάλασσα» ότι είναι κακιά, με ό,τι προκαλεί, και σε λίγο, όπως ο Δαρείος, θα αρχίσουν να τη μαστιγώνουν για να την τιμωρήσουν.
Μη τρώτε το παραμύθι του «αιμοδότη» που σας πουλάνε τα παπαγαλάκια των αφεντικών. Δεν απευθυνόταν στους οπαδούς που βιώνουν την πραγματικότητα. Συνείδηση επιχειρούν να διαμορφώσουν στους άλλους. Σ’ όλους εκείνους που δεν μπορούν ακόμα να κάνουν μερικές λογικές σκέψεις και θα μάθουν την αλήθεια όταν χρειαστεί να πληρώσουν στον επόμενο περήφανο έρανο που θα διοργανωθεί για να καλυφτούν τα χρωστούμενα των αφεντικών τους. Το ποδόσφαιρο τους όμως, είναι επιχειρηματική δραστηριότητα. Το θέμα τους είναι πώς θα βρουν τρόπους ώστε να αυξήσουν την εμπορική αξία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα έσοδα των κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη είναι δισεκατομμύρια ευρώ. Η UEFA, μέσα από τις διοργανώσεις της μοιράζει εκατομμύρια ευρώ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο τους, είναι μια πάρα πολύ μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα. Είναι δηλαδή, ένας κλάδος της διεθνούς βιομηχανίας θεάματος. Υπάρχουν πολλοί εμπλεκόμενοι. Είναι οι επενδυτές, οι τηλεοπτικοί μεταδότες, οι χορηγοί κτλ… όλοι αυτοί αποτελούν το σύστημα του επαγγελματικού – κερδοσκοπικού ποδοσφαίρου της αγοράς και λειτουργούν σας αιμοδότες της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου και όχι του ποδοσφαίρου σκέτο. Όλοι αυτοί εργάζονται από κοινού, ώστε το ποδόσφαιρο να είναι μια επιχειρηματική δραστηριότητα κερδοφόρα για τα αφεντικά τους. Γι’ αυτό εμείς σαν οπαδοί δε πρέπει να έχουμε ΚΑΜΙΑ υποτακτική και μετριοπαθή στάση απέναντι τους. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ το καλύτερο δυνατό για την ομάδα μας και όταν μιλάμε για την ΑΕΚ, απαιτούμε από την εταιρεία που την εκμεταλλεύεται για τους παραπάνω λόγους να την έχει μόνιμη πρωταγωνίστρια, τίποτα άλλο.
Έτσι και αλλιώς, ανάμεσα στο «να μη σας νοιάζει τίποτα, εγώ είμαι εδώ» και στο «αναλαμβάνω κάθε ευθύνη, αλλά φεύγω», θα πορεύεται η ομάδα μας όσο το καθεστώς παραμένει ως έχει. Και τα παπαγαλάκια πάντα θα εστιάζουν στο πώς θα πειστούν οι οπαδοί να κάνουν δική τους υπόθεση τα κέρδη και τα συμφέροντα της εταιρείας.
Μη σας ξεγελάνε οι ανταγωνισμοί και οι κοκορομαχίας των αφεντικών, για το θεαθήναι. Οι ΠΑΕ παίρνουν κοινές αποφάσεις και προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν επιχειρηματικό κλάδο στην Ελλάδα, του ποδοσφαίρου των αφεντικών. Διαπραγματεύονται, από κοινού, πολύ σοβαρά με τράπεζες, υπουργείο, εταιρείες και να διεκδικήσουν μια μεγαλύτερη πίτα από τα χρήματα που αναλογούν στη διαφημιστική δαπάνη. Έχουν βασικό χρηματοδότη τον ΟΠΑΠ μια ΑΕ, η οποία έχει το 66% των μετόχων της ιδιώτες. Υπακούει στους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Παίρνουν, τουλάχιστον, 2 με 3 φορές παραπάνω αυτά που βάζουν σε απόλυτα νούμερα. Πουλάνε ελπίδα, την πουλάνε ακριβά και δε θα υπήρχαν πουθενά χωρίς το ποδόσφαιρο.
Και παρόλα αυτά θυμήσου αγαπημένε μου οπαδέ, πόσες φορές από το 1979 που ήρθαν και επίσημα τα μεγάλα αφεντικά να αναλάβουν τις ομάδες μας, έχεις αισθανθεί την ανάγκη να φωνάξεις «στο όνομα της ΑΕΚ: Ντροπή!», αλλά ξέρεις ήδη το μάταιο της κραυγής. Γιατί τα μεγάλα αφεντικά και όλος ο συρφετός που δουλεύει για την εξυπηρέτησή τους δεν έχουν καμιά σχέση με τη συνείδηση που κατανοεί έννοιες όπως η ντροπή.
Έχω αφήσει έξω από αυτό το κείμενο το κοινωνικό ξέπλυμα που προσφέρει σε όσους το χρειάζονται, η ενασχόληση κυρίως με την ηγεσία μεγάλων λαοφιλών ομάδων του ποδοσφαίρου. Η δημιουργία άτυπου ιδιωτικού στρατού πολυδιάστατης προστασίας κτλ. και αυτά κέρδη είναι και μάλιστα «κέρδη» που πολλοί επιχειρηματίες θα έδιναν πολλά, πάρα πολλά για να τα εξασφαλίσουν. Επίσης θα ήταν παράληψη αν αφήναμε έξω από αυτή τη διαδικασία την οικονομική εξουσία των ελληνικών ΚΑΕ από τη στιγμή που το άθλημα του μπάσκετ είναι εξαιρετικά δημοφιλές στη χώρα μας.
Τέτοιες προσεγγίσεις και τέτοιες κουβέντες είναι απαραίτητο να γίνουν ανάμεσα στους οπαδούς και βαθιά μέσα στο σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο οπαδικό κίνημα. Τώρα είναι η ώρα. Τώρα που η αγωνία, ο φόβος και ο θυμός για κάθε έκφραση του «αθλητισμού» των αφεντικών ενισχύονται. Τοκίζονται ένα προς ένα στα βιώματα των οπαδών. Τροφοδοτούν με «εύφλεκτο» το μυαλό, «χαράσσουν» εικόνες βαρβαρότητας στη μνήμη. Είναι πολλοί οι σκεπτόμενοι οπαδοί που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις. Με άλλα λόγια η «σιωπή» των οπαδών κάνει θόρυβο. Πραγματικός πονοκέφαλος για τα επιτελεία των ΠΑΕ – ΚΑΕ που επιζητούν την σταθερότητα και την «οπαδική συνοχή», το σιωπητήριο και την με κάθε τρόπο συναίνεση των οπαδών στα σχέδια των κερδοσκόπων του αθλητισμού της αγοράς. Τα επιτελεία της εξουσίας του κερδοσκοπικού «αθλητισμού» παρουσιάζουν με ανανεωμένες εκδόσεις το ίδιο παραμύθι πως σε αυτό το σύστημα λύση είναι να ψάχνουμε το μικρότερο κακό… Λίγο «μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει αυτό…», λίγο «αν δεν ήταν αυτός θα ήμασταν ακόμα εκεί…», λίγο «κοίτα τι έπαθαν εκείνοι που τα έβαλαν με το αφεντικό» και έτοιμο το μείγμα της κυρίαρχης προπαγάνδας. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Γι’ αυτό η φωνή και η διεκδίκηση μεγαλώνουν. Δυναμώνει μαζί τους η ελπίδα, η όρεξη για παραπέρα δράση. Φουντώνει η σκέψη και ο προβληματισμός για τις αντοχές και τα όρια του συστήματος κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του αθλητισμού, που ας μη ξεγελιόμαστε είναι προέκταση του κυρίαρχου κοινωνικοπολιτικού συστήματος που βασίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος.
Η οργανωμένη λαϊκή κουλτούρα διεκδίκησης είναι το μόνο μακροπρόθεσμα βιώσιμο συγκριτικό πλεονέκτημα των οπαδών. Αυτό που αποκαλείται «κουλτούρα διεκδίκησης» για μια ομάδα οπαδών, είναι το σύνολο των βιωμάτων και εμπειριών των μελών της που καθορίζει και την δράση της. Είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει, επειδή σε βάθος χρόνου επηρεάζει καθοριστικά τις συμπεριφορές των ανθρώπων που ανήκουν σε αυτήν. Το να αλλάξεις την κουλτούρα μιας ομάδας ανθρώπων είναι στην πράξη πιο δύσκολο απ’ όσο εκ πρώτης όψεως φαντάζει. Πρόκειται για κάτι άυλο, δίχως εμφανές αποτύπωμα, για μια «ουσία» που είναι κανείς βέβαιος ότι υπάρχει, μα είναι δύσκολο να την ζυγίσει, να την παραλλάξει ή να εντοπίσει πού και πώς αποθηκεύεται. Μακροπρόθεσμα η κουλτούρα διεκδίκησης αποδεικνύεται πως είναι ο αποφασιστικός παράγοντας στη ζωή οπαδών και συλλόγων.
ΥΓ. Χαμογέλα, όταν θέλεις να χαμογελάσεις. Κλάψε, όταν θέλεις να κλάψεις. Τελειότητα δεν σημαίνει να είσαι πάντα χαρούμενος, τελειότητα σημαίνει να είσαι πάντα ΑΕΚΑΡΑ!
Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου 2021
Παναγιώτης Αλιατάς
Mail: aliatas74@gmail.com
